“O, dis my geliefde koffieplek! Ma moet beslis inskryf. Ma se koeke en poedings is van die lekkerste wat ek al geproe het.”
Anelia is bly haar ma raak weer opgewonde oor haar ou belangstellings – sy is deur ’n baie traumatiese tyd en het gesukkel om haar man se dood te verwerk. “Ek en Mercia gaan eet gereeld by He/Brew’s. Ons ontmoet juis weer môreoggend daar vir ontbyt. Ek en die eienaar, Christiaan, is al op voornaamterme so dikwels kom ons daar. Hulle het die lekkerste koffie in Kaapstad.”
“Dan sal ek beslis inskryf. Wat doen jy die naweek?”
Haar ma stel altyd baie belang in wat in Anelia se lewe aangaan. Sy is ’n huisvrou wat vandat haar man dood is, selfs meer in die gemeenskap woeker. Sy bly nog in die huis in Rondebosch waarin Anelia grootgeword het en is baie betrokke by die kerk, die tuisnywerheid en die aftreeoord in die omgewing.
Hulle gesels ’n rukkie voordat Anelia belowe om die volgende naweek by haar ma te gaan kuier, en aflui. Sy neem die laaste slukkie van haar Milo wat teen dié tyd koud is en staan op. Maestro gaan maak hom tuis op sy bed in die hoek van die eetkamer. Anelia besef dit is nog nie eers halfnege nie, maar sy wil vanaand vroeg inkruip. Nes ’n regte ou vrou.
Anelia skrik wakker van Maestro se halsbandklokkie wat haar maan dis tyd om op te staan. Sommer dadelik is sy ergerlik, want sy het die wonderlikste droom gehad.
’n Vreemdeling met smaraggroen oë het tot diep in haar siel gekyk. Dit het haar veilig en terselfdertyd opgewonde laat voel. Hy het sy duim oor haar halfoop klam lippe gevryf voor sy lippe hare vlindersag aangeraak het. Sy tong het haar lippe saggies oopgedruk en die binnekant van haar mond tydsaam verken. Toe het hy haar nader aan hom getrek en sy soen verdiep.
En … simpel kat!
Sy voel aan haar warm gesig en byt haar onderlip vas terwyl sy haar asem probeer terugkry. Dit het alles so werklik gevoel.
O aarde! Toe sy sien hoe laat dit is, spring sy op. Sy kies ’n swart denimbroek en sagte pienk toppie uit haar klerekas. In haar bedryf durf sy niks waag wat haar voorkoms betref nie. Foto’s of brokkies kommentaar op sosiale media word dikwels uit verband uit geruk. ’n Prys wat sy gewillig is om te betaal vir haar droomwerk, besluit sy toe sy die laaste keer in die spieël kyk.
By die koffiewinkel wag Mercia reeds op haar. “Goeiemôre, jong. Iemand lyk darem lekker uitgeslaap.”
Na universiteit het Mercia as teksskrywer by Nuus-Direk begin werk, terwyl sy wat Anelia is, haar meestersgraad voltooi het. By haar vorige werk het sy as navorser begin en haar opgewerk totdat sy die minder belangrike berigte se tekste begin skryf het.
“Ek kan ongelukkig nie dieselfde van jou sê nie, vriendin.” Anelia frons. “Wat pla?”
Die kelner sit ’n stomende cappuccino voor elkeen neer. “Ek het solank vir jou bestel, He/Brew’s se housebrand.” Mercia wys na die koffie.
“Dankie. Ek het jou gisteraand by die @Media gemis.”
Dis Mercia wat vir haar die werk by Délicieux gekry het sodat sy uiteindelik ’n aanbieder kon word, maar vir die nuusveld sien Anelia steeds nie kans nie.
Christiaan kom groet hulle vriendelik en vra uit na die koffie.
“Daai man het die hots vir jou,” lewer Mercia kommentaar toe Christiaan sy aandag by ander kliënte bepaal.
“Sjoes! Hy kan jou dalk nog hoor.” Anelia kyk bekommerd rond. “Maar ek dink in elk geval nie so nie.”
“Vriendin, soms dink ek jy is blinder as ’n ou, bysiende vrou!”
“Eet ons vanoggend Engelse ontbyt of koek?” vra Anelia om haar vriendin eerder die geleentheid te gee om haar hart uit te praat. Die bui bepaal altyd die kos.
“Maak dit maar regte kos. Ek sal seker nou-nou weer beter voel.” Mercia voeg die daad by woord en wink die kelner nader sodat hulle kan bestel.
