Retta kyk na Dawid en sien hoe die spiertjies in sy kakebeen op- en afspring soos hy hard op sy tande byt. Tobias spring van sy kroegstoeltjie af met die dringendheid van iemand wat ’n vuur moet blus.
“Is dit ’n retoriese vraag?” vra hy lighartig en klop sy vriend op die skouer op pad yskas toe.
“Bier? Ek het eintlik gedink oom drink deesdae net nagmaalwyn.” Dawid se oë is kil toe hy die vol skemerkelkie voor Paul wegneem.
Retta kry haar oudste seun in die opwaskamer, waar hy besig is om Paul se drankie in die uitlaatgat af te gooi. Amy is besig om crostini voor te berei en kyk verslae na Dawid wat bloedrooi van woede staan en stoom voor die wasbak.
“Moenie vir oom Paul ter harte neem nie, my kind. Hy’s sommer aspris. Lag dit af.”
“My fok, Ma. Kon Ma nie oopkop mense genooi het vir vanaand nie? Ma weet mos ek kook eksperimenteel. Die hele aand gaan ’n fokop wees.”
“Jy’t gesê the more the merrier, Dawid. Ek het nie geweet daar was psigografiese voorvereistes nie.”
“Van al julle tjommies, moes Ma nou wragtag die twee Bible punchers nooi.”
Amy krummel gorgonzolakaas op klein stukkies roosterbrood, sit ’n skyfie vars peer op elkeen en drup dan heuning daaroor. Die groot opdienbord lyk feestelik met die veelkleurige konkoksies op die mini-broodjies.
“I’ll serve the crostini so long. Calm down, Davey Jones,” sê sy, garneer die eetgoed met twee lang roosmaryntakke en verdwyn om die hoek met die bord.
“Moenie onredelik wees nie, Dawid. Tannie Chris love jou cocktail. Daar gaan altyd iemand wees wat nié van jou kos hou nie. So werk die lewe. Deal daarmee. The customer is always right. Jy tree nou soos ’n prima donna op.”
Toe Retta die laaste sin sê, stap Amy by die opwaskamer in en las haar stukkie wysheid by: “Yeah. You can only do that when you’re famous. You’re not there yet.”
Wat veronderstel was om ’n informele kuier om die kombuistoonbank met aptytwekkers en skemerkelkies te wees, word nou ’n stywe sosiale dans vol ongemaklike passies en krapperige stiltes. Na ’n paar futiele pogings om die geselsery weer natuurlik op dreef te kry, nooi Tobias vir Paul met sy bier tuin toe om na sy gesofistikeerde nuwe besproeiingstelsel te gaan kyk. Retta kan haar man soen vir hierdie strategiese stap. Dit lyk darem asof die crostini redelik goed afgegaan het. Sy verorber sommer nog drie van die roosterbroodjies, kort na mekaar, om die bord leër te laat lyk. Enigiets om die vrede te bewaar. Sy sal môre weer reg eet.
Teen die tyd dat die vier vriende formeel aansit by die patiotafel met die lang wit damastafeldoek, is almal in veel ligter luim danksy die ysbreker-eienskappe van alkohol.
“Man, dis lekker as mens se kinders jou begin bedien. En met sulke goeie kos daarby!” Christa vou haar servet oop en sprei dit uit op haar skoot. Daar is ’n diep wit bak met water in die middel van die tafel. Tientalle klein teeligkersies dryf daarop, en Amy is besig om hulle een vir een met ’n lang aansteker in feetjieliggies om te tower. Wit rose uit Retta se tuin is staangemaak in glaspotjies van alle groottes en vorms. Die atmosfeer is klassiek en feestelik.
“What a magical setting you’ve created,” sê Christa gulhartig.
“Thanks. It was Dawid’s idea, the floating candles.” Dawid se meisie is sonder ego of fieterjasies. En soos die lewe dikwels maak, het twee baie uiteenlopende mense aanklank by mekaar gevind in die romanse-afdeling. In Dawid en Amy se geval, twee kokke. Dawid is die temperamentele, kreatiewe een en Amy die pragmatikus. Toe Amy kombuis toe verdwyn, skink Tobias vir almal ’n glasie wyn en die vriende kuier vir ’n paar minute gemoedelik om die flikkerende kerslig.
“Hoe vaar BluSol in die Kaap?” wil Paul by Tobias weet terwyl hy die inhoud van sy wynglas behaaglik inadem.
“Goed genoeg. Die vraag na doelgemaakte watertenks is steeds hoog daar, so ek kan nie kla nie.”
