"We konden niet hoger klimmen."
"En er was daar verdomd allesbehalve schuimende golven."
Oriken lachte. "Dat is waar. Het was een behoorlijk ongelofelijk einde van een verder leuk avontuur. Je grootouders waren ziek van zorgen."
"Ze hebben me wekenlang niet uit het oog verloren. Ja dat herinner ik me."
"Heren, ik haat het om de nostalgie te onderbreken, maar het lijkt erop dat het droge land weer opraakt."
Dagra keek vooruit en zag dat ze gelijk had. Zijn besluit wankelde. Hoewel de moerasmist aan het verdwijnen was, verspreidden de veelbetekenende tekenen van door moeras aangetaste grond zich niet alleen links van hen, maar nu ook vóór hen, waardoor de weg werd geblokkeerd. Een halve mijl afstand, markeerde een donkergroene strook naaldbomen de terugkeer van vaste grond. "Als we naar het westen blijven gaan, is er een kans dat de wetlands dichterbij de kust uitdunnen."
"Dat is positief." Oriken sloeg een hand op de schouder van Dagra. "We zullen een weg vinden. Dat doen we altijd. Rechts?"
"Aye," mompelde Dagra. "Dat doen we altijd."
Hun geluk kwam lang voordat ze de kustlijn bereikten. Vijfhonderd meter langs de rand van het moeras was een ruwe kruising van gedeeltelijk verzonken boomstammen in rijen van drie over het moeras geslingerd.
"Nou, daar ga je." Oriken grijnsde. "Dat was nuttig van iemand."
"Godzijdank," zei Dagra. "Maar ik blijf niet hangen om iedereen te ontmoeten die het heeft gebouwd." Hij plaatste een voet op de eerste half onder water liggende boomstronk en testte zijn gewicht erop. "Lijkt stevig genoeg." Hij stapte op het hout, vond zijn evenwicht en liep naar de volgende boomstronk.
Jalis sprong licht op het hout. "Deze loopbrug ziet er decennia oud, misschien al eeuwenoud uit en ligt waarschijnlijk op de overblijfselen van een vorige kruising. Wie het heeft gebouwd, moet lang dood zijn."
"Honderd jaar of een dag, de goden zien de toekomst en zetten de stukken op hun plaats," zei Dagra. "Ze sturen dingen om ons te testen, maar ze sturen ook dingen om ons te helpen."
"Hé, Dag," riep Oriken van achteren. "Het kan me niet schelen of het goden of geitenherders zijn. Wat je ook maar naar de andere kant brengt."
Dagra schudde zijn hoofd. "De goden gebruiken je al jaren om me te testen, Orik. Spot maar met alles wat je wilt, mijn vriend. Een dezer dagen zal ik je overtuigen dat ik gelijk heb." Glimlachend naar zichzelf, voegde hij eraan toe, Ook al duurt het tot het hiernamaals.
*****
Eriqwyn dwaalde langs de zacht oprijzende kustlijn op enkele meters van de rotsachtige kust. Het gedempte geklots van het getij was het enige geluid anders dan de verre kreten van meeuwen achter haar. Verderop waren er geen vogels, want de groene grassen vergeelden en werden dunner tot levenloze aarde. De gestage helling van de kust rees naar een klif die uitsteekt in de oceaan en omcirkelt het verre voorgebergte van het land. Met nauwelijks een struik of ziekelijk uitziende boom in zicht, helde de dorre aarde af naar een dreigende, grillige muur die zich helemaal in de heide uitstrekte. Een andere muur bedekte de zuidelijke rotspartij en achter de aardlaag vervaagden de wazige toppen van torens en torenspitsen tegen de blauwe hemel.
Haar boog was gespannen, maar Eriqwyn verwachte niet het te moeten gebruiken. Hoe dichter ze naar de omtrek van de Verboden Plaats liep, hoe groter de kans dat dieren van welke aard dan ook werden gezien; net als bij het gras, wierpen de wezens zich terug in de hoge en oude muur. Hier bestond slechts één reden waarvoor ze misschien een wapen nodig had en ze bad tot de godin dat een dergelijke gebeurtenis nooit aan het licht zou komen.
Het was niet nodig om helemaal naar de muur te gaan, ze kon van een afstand genoeg details zien om er zeker van te zijn dat er niets op de loer lag nabij de basis, noch tussen de kantelen erboven. Ze draaide naar het binnenland en volgde een parallelle koers naar de lange muur. Ze volgde een route die generaties lang dagelijks door Warders of jagers van het dorp werd gelopen. Ver naar het oosten keken de hoekige lijnen van Minnows Becks meest zuidelijke gebouwen van achter de voet van de met bomen bedekte Dreaming Dragon Brae, de natuurlijke schuilplaats van het dorp vanuit het noorden en westen. Ze verhoogde haar tempo, hield haar ogen alert en wierp voortdurend blikken rondom, vooral naar de onverbiddelijke barrière van de Verboden Plaats.