“Ek en die man het al weer vasgesit,” begin Mercia oor haar kêrel uitwei. “Ons is nou maar eenmaal soos water en olie. Ek sweer, net as ek dink ek verstaan Shawn, gaan vang hy iets simpels aan. Weet jy wat het hy nou weer gedoen?” Sy skep asem. “Hy het vir my ’n budgie gaan koop. Die man het sowaar vergeet ek jeuk van vere. Ken hy my na ’n hele jaar saam nog steeds nie? Nou moet ek staan en skuldig voel wanneer ek die voël gaan aflaai by die troeteldierwinkel of DBV, of waar ook al.”
Anelia onderdruk ’n glimlag. Haar beste vriendin is ’n karakter. Shawn het sekerlik net goed bedoel. “Hy wou jou seker maar net bederf,” skerm Anelia vir hom.
“Se voet! Kon hy nie maar ’n vis of ’n hond of iets anders gekoop het soos enige ander normale mens nie?”
Die arme Shawn moet ook maar altyd bontstaan as teiken vir Mercia se skoorsoekerige temperament. Sy het nie verniet rooi hare nie, dink Anelia.
“As die arme man jou so irriteer, hoekom gee jy hom nie die trekpas nie?” waag Anelia.
“Nee!” Mercia antwoord so hard dat ’n paar mense se koppe in hul rigting draai. Sy leun vooroor en fluister: “Jy weet, ek het jou mos al gesê hy is die laaste man saam met wie ek ooit wil wees. Ons is soos roomys en sjokoladestroop tussen die lakens. Ek sal nooit weer só saam met ’n man kan wees nie.”
“Wel, daar het jy nou jou antwoord,” glimlag Anelia.
“Ja, jy weet, ek oordryf altyd, maar al wat my genees, is om stoom by jou af te blaas. Wag, ek bel hom sommer nou om op te maak.” Laggend druk Mercia ’n sliert rooi hare agter haar oor in.
Anelia luister hoe haar vriendin die man in haar lewe bel en om verskoning vra. Hulle ruil allerlei stoute liefdeswoordjies uit voordat hulle uiteindelik groet.
“Ek sal julle liefde nooit verstaan nie, Mercia.”
“Nee, jy sal eendag. As jy die regte persoon ontmoet, sal jy enigiets doen om hom altyd in jou lewe te hou,” kom die antwoord.
“En jy dink nie Zack is daardie persoon nie?”
“Nee.”
“Ek begin ook so dink.”
“Het jy uiteindelik besef hy laat jou nie tiek nie?”
“So iets, ja.” Gisteraand se droom het haar sowaar meer laat tiek as al Zack se soene.
“Ek het lankal geweet hy’s nie reg vir jou nie. Jy het nie sterre in jou oë nie. Jy huil nie nagte oor hom om nie. Hy consume jou bestaan nie geheel en al nie.” Mercia is weer op ’n dramatiese tog.
“Verlede naweek se partytjie saam met sy vriende was ’n ramp!”
“Do tell!”
“Om te begin, was hy laat, soos altyd. Daar gekom, het die drank al klaar gevloei. Teen elfuur was Zack so dronk dat ek sy motor alleen na my huis toe bestuur het. Hy het dit die volgende dag kom haal en probeer van toe af nog elke dag om my vir ete te neem om vir sy gedrag te vergoed.”
“Die man het issues.”
Gelukkig sit die kelner die kos voor hulle neer voordat Mercia die geleentheid kry om verder uit te brei.
“Ons het die week nog nie eers tyd gehad om te kuier nie. Hoe gaan dit by Délicieux? Ek is so bly ons werk uiteindelik saam, wel, tegnies gesproke. Dit tel mos dat ons in dieselfde gebou is, nè? As jy eers jou voete gevind het en dinge gaan bietjie rustiger, sal ons nog lekker by die ateljee kan saamklets,” gesels Mercia.
“Ja, die eerste paar weke was omtrent ’n malhuis, maar ek geniet dit om daar te wees. Dit voel of ek uiteindelik in my pa se voetspore volg. Dis asof sy teenwoordigheid steeds daar is,” verklaar Anelia hartseer. “Jy weet watter wonderlike mens en verslaggewer hy was.”
“Hy was, vriendin. Die mense by Nuus-Direk praat nog met soveel lof van hom. Hy was ’n regte go-getter. Niks het ooit in sy pad gestaan wanneer hy ’n storie gedoen het nie.” Daar is bewondering in Mercia se oë.
“Jy