“Klink so, ja,” sê Kassie.
Hy vertel van sy gesprek met Bertie van Loggerenberg. “Word Facebook dalk iewers in die dossiere genoem?”
Rooi skud sy kop. “Nie ’n woord nie. Die kolwe-storie klink vir my onskuldig. Wat laat jou dink die vermistes kan ’n Facebook-konneksie hê?”
“Omdat die oudste lede van elke groep in die afgelope twee jaar dertienjariges was, en omdat kinders eers van daardie ouderdom af toegelaat word om Facebook-profiele te skep.”
Rooi sit vorentoe. “Bliksis, noudat jy dit so stel, klink die krieketkolwe ook nie meer vir my onskuldig nie! Hoe vat ons dit verder?”
“Ek gaan op Danie se Facebook-blad inzoem. Hopelik kry ek die persoon wat die kolf-storie vir hom gespin het. Jy moet kontak maak met die familielede van die ander slagoffers van die afgelope twee jaar en uitvind of hulle dertienjariges op Facebook bedrywig was.”
“Wat van die straatkinders?”
“Daar sou Facebook tog nie ’n rol gespeel het nie. Ons sal by die Valke moet hoor waar hulle oral navraag gedoen het. Help nie ons mors ons tyd deur met bergies in die stad te praat as die uniforms hulle reeds ondervra het nie.”
* * *
’n Papiertjie waai teen Boon se been vas waar hy in Breestraat by ’n verkeerslig staan en bedel. Sy eerste reaksie is om dit op te frommel, maar sy oog val op die opskrif in hoofletters.
Dis op goeie papier gedruk en is ’n uitnodiging na ’n uitvoering van die Kaapstadse Simfonieorkes in die Kaapstad-stadsaal. Die bekroonde pianis Berto Valentino vier sy vyftigste verjaardag met die uitvoering van Beethoven se Vyfde Klavierkonsert saam met die orkes. Die datum is oormôreaand.
In een hoek staan Komplimentêre kaartjie. Daar is twee nommers by, met die woorde: Ons nooi u en u metgesel graag uit om die uitvoering by te woon. Hierdie kaartjie sal u gratis toegang gee tot bostaande sitpleknommers. Daar is ook ’n wit spasie waar die uitgenooide se naam ingeskryf kan word.
Boon bekyk die kaartjie. Dit moes op ’n manier verlore geraak het, want daar’s nie ’n naam ingeskryf nie. Wat beteken die sitplekke is nie aan enigiemand toegeken nie.
Hy wik en weeg of dit die moeite werd gaan wees, besluit dan dit kan nie skade doen nie. Hy moet net ’n ordentlike wit koevert in die hande kry.
Probeer bly die beste geweer, het sy ou weeshuismoeder altyd gesê.
* * *
Johnny vat die twee swart sakke yt na die rubbish bins in die vierkant. Dis sy job ná elke meal vanlat Clement gedisappear het. Rest his soul.
Noudat Johnny se escape plan in sy breins broei, check hy die vierkant elke dag yt.
Hy meet wee’ die hek met sy oë. Om oo’ daai iron te kom sal easy wies. In sy dae as street kid moes hy oo’ baie hoër gates kom om vorie poelieste weg te kom. En hierie ene het nog lekke vastrapplek ok.
Assit’ie was virrie hoë muur en die electrical fencing ommie huis’ie, was hy al lankal gone. Kadiso het soe paar jaar trug mos oo’ daai muur probeer klim, maar hy’s so kwaai geshock lat tot sy tanne swart soos charcoal gebrand was. Dit was ok die laaste sien van hom. Die big baboon is hie’ weg met hom en hy’t nooit wee’ gereturn’ie. Rest his soul ok.
Die bitch het gesê daai moet ’n lesson vi’ almal wies: Hie’ kan jy nie escape’ie. Want besides die electrical fencing check die camera die muur ok yt.
Da’ wag ’n surprise vi’ haar.
Johnny sug.
Assie blerrie farmer net wee’ wil kom.
8
Die swaar skemeraandverkeer in Voortrekkerweg laat Kassie die skuifdeur na sy woonstel se balkon toetrek. ’n Mens kan g’n met so ’n lawaai konsentreer nie.