“Ek weet nie hoe julle twee dit doen nie,” merk Christa met opregte verstomming op.
“Hoe ons wát doen nie?” Retta is besig om die glasbotteltjies in die middel van die tafel te herrangskik sodat hulle in ’n perfekte reguit lyn staan.
“Die sondermekaarwees vir soveel dae van die week. Ek en Polla sal dit nooit oorleef nie.”
As enigiemand anders hierdie opmerking gemaak het, kon dit as bitsig geïnterpreteer word. Maar Christa Biddulph is van goedhartigheid aanmekaargesit. Dit weet almal. Dis net dat haar eerlikheid dikwels aan taktloosheid grens.
“Nee wat, Chris, ons is al so gekonfyt met die roetine. Dis eintlik lekker, die uitsien na saamwees terwyl mens alleen is,” sê Tobias. Hy vang Retta se oog en hulle glimlag vir mekaar in die flonkering van die kerslig.
“Dis soos ewigdurende vlerkslepery. Perpetual dating, soos Leigh dit noem,” dra Retta by.
Daar is voelbare oplewing om die tafel toe die jong sjefs elkeen met borde op die patio verskyn.
“Madame,” sê Amy toe sy een van die borde voor Christa neersit – in die middel van die pikswart bord is ’n klein kunswerk in groen en pienk.
“Wow!” Christa slaan haar hande kinderlik saam.
“Wat het ons hier?” vra Paul versigtig.
“Deconstructed avocado ritz,” kondig Amy ’n bietjie selfvoldaan aan. Dis duidelik dat sy besonder trots is op die kleurvolle klein offerande.
“Deconstructed? Is dit ’n ander woord vir stukkend?” Paul Biddulph is weer die enigste een wat vir sy grappie lag. “Want dit lyk beslis of my ritz op my bord ontplof het.”
Sonder om ’n woord te sê, draai Dawid om en stap terug kombuis toe. Asof Amy besef dat sy nou solo moet vlieg, gooi sy haar vadoek oor haar skouer, haal diep asem en begin die gereg aan haar gehoor verkoop.
“Deconstructed food breaks apart the elements that are traditionally combined to make a dish and serves those items separately in a creative way.” Dit klink asof sy uit haar studienotas aanhaal.
Retta luister met ’n halwe oor, want met alles in haar wil sy opspring en vir Dawid gaan soek. Wat het haar besiel om hierdie aand met Paul en Christa te reël? Sy is amper seker die avokado ritz is nie die enigste ontploffing wat hulle vanaand sal moet hanteer nie.
“Aha!” roep Christa vrolik uit. Dierbare, vredebewarende Christa, dink Retta verlig. “Hier sien ek nou alles op my bord. Ek love die stapeltjie garnale en avo – so kunstig gedoen! En die pienksous lyk regtig asof Matisse dit self hier op die bord kom verf het. Amy, it’s beautiful.”
’n Ongemaklike stilte volg toe al vier vriende begin eet. Die twee vroue neem delikate happies en maak waarderende geluide met hul oë toe. Tobias punktueer sy kos met klein slukkies wyn. En Paul stoot alles op sy bord kru bymekaar voordat hy dit soos ’n stootskraper op sy vurk laai vir die eerste hap. Dankie tog Dawid is nie hier om dit te sien nie, dink Retta met ’n knoets paniek.
“Nóú smaak dit soos avokado ritz!” verklaar hy. “Noudat alles gemeng is soos dit veronderstel is om te wees. Ek verstaan die dekonstruksie-ding glad nie. Is die hele idee van kosmaak dan nie die bymekaargooi van goed nie?”
Tobias maak Paul se wynglas vol. “Dalk is dit goed om nou en dan na die essensie van iets te kyk, om dit opnuut te waardeer vir dit wat intrinsiek is.”
“Baie filosofies, Toobs,” sê Christa gemoedelik en lig haar glasie. “Op ou vriende en nuwe koservarings!”
Hierna vloei die geselskap makliker en teen die tyd dat Amy die vuil borde wegneem, is die vriende so onbevange aan’t klets dat hulle haar skaars opmerk.
Retta skiet blitsig ’n dankgebedjie op toe sy die hoofgereg sien. Varknek met ’n jogurt-en-kruiekors. Patats met salie en sitrus. Mikrokruie en kappertjies as garnering. Darem niks te volksvreemd nie. Hopelik sal Paul sy mond hou.
Paul geniet dit so dat die enigste