Van Monique kon jy regtig enigiets verwag. Niks kan hom meer verbaas nie.
Dis sy straf omdat hy jare gelede verraad gepleeg en die vrou wat hy werklik liefgehad het bitter seergemaak het: dat die vrou met wie hy in haar plek getrou het, vir hom twee kinders sou gee, maar nie een sy eie nie.
“Professor, u is wasbleek,” sê Lucille verskrik. “Kan ek nie vir u ’n dop of iets skink nie? Waar hou u die drank?”
“Nee, ek het nie drank nodig nie, dankie.” Hy praat, maar dit voel asof sy lippe dood en styfgetrek is en sy asem uit sy longe gepers word.
Lucille vlieg op en draf kombuis toe, waar sy Soekie aantref, besig om groente te skil. “Gou, maak vir professor Brand tee met baie suiker. Hy het ’n helse skok agter die blad!”
Op pad na die Peense se plaas dink Lucille aan Reinhard Brand. Sy dag die man kry ’n hartaanval. Hy was letterlik grys in die gesig. Sowat van ’n skokreaksie het sy lanklaas gesien.
Dit het eg gelyk, of anders kan hy heluit goed toneelspeel. Die outjie wat die vermoorde se geld erf, is toe al die tyd nie syne nie. En net toe hy sy eie kind maak, word dié saam met die ma vermoor.
Indien hy die moord gepleeg het, weet hy nou dat hy sy ongebore kind ook om die lewe gebring het. As dit so is, gaan sy gewete hom tot raserny dryf.
“Sjoe! Sjoe! Sjoe!” sê sy kliphard en vee sweet van haar voorkop af.
Hierdie saak is nie sommer eenvoudig nie, dink sy vervaard. Daar peul die vreeslikste wurms uit die blik. Amper meer wurms as wat sy kan hanteer. Sy sal dinge baie mooi moet uitpluis.
Haar superintendent aan wie sy rapporteer, sal ook verbaas wees as sy hom van dié nuwe kinkel in die kabel inlig. En sal die pers dit nie opraap en uitbasuin nie!
Dalk sal Lettie Peens vandag vir haar leidrade gee wat sy nie voorheen gehad het nie.
10
Lucille snak letterlik na haar asem toe sy op die lowerryke werf van die spogplaas Verkeerdevlei inry en voor die imposante herehuis stilhou. “Verkeerd” is wat sy met dié mense assosieer, dink sy. Die naam pas hulle.
Op die ryklik versierde krullerige gewel staan Anno 1810. Jissim, dink sy, dis een van die oudste plase in die distrik wat seker deur goewerneur Simon van der Stel aan ’n Hollandse vryburger gegee is. Toe beland dit uiteindelik in die Peense se besit – Jaco is al die hoeveelste geslag wat hier boer. Van dié plase het hulle in geskiedenis op skool geleer.
Die mense lyk ryk, maar die skyn bedrieg alte dikwels, soos sy al menigmaal in haar werk agtergekom het. Agter hierdie imposante fasade gaan dit heel waarskynlik beroerd. In elk geval wat die Peens-huwelik betref, as hy daardie slet van ’n Monique aangehang het.
Twee groot rottweilers hardloop haar tegemoet en sy praat eers gerusstellend met hulle. Sy hou van honde, veral dié soort. ’n Lekker afskrikmiddel vir diewe oor hulle swart en baie fris en kwaai is. Mense is mos banger vir swart honde as vir ander.
Sy sien mense in die tuin werk en die sonbesies tjirr in die hitte. Om darem so ’n tuin te hê, kan net ’n voorreg wees. Op die hange van die heuwels om die huis sien sy die wingerde oploop, groen en vrugbaar. Peens is bekend vir sy wyn, maar sy het uitgevind dat hy die afgelope jaar gekroek het met uitvoere en nou is hy in die moeilikheid.
Stadig stap sy by die trappies van die stoepie op, terwyl die honde aan haar ruik en hulle neuse oral probeer indruk. Sy lui die voordeurklokkie. Daar is ’n koperklopper in die vorm van ’n leeu met ’n ring deur sy nek op die breë houtdeur en sy kletter dit ook sommer.
Die deur gaan oop en ’n netjiese meisie in uniform staan daar. Halló, die mense het seker ’n huis vol bediendes.
“Ek is kaptein Wiid; ek kom mevrou Peens sien,” kondig sy haarself met die nodige waardigheid aan.
