“O hemel,” prewel die vrou en lyk asof sy flou gaan word.
Voor Lucille se oë verdwyn die rooi en verbleek sy tot lakenwit. Dis die fassinerendste verskynsel, dink Lucille tevrede.
“Het u enige kinders, mevrou Peens?”
“N- … nee …” Dis so sag dat Lucille haar ore moet spits om te hoor.
“Mag ek vra wat die rede is, of is dit te pynlik?”
Lettie lyk soos ’n vis op droë grond wat gaap vir asem. “Ek kan nie kinders kry nie,” prewel sy. “Ek moes ’n histerektomie ondergaan.”
“Sjym,” sê Lucille simpatiek. Sy steek die feit weg dat sy ingenome is met haarself. Hier het sy ’n kishou geslaan.
Nou is daar twee moontlikhede, dink Lucille terwyl sy die vrou sit en betrag. Nommer een: Haar man is dalk die pa van daardie kind wat die skone maar losbandige mevrou Brand verwag het, en nou weet die professor dit ook. Nommer twee: Lettie Peens het uit jaloesie die moord gepleeg en is geskok omdat sy die ongebore kind ook vermoor het. Kindermoord behoort teen enige normale vrou se grein te gaan.
Lucille staan op en groet. “Ek gaan dan maar eers, maar ek sal weer met u praat, mevrou. Moet asseblief nie Stellenbosch verlaat voordat ons die ondersoek afgehandel het nie.”
Kira is effens geïrriteerd toe sy die deur vir kaptein Lucille Wiid oopmaak.
“Ek is jammer om al weer ’n pes te wees,” maak die speurder verskoning, “maar daar is net ’n klein dingetjie wat ek moet opklaar.”
Kira onderdruk ’n sug. “Kom in, Lucille. Ek sien werkstukke na, maar ek het darem genoeg tyd daarvoor.”
Hulle stap sitkamer toe. “Waarmee kan ek help?” vra sy toe hulle gaan sit het.
“Jy draf mos daar by Coetzenburg die berg op. Is daar iemand wat jou op die dag van die moord gesien het wat jou kan identifiseer?”
Kira kyk haar onrustig aan. Dit klink asof sy ’n verdagte is!
“Laat ek dink. Ja … daar is ’n student wat altyd dieselfde tyd draf. Ons het al gesels. Hy is in my derdejaarsklas en in Helderberg-koshuis. Hy speel rugby vir die eerste span van sy koshuis en vir die universiteit. Sy naam is Daan Moller.”
“Dink jy ons kan hom gaan soek? Ek wil net uitsluitsel kry.”
“Jy dink tog nie ék het Monique Brand vermoor nie?” vra Kira met ’n ongemaklike laggie. “Waarom sou ek so iets doen?”
Lucille kyk skalks na haar. “Jy was vroeër verloof aan professor Brand en toe trou hy met haar …”
“Ag nee! Ek sou tog nie jare daarna die vrou wat hom afgevat het, gaan staan en vermoor nie. Ek is lankal oor die ding.”
Lucille tik met haar pen teen haar voortande. “Lyk my al die vroumense wat met hom te doen kry, vrek oor hom. Ek sou blerrie kwaad gewees het as ’n ander vrou hom voor my neus weggeraap het. Dit lyk nie vir my of jy en hy vyande is nie.”
Kira kyk haar verontwaardig aan. “Natuurlik is ons nie vyande nie. Ons is vriende. Ek het hom lankal vergewe.”
Sy is nie seker of sy die waarheid praat nie. Het sy hom werklik vergewe? Kan hulle bloot vriende wees as hy haar hele wese oorstuur en haar met verlange en begeertes vul wat haar snags laat wakker lê?
“Julle is besonder goeie vriende – die soort wat vibes het.”
“Wat suggereer jy?” vra Kira kwaai.
“Nee, net wat ek sê. Ek kan mos sien as mense baie van mekaar hou. Kan ons daardie student gaan soek?”
“Ja, ek dink ons moet hom beslis gaan soek. Ek vermoed sy koshuis oefen rugby op Coetzenburg dié tyd op ’n Woensdag. Anders kan ons hom by die koshuis gaan soek.”
