Sy hang die kantgordyne op wat sy gister gewas het en skrop ’n laaste paar geitjiekolle van die mure af. Die woonstel is aan twee pensioenarisse verhuur en sy wil nie hê hulle moet dink sy het slordig geleef nie. Eintlik is sy perfek op skedule. Sy het die afgelope tien dae hard gewerk en al wat oorbly, is vanaand se skottelgoed en ’n hoop skoene wat oplaas plek moet kry. Hulle sal sommer in ’n swart vullissak moet saamgaan, want haar bokse is gedaan en haar tasse oorvol.
Halfelf gaan stort sy en klim in die bed. Môre is ’n lang dag, en sy weet nie hoe vroeg die drywer met die bakkie gaan opdaag nie. Margo het gesê sy is nie seker nie, Deneys sal dit reël.
Carmia kan die nag nie slaap nie. Haar senuwees knaag met allerhande voorbodes, en selfs met al die vensters oop is die woonstel bedompiger as gewoonlik.
Agtuur die oggend is sy op en aangetrek. Sy staan met ’n beker koffie buite op die balkon toe ’n bakkie soek-soek die straat opkom en voor die woonstelgebou parkeerplek soek. Dit het ’n Ballito-registrasienommer en daar is een manspersoon in.
Sy waag ’n kans en waai met haar arms bo van die balkon af, sodat hy kan sien hy is by die regte adres. ’n Bruingebrande arm draai die venster af en wuif terug. Die deur gaan oop en Deneys Vermeulen klim uit.
Carmia stik byna in haar koffie. Wat maak hý hier? Sy het aanvaar dit sal een van hulle voormanne of ’n plaaswerker wees.
Sy hardloop badkamer toe om te kyk hoe haar hare lyk, gryp ’n besem en vee holderstebolder die ingangsportaal uit. Of moes sy liewer die klomp vullissakke op een hoop gepak het, sodat dit netjieser lyk? Sy het nie tyd om te dink of iets daaraan te doen nie. Terwyl sy êrens ’n stoflap soek, klink voetstappe in die gang en ’n klop aan die deur op.
Sy gee haar T-hemp ’n afwaartse pluk en gaan maak oop.
“Môre!” groet hy met ’n hartbrekende glimlag. “Is ek te vroeg?”
“Môre. Glad nie. Ek is al van sesuur af aan die gang.”
“So ’n trekkery bly maar ’n groot storie, al is ’n mens hóé georganiseerd.” Hy kyk na die sakke, bokse en tasse wat die sitkamer vol staan. “Is dit al?”
Sy kyk verleë na hom om te sien of hy sarkasties is. “Dis ’n bérg goed …”
“Nee wat,” stel hy haar gerus. “Ek het al tien keer erger gesien. Is daar breekware waarmee ek versigtig moet wees?”
“Net een boks vol.”
Sy beduie na die boks en skaam haar oor die amateuragtige wynglasie wat sy met ’n merkerpen op die sykant geteken het. As sy geweet het dis hy self wat kom, het sy behoorlike plakkers gekry.
’n Kyk na haar gesig laat Deneys lag. “Ontspan! Ek is nie altyd so ’n monster soos wat ek gewoonlik is nie.”
’n Skewerige glimlag trek aan haar mondhoeke, maar sy weet nie wat om te antwoord nie. Dit ontken? Of spot hy? Al haar nuutgevonde selfvertroue is weg en sy is terug in Soutpan se laerskoolkoshuis.
Deneys lees die onsekerheid op haar gesig. In ’n kniebroek en tekkies en met haar hare in ’n poniestert vasgebind, lyk sy jonger as tydens die onderhoud. Vir die eerste keer let hy die strooisel sproete op, soos ’n skooldogter, en die donker kringe onder haar oë, asof sy sleg geslaap het. Goue oë, het hy met hul eerste ontmoeting gedink. Amber, soos tieroogstene. Hy wil met sy vinger ’n los haarsliert agter haar oor indruk, soos hy met ’n jonger sussie sou doen, maar dit sal haar net verder ontsenu.
“Ek was laas keer moeg en haastig,” verduidelik hy. “En skepties … My ouma is oor die sewentig en haar gestel is baie broos. Dis nie net die artritis nie – sy het verlede winter sleg brongitis gehad. Sy kan nie meer die lang werksure volhou soos in haar jong dae nie – die tempo van vyfuur soggens tot agtuur saans, dwarsdeur die week en naweke ook, asof sy ’n obsessie het en iets haar jaag. Ek wou haar teen haarself beskerm en in ’n glaskas sit. Maar ek het nagedink, en ek het agterna besef dit was ’n fout. Sy wil nie gepamperlang word nie, dit laat haar oud voel.”