Een half uur later bereikte Eriqwyn de noordoostelijke hoek van de muur en het uitgestrekte heidegebied ging voor haar open in rijen van groen en goud, de hoge zon stroomde naar beneden op het glooiende landschap. Ze wierp een blik over de noordelijke muur en volgde de lengte ervan tot deze aan de horizon afliep. Het was niet haar beurt om vandaag de ingang te controleren; die taak was van Linisa, die een jager-in-opleiding zou nemen om voor het eerst door de ijzeren tralies van de ingang van de Verboden Plaats te kijken, net zoals één van de vorige Warders met Eriqwyn had gedaan toen ze een meisje was, en net zoals Wayland binnenkort met Demelza zou doen.
Tevreden dat de kust veilig was, draaide ze zich om naar de derde en laatste etappe van haar circuit en volgde het pad dat terug naar het dorp leidde. Na enkele minuten zag ze een eenzame figuur voor zich.
Demelza, dacht ze. Weer alleen. Uit om een kijkje te nemen door de tralies, zou het?
Nauwelijks had ze het meisje gezien, of Demelza schoot het pad af en verdween in de boomgrens. Fronsend kwamen Eriqwyn's jagersinstincten naar voren en ze stapte het bos in en stapte lichtjes door het struikgewas tussen de bomen. Eriqwyn liet een glimp van beweging zien toen Demelza de ondiepe voet van Dreaming Dragon Brae opging en dook ineen. Op de vlakke top van de heuvel was de natuurlijke open plek van Dragoneye Glade. Eriqwyn verstopte zich tussen de bomen en struiken en zag het meisje de open plek betreden. Demelza stak over naar een met klimop bedekt stenen blok in het midden van de open plek - de offersteen waarnaar de open plek werd vernoemd, de enige dienaar van de klimop omdat niemand de oer goden had aanbeden lang voordat Valsana de wereld veranderde.
Eriqwyn wachtte terwijl de ene minuut zich uitstrekte tot de volgende, Demelza bleef verborgen achter het altaar. Over de open plek ritselde het kreupelhout. De zintuigen van Eriqwyn stonden op scherp. Haar ogen vonden snel het gebied van verstoring. In de struiken glommen een paar wijd uitlopende gele ogen in het zonlicht laag bij de grond. Het wezen stak zijn kop uit op de open plek en Eriqwyn reikte onmiddellijk naar een pijl. Sarbek, dacht ze, terwijl ze de schacht tikte toen het wolfachtige wezen uit het kreupelhout kroop, de zwaardachtige vorm van bot die over zijn rug boog, bleek tegen zijn donkere vacht.
Wolven waren normaal niet zo dicht bij Beck van Minnow, maar Sarbeks waren veel zeldzamer. Zulke wezens hielden zich meestal vast aan het heuvelachtige bos ver in het noordoosten, maar als ze een eenzame, ongewapende mens tegen zouden komen …
De aandacht van de sarbek was op de altaarsteen, waarachter Demelza zich nog steeds verstopte. Het wezen zette verschillende voorzichtige stappen naar voren en hurkte toen, klaar om te springen.
Eriqwyn trok en liet de pijl los en deze stootte in de zijde van de sarbek. Met een hoog gejank viel het wezen om en Demelza kwam meteen uit haar schuilplaats en rende opzij. Ze hurkte, hield een hand tegen de flank en streelde zachtjes het hoofd van de sarbek. Eriqwyn stapte weg van de bomen en het meisje staarde haar aan, haar ogen glinsterend van vocht.
Waarom huilt ze in vredesnaam?
"Waarom moest je dat doen?" Snikte Demelza.
Eriqwyn was verrast. Dat was niet de reactie die ze van het meisje had verwacht. "Je zou hier niet alleen moeten zijn."
Demelza knipperde met haar ogen en de tranen liepen over haar wangen. Ze richtte haar aandacht op de sarbek, even later knipperde het wezen en sloot zijn ogen, blies nog een laatste adem uit en stierf. Nog steeds geknield draaide ze richting Eriqwyn. "Wat heeft ze je ooit aangedaan?" Schreeuwde ze.
"Ik …" Eriqwyn haperde en controleerde zichzelf. "Je was in gevaar, meisje! Je kunt duidelijk niet voor jezelf zorgen. Je zou me moeten bedanken, ondankbaar kind! Als ik hier niet was geweest, zou je momenteel in de kaken van dat wezen doodgebeten worden."
Demelza liet haar hoofd hangen en de tranen liepen over de vacht