Hy kyk skerp na haar. “Hel, maar jy’s driftig! Ek het nie bedoel jy moet my ’n lésing daaroor gee of my kop afbyt nie.”
“Moet dan nie sulke stupid stellings maak nie.”
Hy sit die halfgeëete hamburger terug in sy bord, leun vorentoe in die stoel. Die keep op sy voorkop is diep. “Wat gaan deesdae met jou aan, Sarah?”
“Wat bedoel jy?”
“Jy’s uitermatig bitchy met my. Ons liefdeslewe bestaan nie meer nie. Ek mag jou nie by jou werk bel nie. Jy praat nie met my oor wat jy daar doen nie …”
“Ek het jou van die begin af gesê ek kan nie oor Mercurius se werk praat nie, Dewald. Dis vertroulik.”
Hy rol sy oë. “Dis duidelik nie net vertroulik nie. Dit het ook ’n helse impak op ons verhouding.”
Sy antwoord hom nie.
Hy staan op. “Skoon my eetlus verloor,” sê hy toe hy uitstap.
Sy wil hom terugroep om jammer te sê, maar keer haarself. Sy’t vanaand eenvoudig nie die krag om deur hom gekruisondervra te word oor hulle verhouding nie. Dit kan vir ’n ander dag wag. En sy’t ook nie regtig antwoorde op sy beskuldigings nie.
Sy is verlig toe sy hoor hy vroetel in die spaarkamer, wat beteken hy gaan daar werk.
Haar gedagtes is gou terug by Mercurius. Môre is haar eerste ontmoeting met die famous ondersoeker. Hoewel hy al Maandag hier geland het, was hy nog nie op kantoor nie. Volgens O’Reilly moes hy eers ’n klomp goed afhandel voor hy amptelik kan inval. Du Randt het hom gister en vandag gehelp om te settle in die woonstel wat Mercurius vir hom huur, hy moes sy bestuurslisensie gaan hernu en ook ’n paar draaie by die polisie maak om sy vrywaring van vervolging in Suid-Afrika formeel te bevestig.
Sarah was met weersin gevul toe O’Reilly hulle vertel van Du Randt se onderonsie met Bester in Manila. “Hy was op die punt om Len se nek te breek,” het O’Reilly gelag asof dit ’n helse grap is. “Len sê hy’t lanklaas in sy lewe só geskrik.”
Buiten ’n dief en ’n seksmaniak is Bester nog ’n geweldenaar ook, het Sarah gedink. Een met ’n sterkmansindroom wat dinge eerder regbliksem as regpraat – presiés die soort man wat sy nie voor haar oë kan verdra nie.
En van môre af is hy haar baas.
Of sy en Calvyn enige bruikbare inligting het wat verband hou met die vermoorde mans, betwyfel sy ook sterk. Sedert hulle ses dae gelede begin delf het, lyk die inligting oor moontlike medewerkers maar karig. Hoewel Calvyn haar heeltyd verseker dat Bester goeie afleidings sal kan maak uit wat hulle reeds weet.
“Superman se bubble gaan by Mercurius bars. Mark my words,” mompel sy. Dis asof hulle ’n naïewe geloof in die man se “bonatuurlike vermoëns” het. Amper soos die gebreinspoelde volgelinge van ’n sekteleier.
Sy snork. Dis eintlik om van te lag. Calvyn ken Bester van g’n kant nie, behalwe dat hy vlugtig deur sy ou polisierekords gesnuffel het en uitgevind het dat hy ’n string vroue “omgedop” het. Maar omdat O’Reilly vir Bester gewerf het, is Calvyn oortuig hy gaan net sy towerstaffie swaai om die sake op te los. Sy kan Calvyn waarborg dat hy net so min soos die res van hulle by Mercurius gaan uitrig. Sy weet dis nie baie lojaal van haar nie, maar sy hoop heimlik Bester se mislukking is skouspelagtig.
Sy staan op en stap met haar bord kombuis toe, sit dit in die wasbak neer. Dis nog nie agtuur nie, maar sy gaan nou in die bed klim. Was al vanoggend vieruur op om vyfuur by die werk te wees. Sy weet nie hoe sy hierdie ure gaan volhou nie, maar O’Reilly het gesê hulle sal in die volgende paar weke maar vir lief moet neem met lang skofte.
Op pad kamer toe stop sy by die spaarkamer se deur. Sulking Dewald sit agter sy lessenaar en staar in die niet.
“Ek gaan inklim, vrek lang dag gehad. En môreoggend moet ek weer vyfuur daar wees.”
Hy kyk nie na haar nie, knik net.
