“Ons beset nie sy land nie!” sê Rivkah driftig. “Arabiese vlugtelinge het hulself eers in 1967 as ’n Palestynse volk begin identifiseer, twintig jaar nadat die staat van Israel tot stand gekom het! Daar het geen Palestynse volk bestaan voordat die staat van Israel ’n werklikheid geword het nie.”
Haar broer skud sy kop. “Los dit nou eers, Rivkah! Anders kom ons nooit verder nie.” Hy wend hom weer tot Marc. “Die Palestynse leiers probeer nie net om die wêreld se aandag te trek met hul aanklagte teen Israel nie; ook nie om hul onderhandelingsposisie te verstewig sou die sogenaamde Oslo-vredesproses weer op dreef kom nie. Ek is oortuig hulle het iets baie meer sinister in gedagte as net dit. Na my mening beoog hulle ’n verwoestende oorlog sodat ander buurlande ook daarby betrek sal word, om sodoende die Joodse staat so ’n vernietigende slag toe te dien dat hulle bereid sal wees om aan al die Palestynse eise toe te gee. Dit kan ook wees dat hulle die konflik so intens wil laat word dat magte uit ander wêrelddele uiteindelik daarby betrek sal word. Dit sal meebring dat daar ’n skietstilstand kom, waarna die Palestyne hul begeerde staat op ’n skinkbord aangebied sal kry. Laat ek vir jou sê: Arafat soek nie ’n Palestynse staat op Israel se grense nie. As Arafat se mense, die PA, se amptelike kaarte van dié gebied enige aanduiding is, is hul uiteindelike doel duidelik die Jode se finale uitwissing. Want die staat Israel kom glad nie op hul kaarte voor nie. Jy kan nie glo wat Arafat alles kwytraak nie, my vriend. Hy het eenmaal openlik gesê: ‘As ek bereid is om vir my land te veg, is ek ook bereid om vir my land te lieg.’”
“Jy bedoel werklik dat dit Arafat se bedoeling is om die staat van Israel totaal uit te wis?”
“Ek bedoel dit. Die sogenaamde PLO Charter (Palestynse bevrydingsorganisasie) eis nog steeds die verwoesting van die staat Israel. Arafat skroom nie om dit te sê nie. Weliswaar in Arabies vir sy eie mense en nie in Engels vir die media nie. Maar hy sê dit sonder omhaal.”
“Dis waarom Sharon voel hulle het nie ’n ander keuse as om die PA-gebied verder binne te val nie, want dis al wat hulle kan doen om die Palestynse terreurnetwerke by te kom. Daarom het hulle twintig duisend soldate in plekke soos Betlehem en Ramallah ingestuur, en vlugtelingkampe wat ten volle deur die PA beheer word. En nie om dit te beset soos algemeen beweer word nie. Dis ook hoekom Re’uven nou weer as reservis opgeroep is,” sê Rivkah. “Dis presies wat Israel in 1982 in Libanon gedoen het – om Arafat se aggressiewe PBO-magte terug te druk, weg van die suf gebombardeerde grens af. Maar die media en die wêreld noem dit besetting.”
“Maar is dit regtig nodig dat die Israeli’s sulke geweldige verwoesting in die Palestynse dorpies aanrig?”
Re’uven snork onelegant. “Dit is CNN se dramatiese beeldmateriaal sonder die ware agtergrondfeite. Luister, ten spyte van die feit dat die Palestynse teenaanvalle nogal hewig is, was daar sover verbasend min Israeli-ongevalle. Dit kan gedeeltelik toegeskryf word aan die leër se besluit om verdagte huise te deursoek deur gate deur aangrensende mure te breek waar dit moontlik is, in plaas van oop en bloot in die nou en baie gevaarliker straatjies te beweeg. Of om die gebied gewoon plat te bombardeer soos die Amerikaners in dié stadium in Afghanistan doen. Ons Intelligensie slaap nie, hoor. Wat jy op die televisie sien, is die huise van terroriste en bomvervaardigers. Of dit is die huise van onskuldiges wat hulle vir dié doel, maar ook vir die nodige publisiteit, gebruik. Vra my, ek was self daar! Dat onskuldiges ook in die slag bly en doodgeskiet word, is onvermydelik. Dis oorlog.
“Analiste sê dat die lae sterftes en beserings ook te make het met die feit dat Arafat sy paramilitêre ‘polisie’ opdrag gegee het om nie Israel se invalle aktief te konfronteer nie. Hulle sê dié ou jakkals is slim en hy’t besef hy sal meer internasionale steun kry as sy mense wéér as die onskuldige duiwe voorgestel word wat deur die Israeliese ‘besettingsmagte’ geteister word. En die wêreld sluk dit alles.”
“Dis moeilik as ’n mens geen ander inligting het om jou op te verlaat nie …” verweer Marc verleë.
Rivkah glimlag en raak lig met haar voorvinger aan sy arm. “Ons besef dit, maar dit maak nie dinge vir ons makliker nie.”