Die meisie lyk half verskrik, half agterdogtig, asof sy moeilikheid verwag. Dalk die balju van die hof omdat hier slegte skuld is? dink Lucille geamuseer, maar sy hou haar gesig ernstig.
“Kom in, kaptein. U kan in die voorkamer wag as u nie omgee nie. Ek gaan roep vir Mevrou.”
Lucille gaan sit op een van die stoele met ’n antieke voorkoms. Sy kyk rond na die kandelare, die skilderye, die Persiese matte op die blink teëlvloer, die stinkhoutkaste en alles wat kosbaar is. Dis regtig soos sy verwag het, soos ’n museum, dink sy. Sou dit nou lekker wees om hier te bly? Niks is uit plek nie en jy durf seker nie mors nie. Nie baie huislik nie.
Sy vergelyk haar eie klein woonstelletjie hiermee en sug. Twee uiteenlopende wêrelde sowaar.
Lettie Peens kom in, uitgevat asof sy kerk toe gaan. “Môre, kaptein. Ek kan nie dink waarom u my wil sien nie.”
Lucille staan op. “Ag, ek het mos maar my roetine-ondersoeke, mevrou. Jammer as ek steur, maar my superintendent het my gestuur.”
Sy wil nou nie die vrou mislei nie, maar die hoë rang van die offisier sal haar dalk beïndruk.
Lettie Peens gaan sit op ’n hoërugstoel, so op die rand, asof sy wil vlug. Lucille gaan sit ook weer. Hulle kyk vir mekaar.
“E … daar is net iets wat ek wil uitklaar, mevrou,” begin Lucille en merk dat die vrou ongemaklik lyk. Dat dit lyk asof sy sweet hier in die koel voorkamer waar die mure van ouds dik gebou is om die hitte uit te hou.
Waarvoor is sy bang?
“Mevrou Peens, u was goed bevriend met oorlede mevrou Brand.” Sy wag.
“O ja, ons was beste vriendinne,” beaam Lettie Peens en kry skielik ’n hartseer uitdrukking op haar gesig. “My arme vriendin, om so wreed te sterf.”
“Weet u dat sy ’n baba verwag het?”
Lettie Peens se gesig word eienaardig rooi.
“Nee, ek het nie geweet nie! Hoe absoluut verskriklik!” roep sy uit asof sy totaal in die duister was en nou die skok van haar lewe kry.
Lucille se goed geslypte instink en mensekennis sê onmiddellik vir haar dat die vrou jok. Die rooi kolle is nou in haar nek sowel as op haar gesig.
“Is dit nie iets wat vriendinne mekaar vertel sodra dit gebeur nie?” vra Lucille gemaak verbaas. “’n Mens is mos trots as jy ’n baba gaan hê.”
Lettie skud haar kop. “Monique het my nooit in haar vertroue geneem nie. Ek sou ook gedink het sy sou my vertel, maar sowaar, sy het nie.”
“Is daar enige rede waarom nie, dink u?”
“Nee, hoe sal ek nou weet?” vra Lettie oordrewe verontwaardig. “Dalk wou sy nie die kind gehad het nie …”
Sy byt op haar lip asof sy dink sy het haar mond verbygepraat, merk Lucille se skerp oë.
“Ek sou dan dink sy is trots om die kind van so ’n uitstaande man soos professor Brand te kry?” treiter Lucille haar opsetlik. “Hy is slim en mense kyk op na hom. Ek sou boonop hoop die kind – as dit ’n seun is – lyk na hom. Hy is besonder manlik en aantreklik.”
Lucille kan sweer Lettie Peens bewe.
“Hy ís geweldig aantreklik …” Sy sluk weer haar woorde.
Nóg ’n bewonderaar van die macho professor sit hier voor haar, dink Lucille meewarig. Maar wie kan hom ook miskyk? Hy is seker die verruklikste man in die Kaap. Amper soos ’n filmster. Amper te goed om waar te wees.
“Ek huiwer om so iets te beweer, maar was hy die pa?” waag Lucille dit. Sy vermoed sy oortree nou allerhande reëls, want sy lê dalk woorde in dié vrou se mond en Lettie lyk nie vir haar te intelligent nie.
Lettie se rooi kolle is nou aaneen rooi; sy lyk amper soos ’n beet. Lucille sien sweet op haar voorkop pêrel ten spyte van die koel vertrek.