Wysheid, klink dit uit hierdie kenner se mond, dra ’n inherente teenstrydigheid met hom saam: Enersyds is dit ’n werkwoord (hou jou ore daarvoor oop en span jou in, roep dit, vra daarna, soek dit, spoor dit op). Andersyds is dit ’n geskenk van God (“Dit is die Here wat die wysheid gee, uit sy mond kom die kennis en die insig”).
Dit kan seker nie anders wees nie: Hy is die Gewer van alle goeie gawes, ons is die ontvangers. Ook die geringskatters daarvan. En die deurbringers, die vermorsers. So dikwels ruil ons dié gawe in vir populêre insigte, vir “wat die mense sê”, vir eiewysheid.
Daarom sê dié wyse man: Span jou in om wat God aan jou gee, aan te vat en te bewaar. Dit te gebruik en te ontwikkel. Bly soek na die waarheid in daardie wysheid. Dit sal net goed vir jou wees en jou vele verleenthede spaar.
____________________
Hoe groot is U, o Wysheid, o Waarheid …
Donderdag 20 FEBRUARIE 2020 Lees Hebreërs 8:1-7
Veel beter!
Maar nou het Jesus ’n voortrefliker priesterdiens gekry deurdat Hy Middelaar is van ’n beter verbond wat op uitnemender beloftes gegrond is (v. 6).
Die Hebreërsskrywer probeer sy lesers, wat die Ou Testament deeglik ken, daarvan oortuig dat die ou dinge inderdaad verby is (soos Paulus dit in 2 Korintiërs 5:17 beaam) en dat die nuwe gekom het. Die Nuwe. En alles hieraan, alles aan Hóm, is beter.
Die rol van die destydse hoëpriester bied aan dié skrywer ’n heerlike vergelykingspunt om Jesus se werk te illustreer: Dié hoë amptenaar het indertyd gereeld namens sy mense tot God geroep; die nuwe Hoëpriester het langs God gaan stelling inneem, aan sy regterhand. Vir ewig en altyd.
Die ou dae was bloot die voorloper, soos ’n skaduwee wat om die hoek verskyn net voordat die Werklikheid sy opwagting maak. Eens was alles wat die offers betref mensewerk, die vrug van Moses se insig; nou het die Goddelike dit beslissend vervang.
Hier lê ook ’n les vir ons, die Nuwe-Testamentiese Jesusvolgelinge: Moet nooit die Ou Testament geringskat nie; moet dit egter nooit oorskat nie. Jesus het immers self gesê Hy het beslis nie gekom om die Ou Waarheid tot niet te maak nie, maar om dit sy volle betekenis te laat kry (vgl. Matt 5:17-20).
Daar is min geskrifte wat die verband tussen die Oue en die Nuwe so duidelik uitwys soos Hebreërs. Gelowiges moet weet hoe arm hulle is as hulle by die Ou Testament verbyblaai.
Maar Hebreërs wys ons ook op die onvoltooidheid van die ou verbond. Dit het uit die staanspoor geroep na iets groter en beter. En duideliker. Sigbaarder. Soos ’n skaduwee wat uitgroei tot ’n Mens. Soos ’n woord wat Vlees moes word.
____________________
O vleesgeworde Woord van God, pleit tog namens my by u Vader!
Vrydag 21 FEBRUARIE 2020 Lees Hebreërs 11:23-28
Mooi!
Omdat die ouers van Moses geglo het, het hulle hom na sy geboorte drie maande lank weggesteek toe hulle sien dat hy ’n mooi kindjie is (v. 23).
Moses se ouers, sê hierdie skrywer, het gesien hul kind is mooi, en hulle het geglo. Gereelde Hebreërslesers sou dit al raakgesien het: die skrywer se direkte verbinding van “sien” met “glo”. (Amper soos die Jesus-Tomas-konfrontasie in Johannes 20:25-29.)
Hoe maklik tog vir húlle om te glo, want sien elke ma en pa nie maar net hul kind se “mooi” raak nie? Dit staan mos vas: Al gebruik ouers ander woorde om dit te beskryf – dalk “oulik” of “fraai” of “skattig” of “lieflik” – die kind wat vir hulle gebore is, is móói. Dalk “die allermooiste”! Niks vreemds hieraan nie.