“Ongelukkig het ons nie soveel sukses soos ons gehoop het met die opruiming nie. Die soldate het wel daarin geslaag om dosyne verdagtes te vang en duisende onwettige wapens te konfiskeer, maar die terroristenetwerke is hoogs beweeglik en daarom meesal ’n paar tree voor die oprukkende troepe. Om die waarheid te sê, die terroristeleiers was maande lank al so ’n inval te wagte, en het die voorste aktiviste en baie wapen- en bomvervaardigingfasiliteite uitgesmokkel en in bunkers in die sentrum van die belangrikste Palestynse dorpe gaan ingrawe. Sodat, as die IDF – dis nou Israel se leër – hulle daar wil gaan uitrook, die media pragtige foto’s van verwoeste geboue sal kan neem. Ou Shimon Peres, space cadet wat hy is, het hoeka gesê: ‘There is no battlefield anymore without television.’”
“Ons koerante in Suid-Afrika het ’n groot ophef gemaak van die Israeliese bevelvoerder wat sy manne opdrag gegee het om nommers op die arms en hande van die Palestynse gevangenes te skryf …”
“Ja, ja, ja!” Re’uven sug en stoot sy baret agtertoe. “Die arme man, Shaul Mofaz, die IDF se stafhoof, was so in die verleentheid hy het die vent se velle letterlik van sy lyf af getrek. Maar ek weet hoekom die ou dit gedoen het! Dit was eenvoudig om ’n mate van orde te skep in die verskriklike deurmekaarspul wat daar geheers het. Die media het dit natuurlik onmiddellik aangegryp en met die Nazi-praktyke van die Tweede Wêreldoorlog vergelyk. Belaglik! Die offisier het die spul Palestyne, wat gewoon net ondervra is, beswaarlik genommer met die doel om hulle na die gaskamers te stuur!”
“Die media sien hulle eenvoudig nie as terroriste nie, maar as arme, veronregte en onskuldige mense wie se land beset is. Hulle kry so swaar onder die brutale besetters dat hulle nie anders kan as om hul lewens op te offer deur Jode die ewigheid in te blaas nie,” sê Rivkah.
“Maar het Arafat regtig nog enige beheer oor Hamas of die Islamitiese Jihad?”
Re’uven sug weer, breek ’n stuk van die vars Armeense pitabrood af en eet dit voordat hy antwoord. “Marc, luister, hierdie aanvalle is nie die werk van onbeheerbare Hamas of Islamitiese Jihad-volgelinge, of van desperate individue, soos die Palestynse apologete dit voortdurend wil hê nie. Dis ’n doelbewuste militêr politieke strategie wat Arafat self ondersteun in ontelbare toesprake waarin hy die martelare prys en aanmoedig. Ek belowe jou ons het klinkklare bewyse dat dit ’n opsetlike beleid is om alle hoop op vrede te vernietig en Israel te dwing om terug te trek. Ek wil hê jy moet my baie goed hoor as ek vir jou sê: ’n Skrale twee jaar gelede was ’n Palestynse staat met tot negentig persent van die Wesoewer en Gasa, plus betekenisvolle Palestynse beheer oor die belangrike heilige plekke in Jerusalem, geheel en al op die tafel. Dink jy Arafat wou daarvoor val? Nee, broer, nee, hy het dit van die hand gewys.”
Marc skud sy kop. “Ongelooflik.”
“Nee, nie as jy verstaan dat dit vir Arafat en sy trawante nie oor ’n Palestynse staat gaan nie, maar oor die vernietiging van Israel,” sê Rivkah.
“Luister, in 1922 het die Arabiere al vyf en sewentig persent gekry van die Palestynse mandaat wat deur Brittanje aan die Jode beloof is en deur die Volkerebond goedgekeur is. Daar bestaan reeds ’n Arabies-Palestynse staat! Dit word Jordanië genoem.”
Marc kyk Re’uven verbaas aan, maar hy verduidelik nie verder nie. Hy skep nog ’n bord van die voortreflike verskeidenheid kos op die tafel en eet in stilte.
Maar ná ’n ruk praat hy tog weer. Hy klink moeg. “Arafat kan maar nuwe ooreenkomste onderteken soos hy al hoeveel maal in die verlede gedoen het. Maar hy sal seker maak dat die selfmoordterreur en ander geweld voortgaan. Hy sal dit doen om te verhinder dat Amerika Saddam Hoesein onttroon. Saddam is sy dierbare vriend.”
“Ja?” Marc doen sy bes om ingelig te klink, maar sy kop draai van alles wat hy hoor.
Re’uven maak eers sy mond leeg, tik vererg met die lem van sy mes op die tafel. “Saddam Hoesein loop in die Arabiese wêreld daarmee te koop dat hy die enigste regte bondgenoot van die Palestyne is. Hy’t onlangs sy finansiële onderhoud aan élke familie van ’n selfmoordterroris van