Praat dan agter haar aan: “Ek vlieg môremiddag Johannesburg toe vir ’n wiskundekongres en kom eers Maandag terug. Net sodat jy nie dink ek het jou verlaat as jy môreaand by die huis kom nie.”
Sy hoor die bytende toon, maar steur haar nie daaraan nie. Daar spoel eerder verligting deur haar, wat haar dadelik skuldig laat voel. Hoekom is sy so bly dat hy ’n paar dae uit haar hare gaan wees?
In die badkamer kom sy tot ’n besluit: Sy en Dewald sal ernstig moet gesels oor hulle toekoms sodra hy terug is.
Sy kan dit nie langer uitstel nie.
13
Woensdag 27 Junie 2018 – Kaapstad
Een van die eerste lesse wat Richter as sluipmoordenaar by die baas geleer het, is dat jy jou pistool en patrone kry by ’n bron wat wapens onder die tafel deur verskaf. Die wapen moet nooit na hom of jou teruggespoor kan word nie. En ná ’n moord raak jy dadelik ontslae daarvan.
Daarom gebruik Richter nooit sy eie Heckler & Koch vir werkdoeleindes nie, maar koop sy skietgoed by ’n Nigeriër in die agterstrate van Woodstock. Dié is al jare lank sy verskaffer en het ’n vlekkelose rekord as dit kom by onnaspeurbare wapens.
Waar Richter nou die Star Starfire 30MI-9 mm skoonmaak, is hy tevrede met die toestand daarvan. Nie nuut nie, maar goed opgepas. Die vierkantige kolf is ook na genoeg aan die Heckler & Koch se ontwerp om gemaklik in sy hand te voel. Hy bestudeer die pistool en knik goedkeurend. Silwerskoon. Hy druk die twee patrone in die magasyn en skuif die vierkantige stafie aan die onderkant van die kolf in, sit dit in die plastieksak, seël die sak en bêre dit onder die los vloerplank in sy slaapkamer.
Hy trek die latekshandskoene uit, stap kombuis toe en gooi hulle in die vullisdrommetjie. By die tuimeldroër buk hy en haal die wit hemp uit. Dis darem al droog.
Hy beskou die hemp noukeurig, frons. Die verdomde bloedvlekke op die kraag het nie heeltemal uitgewas nie. Altyd maar ’n risiko as jy iemand met ’n mes takel, want al werk jy hoe klinies, bly daar van die slagoffer se bloed op jou klere agter. Hy sal die hemp moet verbrand. Gelukkig het sy jas skoon teruggekom van die droogskoonmakers af. Die paar donker vlekke op die bors is weg.
Aan die baas, wat môre van Engeland terugkeer, sal hy ’n mondelinge verslag moet lewer. Die moord op die kuberkraker het glad verloop. Daar was geen ander verkeer in die mistroostige weer op die pad na die kleinhoewe waar die kuberkraker woon nie. Dus geen ooggetuies van Richter se teenwoordigheid in daardie omgewing nie.
Al die koerantberigte gee dieselfde weergawe: Dit was ’n inbraak – die venster wat Richter ná die moord gebreek het, was duidelik oortuigend genoeg vir die polisie. Die jong man is met sy eie slagtersmes vermoor en daar is na raming derduisende rande se rekenaartoerusting gesteel.
Dié het Richter al die volgende dag vernietig en op ’n munisipale stortingsterrein gaan weggooi.
Beter kon die opdrag nie verloop het nie. Hy het selde simpatie met sy slagoffers, maar hy kon nie help om die kuberkraker effens jammer te kry nie. ’n Lewenslustige jong man met ’n mooi glimlag en goeie maniere.
Hy skud sy kop stadig. Nie dat sy daad hom slapelose nagte sal besorg nie. Dis deel van sy werkbeskrywing om mense te verwyder wat ’n bedreiging vir hulle sakeonderneming inhou. Of soos die baas dit gestel het toe hy Richter destyds in die Afrika-bos gewerf het: “Ek gee jou ’n lisensie om te moor. Jou dade sal selde oor wraak of persoonlike griewe gaan, bloot oor die beskerming van ons bates. As jy dit in daardie lig beskou, sal jou gewete jou nooit ry nie. Voer jou take emosieloos uit, soos ’n tandarts wat ’n pasiënt se tand trek. Beskou dit as ’n hoogs gespesialiseerde maar ietwat onkonvensionele beroep.”
Richter se gedagtes is vinnig by sy volgende opdrag.
Die vierde sektorhoof kom oor ’n paar dae hier aan. Richter het gister