Wat egter hier besonder vreemd is, is die “glo”. Want die skrywer werk in dié beroemde elfde hoofstuk met ’n kwistige kwas wanneer hy geloof aan sy Ou-Testamentiese helde toeskryf. Eintlik “toeken”, soos ’n kroon op die kop of minstens ’n roset teen die bors. Maar as jy hierdie heldegalery mooi bekyk, is daar darem ’n klompie vreemde voorbeelde (om nie te sê erg twyfelagtig nie): Abel die asempie, Noag die dronklap, Abraham wat vir God uitgedaag en selfs uitgelag het, Jakob die bedrieër.
Die einste Moses, wat slaan as hy aangesê word om te praat. (Toe nié die allermooiste nie …)
Ja-nee, “glo” in die Hebreërsskrywer se woordeskat lyk anders as in ons s’n. Dalk is dit omdat hy met Jesus se oë na ander kyk, ook na die feilbares, wanneer hy hul waarde vir die Koninkryk bepaal. Dalk sien hy, soos Jesus, ook net die mooi in sondaarmense raak.
____________________
My waarde by U, o Here, word in u oë weerspieël. Die liefdevolle oë waarmee U na my kyk, u minder mooi kind.
Saterdag 22 FEBRUARIE 2020 Lees Psalm 2
Die vrolike God
Hy wat in die hemel woon, lag hulle uit, die Here spot met hulle (v. 4).
Dit is reeds diep in Februarie en daar het vanjaar al soveel gebeur: in elke huis, en in hierdie wye en droewe land waar ons woon.
Hoe is dit gesteld met twee maande gelede se plegtige nuwejaarsvoornemens? En waarheen, dink jy, het hierdie wêreld se groot manne en belangrike vroue se beloftes aan hul minderes en onderdane verdwyn?
Of het jy al so sinies geword dat jy bloot meewarig lag en jou rug vir alles en almal draai? En sug: Ag, waarom praat ons tog hieroor en waarvoor hoop ons nog? Ek het julle lánkal mos gesê …
Vir gelowiges het so ’n rug draai, so ’n oorgee aan moedeloosheid, ook ander implikasies. Hulle vra vrae (al is dit bloot aan hulleself, en beslis met geslote binnekamerdeure) oor hul geloof in ’n goeie God, ’n Here wat beloof het om sy kinders te versorg. Waar, wonder hulle dan, wáár is die Koning van die konings, die groot Regeerder? Kyk Hy weg as daar na Hom geroep word? Het ons – sy verleë, afhanklike, moedelose, beangste kinders – dan van die hemelse radar af verdwyn?
Psalm 2 se sanger sê: Ontspan! Die Here wyk geen aks van sy beloftes af nie. Hy laat hom nie van stryk bring deur knoeiers en kapers nie. Juis ook nie deur diegene wat sy kinders se vreugde gesteel het nie. Dit is Hý wat sê: Julle sal nooit my gesalfdes uit my hand ruk nie. Probeer gerus – Ek lag vir julle!
Mag God se vrolikheid tog sy neerslagtige kinders ook aansteek. Mag Hy ons leer om te vergeet van die eerste twee maande se persoonlike gesanik en landwye gedruis, en te lag oor die dae wat kom.
____________________
By voorbaat dankie, Here, vir u seëninge en versorging. Ek kyk vorentoe, na U, waar my hulp vandaan kom.
Sondag 23 FEBRUARIE 2020 Lees Matteus 17:1-9
Sondag van die Verheerliking
Luister tog!
Daar het sy voorkoms voor hulle oë verander … Skielik het Moses en Elia aan hulle verskyn en met Jesus gepraat (v. 2-3).
Ons is vol vrae hieroor: Ons wil weet van die besoekers uit die Ou Testament; ons wonder oor Jesus se voorkoms wat verander en die stem wat uit die helder wolk verklaar: “Dit is my geliefde Seun oor wie Ek My verheug. Luister na Hom.”
Ons skud só heftig ons kop dat ons nie hoor nie. Nie die stem uit die wolk nie en daarom ook nie die opdrag om na die geliefde Seun te luister nie. (Tog interessant dat die gewoonlik horende-doof-dissipels wel luister, en bang word …)
Maar ons, 21ste-eeuse gelowiges, óns het ons vermoë tot verwondering verloor. Ons voer eerder noukeurig geformuleerde argumente aan oor waar dié verhaal op die spektrum van ons teologiese nadenke pas. Ons spekuleer oor wat diegene uit ’n ander tyd aan Jesus sou kom sê het. Ons rol ons oë oor Petrus se naïewe aanbod om drie hutte te bou.
Ons praat so baie dat ons nie die Stem hoor nie. Ons het in elk geval reeds die vermaning (“Luister na Hom”) se skerp kante