“Sal ons sommer nou ry? Jy kan saam met my ry. Dit sal nie lank vat nie.”
“Ja,” sê Kira en beteuel haar humeur met moeite. Dis tog verregaande om te dink dat sý Monique vermoor het, dink sy wrokkig.
Maar jy het ’n motief gehad en jy hét haar dikwels weggewens, treiter die stemmetjie van haar gewete.
Hulle ry die kort entjie tot by die rugbyveld, waar die mans met oefeninge besig is.
Lucille parkeer. “Sjoe, hier is darem vir jou beefcake, hoor,” grinnik sy. “As ek ’n damestudent was, het ek hier vir my ’n stukkie kom soek. Skuus, ek is nou sommer laf. Kyk of jy jou student gewaar.”
Kira weier om geamuseer te word, want sy is gebelg, verontwaardig en vies.
“Ons moet maar naderstap,” stel sy kil voor.
Hulle loop tot langs die veld en die son bak neer. Kira kry warm en merk dat Lucille se wange bloedrooi is.
Dit neem Kira ’n hele rukkie van soek tussen die klomp manstudente voordat sy Daan Moller gewaar.
“Daar!” beduie sy. “Daardie groot ou met die rooierige hare. Daar waar hulle push-ups doen.”
“Oukei. Ons kan hulle seker nie onderbreek nie, anders word die afrigter kwaad.”
“Nee, ons sal seker moet wag.”
Kira kan skree, want hulle wag uiteindelik byna ’n halfuur voordat die manne klaar is. Sy haas haar oor die gras, met Lucille op haar hakke.
“Daan!” roep sy en wuif. “Daan!”
“Hei, Daan, jou meisie roep jou,” bulder een van die ander, maar toe Kira naderkom, kyk hy haar verbaas aan. “Ekskuus, professor. Ek het nie gesien dis u nie.”
Sy knik ’n groet. “Hierdie is nog een van my studente,” verduidelik sy vir Lucille.
“Ek gaan roep hom, prof,” bied die student aan en draf agter Daan aan.
“Jis, hulle sien jou vir ’n jong ding aan, nè?” terg Lucille. “Van ver af lyk jy so.”
Daan en die ander student kom aangedraf en Kira sien dat Daan vreeslik verbaas lyk. Sy kan nie help om van verleentheid te bloos nie.
“Prof soek my?” vra hy en kyk van haar na Lucille.
“Ja. Daan, dis kaptein Lucille Wiid, van die Stellenbosch-polisie se speureenheid. Lucille, dis Daan Moller.”
Hy kyk verras na die kaptein. “Aangename kennis. Het ek iets gesondig dat ’n speurder my hier kom soek? Ek weet ek het spoedkaartjies, maar ek dag dis die verkeerspolisie se job om my te kry.”
Lucille grinnik. “Ek kom net verneem of jy professor Trollip die oggend van 20 Februarie gesien het toe jy met die bergpaadjie opgedraf het.”
“Wat? Ja, ek het seker. Ons sien mekaar elke oggend.” Hy kyk vraend na Kira. “Wat gaan aan, prof?”
“My buurvrou is daardie oggend vermoor en kaptein Wiid wil net seker maak dat ek dit nie gedoen het nie. Ek soek dus ’n alibi.”
“O ja, prof Brand van ingenieurswese se vrou. Ek onthou nou, dit het helse opslae gemaak.” Fronsend dink hy. “Dis nou moeilik.”
“Kan jy onthou dat daar op daardie oggend sirenes geloei het toe ons op pad ondertoe was?” por Kira hom aan.
Sy gesig verhelder. “O ja, ek onthou! Ons was albei op pad af en toe hoor ons dit. Ek het nog teenoor my pelle gespot dat die koshuis dalk aan die brand is.”
“Ja?” Kira kyk hom afwagtend aan.
“Ja, ek het vir prof op die gewone tyd gesien – dit wil sê so tussen ses en sewe. Dink ek. Ja, ek het.”
Kira voel asof sy kan gil oor hy so twyfelend oorkom, maar Lucille knik.
“Oukei. Dankie vir die hulp, Daan.”
Toe hulle terugloop motor toe, kyk Kira skelmpies