Carmia glimlag effens. “Margo sal miserabel wees as sy ophou skryf; sy sal wegkwyn. Ná so ’n vol en skeppende lewe is sy nog nie gereed om ’n stoepsitter te wees nie.”
Deneys knik. “Ek het dit nie toe besef nie: dat ek haar wil ontneem van dit wat haar vreugde gee, asook ’n doel in die lewe. Sonder die stimulus van ’n nuwe manuskrip en die opwinding van publiseer, sal haar lewe leeg wees. Dis ’n seën dat jy beskikbaar is om met die tikwerk te help. Dit sal die las verlig. Sy sal die pas kan verslap en leer om te ontspan.”
“Ek hoop so,” stem Carmia saam.
“Jy sal ook vir haar geselskap wees. Ek hoor jy is ook lief vir lees en fliek en die teater.”
Hoekom het ek gedink hy is ’n dominerende boelie? wonder Carmia. Het ek my deur Vita laat beïnvloed, of was ek gestres oor Arno en die nuwe werk?
Deneys Vermeulen is glad nie moeilik nie. Om die waarheid te sê, hy is aangenaam. En baie hulpvaardig om in sy bedrywige skedule tyd te maak en die hele ent pad te ry om met haar trek te kom help.
Dis asof hy haar gedagtes kan lees. “Ek hoop nie jy glo aan eerste indrukke nie? Dit was mý skuld dat ons kennismaking in die gom vasgesit het. Ek het jou onwelkom laat voel, terwyl jy gekom het asof jy gestuur is.”
Asof jy gestuur is …
Ek ís, dink Carmia. Vita het beter geweet as hulle al drie; geweet sy en Margo het mekaar nodig. En vir Deneys sal dit die ideale oplossing wees: ’n assistent wat die werk halveer en ’n oog oor sy ouma hou.
Maar sy sê niks. Vita is ’n taboe-onderwerp by Deneys Vermeulen. Sy moet liewer nie haar suster se naam opper nie, want dit sal opnuut die atmosfeer tussen hulle vertroebel. Hy kan maklik omswaai en besluit om iemand anders aan te stel. Tikstertjies wat kan spel, is ’n tiekie ’n bos. Wat maak sy dan? Kruip hoed in die hand terug SeeSter toe? Nie in ’n duisend jaar nie! Dan liewer vloere skrop of bunny chows verkoop.
Deneys vryf tevrede sy hande teen mekaar. “Goed, met al die bekentenisse uit die weg en die lug gesuiwer, kan ons aangaan met die proses om jou op Skamanga te kry. Ek los die breekware tot laaste, sodat dit heel bo-op gelaai kan word. Waar begin ek? By die ander bokse?”
“Jy kan nie alles alleen dra nie. Dis mý pakkerasie, ek sal my deel doen.” Sy buk en tel ’n tas op.
Hy keer haar. “Dis te swaar vir jou.”
Sy neem ’n draradio in haar ander hand en begin aanstap voordeur toe. “Nee wat. As jy vyftien jaar in koshuise was, weet jy van tas dra. Deesdae laat dit my voel ek gaan met vakansie.”
Hy gryp die naaste boks en haal Carmia by die trap in. “Goed dan, maar net hierdie een tog af ondertoe, daarna hou jy by die bakkie vakansie. Staan net daar en lyk mooi en keer dat skelms jou goed wegdra, terwyl ek die res bring.”
Dit kos vyf togte op en af om alles gelaai te kry. En dan ’n laaste klim boontoe om die sleutels by die gebou se opsigter af te gee.
Toe hy vir oulaas kyk of die vrag stewig vas is, merk Deneys die doos sjokolade met die rooi lint om wat bo in die kantoorboks lê sodat dit nie sal verdruk nie. Sy wenkbroue lig vraend. “’n Afskeidsgeskenk van ’n geheime bewonderaar?”
“Gehéime?” Carmia gee ’n snorklag. “Ek wens dit was.”
“Vlees-en-bloed-kêrel?” raai hy weer.
“Allesbehalwe!” Sy wil die verlede begrawe en vertel baie kortliks van Arno du Plessis.
“Die skurk! Vervlakste drel!” bars hy uit, hewiger as wat sy verwag het. “Die affêre beter nie agter jou aankom plaas toe waar ek hom kan beetkry nie.”
“Hy