Hy stap terug na die rusbank, eet die laaste stukkie van sy kaastoebroodjie en sluk dit af met Creme Soda. Hy draai die proppie op en sit die bottel tussen sy voete neer. Terwyl hy ’n Lucky Strike aansteek, trek hy die koffietafeltjie met die asbak nader. Langsaan lê Danie van Tonder se skootrekenaar.
Danie se selfoon het niks opgelewer nie. Toe hy die foon vanmiddag wou deurkyk, was die verdomde battery afgeloop en moes hy dit eers laai. Toe die ding weer gelaai is, moes Kassie tot sy ontsteltenis ontdek dis nie ’n slimfoon nie, maar net ’n gewone selfoon vir bel en om SMS’e mee te stuur. Sy onkunde oor selfoontegnologie het hom gepootjie, want hy het nie agtergekom dis ’n baie basiese foon toe hy vroeër op die SMS’e tussen Danie en Bertie afgekom het nie.
Kassie het besef Danie moes sy Facebook-bedrywighede op sy skootrekenaar gedoen het. Hy’t Nelis van Tonder toe gebel en hulle het afgespreek dat hy Danie se skootrekenaar ná vyf gaan haal, wanneer Nelis tuisgekom het van die werk.
Om die tyd te verwyl, het Kassie deur die hoop dossiere gekyk. Die foto’s van die vermiste kinders – almal met glimlaggende, onskuldige gesiggies – het iets aan hom gedoen wat nog nooit voorheen gebeur het nie. Die gedagte aan waar daardie kinders hulle nou bevind en wat hulle moet deurgaan, het ’n dringende begeerte by hom laat posvat om die saak so vinnig as moontlik op te los. Al moet hy dag en nag werk.
Hy’t nog nooit ’n saak hanteer waar sulke jong kinders betrokke is nie en die emosies wat hy ervaar, stem hom onrustig. As groentjiespeurder het hy al geleer dat jy te alle tye afsydig moet staan en moet sorg dat die gegewens van ’n saak jou nie emosioneel oorweldig nie. Anders maak jy oordeelsfoute.
Hy en Rooi kan nie met hierdie saak foute bekostig nie. Nie één nie.
Dit gaan nie daaroor om die polisiehoof te beïndruk soos die brigadier graag wil doen nie, of om die Valke ’n punt te probeer wys nie.
Dit gaan oor weerlose kindertjies wat uitroep om gehelp te word. Sommige al agt jaar lank. En dis nou in sy en Rooi se hande om daardie noodkreet te beantwoord.
Dis ál wat saak maak.
Hy vee die sigaretas vies van sy broek af. Toe hy vanmiddag by die Van Tonder-huis kom, het hulle tot hul ontsteltenis ontdek dat Danie se skootrekenaar deur ’n wagwoord beskerm word. Sy pa het nie die wagwoord geken nie.
Kassie het die kind se kamer van voor af deursoek. Gister, ná forensies klaar was met die vingerafdrukke, kon hy en Rooi niks van belang daar kry nie.
Maar gelukkig was sy soektog vanmiddag suksesvol. Hy’t die wagwoord van Danie se skootrekenaar op ’n papiertjie in ’n boksie gekry. Dit het in die onderste lessenaarlaai tussen ’n hoop kriekettydskrifte gelê.
Nou tik hy die wagwoord huiwerig op die rekenaar in, bang dat sy Facebook-afleiding dalk heeltemal verkeerd is. Want as dít niks oplewer nie, weet hy wragtig nie waar om volgende te soek nie.
* * *
Zach staar eers lank na sy rekenaarskerm voordat hy Festus roep.
Een van die geteikendes het ’n friend request aanvaar en haar ma is saam met haar op ’n foto. As bonus het die ma ’n Facebookblad wat nie geslote is nie. Én sy het blonde hare.
Festus se T-hemp is vol blou spatsels van die spray paint. Hy trek ’n stoel nader sodat hy langs Zach kan sit.
“Fok, jou asem stink,” sê Zach vies en skuif weg.
Festus ignoreer hom, staar net skreefoog na die ma se profielfoto terwyl hy met ’n voorvinger in sy neus grou.
Hy skud sy kop. “Sy’s hopeloos te vet.”
“Jy’s te bleddie neusoptrekkerig!”
“Jy sal ’n ander vroumens moet kry.”
“Fok, Festus, noudat ons geld soos bossies maak, gaan jy als opdonner met jou jagsgeit. Kom ons fokus op ons main job om Medusa van kids