Sy draai na Deneys wat by die bakkie besig is. “Los, laat Josef aflaai, dan kom drink jy eers saam met ons tee, liefie.”
“Ek kan nie, ek moet dorp toe gaan en by die fabriek uitkom.”
“Los dit vir oom Kappie, dis sy werk,” keer Margo.
“Ek boer nie los-los nie,” antwoord Deneys effe ongeduldig. “Wat dink Ouma sal gebeur as ek die vliegtuig ook maar los dat hy self sy pad soek en teen ’n berg vasduiwel?”
Margo trek groot oë vir Carmia. “As hy só is, is dit maar beter om hóm ook te los. Kom ons tweetjies gaan drink eers tee en slag die yskastert wat Dorie spesiaal vir jou koms gebak het.”
Margo is duidelik uitgehonger vir geselskap en wil alles weet van die trek en Carmia se afskeid by SeeSter. Vreemd genoeg vind sy Arno se verskoning en doos sjokolade ’n mooi gebaar. “Dit wys hy het darem iewers ’n greintjie gewete.”
Carmia is skepties.
“Jy sal gouer oor die episode kom as jy dit in ’n positiewe lig sien,” hou Margo vol. “Moenie toelaat dat die man aanhou om jou lewe te versuur nie. Wees positief: gaan haal die sjokolade dat ons dit kan opeet. Dan kom daar darem iéts goeds uit die gebeure.”
Haar argument maak sin, eerder as om Arno se soenoffer in ’n vullisblik te smyt. Carmia stap uit na waar die tuinier besig is om haar bagasie af te laai.
“Tjoklits?” herhaal hy. Hy krap kop en grawe dan die oop kantoorboks tussen die ander goed uit.
Carmia neem Margo se raad ter harte, skeur daar en dan die sjokolade oop en gee vir Josef ’n hand vol, wat sy gesig laat straal. Toe sy terug in die sitkamer is en Dorie met die teewaentjie gelaai met Royal Albert-porselein inkom, kry sy dieselfde bederf.
“In ruil vir ’n skyf van daardie droomtert,” vlei Carmia haar. “Daardie stuk met die meeste kersies op.”
Dorie hou daarvan om geprys te word en sy hou van gesels terwyl sy die tee skink. Toe Carmia uitvra oor die oorsprong van haar naam, skud sy haar kop. Dit kom nie van Dorothea af nie. Sy stam uit ’n familie van gróót mense. Reuse. Sewevoeters, wat ’n skaal trek dat hy kreun. Toe sy gebore is, het haar ma die baba van amper vyf kilogram net een kyk gegee en uitgeroep: “Gedoriewaar, ’n geslagte kalkoen!”
Van toe af is sy Gedorie, wat deur mevrou Margo verkort is na Dorie. “Ek’s gelukkig,” spot sy. “Ek kon Kalkoen gewees het.”
Deneys stap in toe Carmia en Margo elk met ’n tweede koppie tee sit. Dis duidelik wie Dorie se gunsteling is. Sy vergeet van die nuwe assistent en draai om hom – gaan maak vars tee en bedien hom met ’n dubbelporsie tert.
Hy kyk na die oopgemaakte sjokolade en frons, maar hy sê niks. Verduidelik ook nie waarom hy nog nie weg is dorp toe nie.
“Josef het jou bagasie ingedra. Sal ek jou gaan wys waar jou suite is?” bied hy aan.
Carmia sit haar koppie op die teewaentjie neer en staan op. “Dankie.”
“Wys haar ook hoe die gordyne en die lugreëling werk,” vra Margo. “Ek gaan nou ’n bietjie rus. Gebruik jou tyd met die uitpak, Carmia. Maak jou tuis, gaan swem as jy wil, of stap deur die tuin. Ons begin eers môre werk.”
Carmia het ’n slaapkamer en badkamer verwag, met hopelik genoeg kaste vir al haar goed wat sy nie in die woonstel kon agterlaat nie. Maar daar is ook ’n mooi sitkamer en ’n balkon wat oor die see uitkyk. Sy skuif die glasdeure oop en gaan staan buite met haar arms op die reling gestut, terwyl sy die sout lug inadem.
“Dis lieflik! Dit voel soos ’n vyfsterhotel, asof ek met vakansie is. Kyk! Daar’s ’n walvis wat blaas!”
Deneys geniet haar kinderlike entoesiasme. Hy kom staan langs haar, sy oë op ’n swaar gelaaide vissersboot wat uit die diepsee terugkom. “Ek sien die marlyn loop … Gaaf, ons kan dalk volgende naweek ’n visbraai hou.”
Carmia reageer nie, nie seker of sy genooi sal word nie. Dis dalk hy en Tasha, of ’n paar ander vriende. Ek moet onthou ek is net ’n werknemer, herinner sy haarself.
Die lugreëlaar werk soos dié by die koerant, maar die gordynskakelaar is vir haar nuut. Druk die knoppie een maal en die gordyne skuif oop, twee maal en hulle skuif toe. ’n Hollywood-luukse, soos Vita sou sê.
“Margo se geskenk aan haarself, vir haar sewentigste verjaarsdag. Die dekselse goed lol kort-kort, dan moet ek in die middel van die nag uit die bed klim en gaan help as my eksentrieke ouma skielik besluit sy wil die sterre sien.”
Hy klink brommerig, maar nie regtig nie. Hy’s erg oor Margo, weet Carmia. ’n Mens kan dit sien aan die manier waarop hy haar behandel en haar in ag neem. Maar hy is een van daardie macho mans wat blykbaar dink om jou gevoelens te wys is ’n teken van swakheid. ’n Groot ou wat groot geraas maak, maar hy het ’n klein hartjie. ’n Ou vir wie ’n meisie gou lief kan raak, mits jy onthou om jou valhelm op te sit vir die donderweer en blitse.
Hulle hou die walvis nog ’n rukkie dop, dan draai hy dwars sodat hy haar in die gesig kan kyk, en leun met gevoude arms teen die reling. “Dit was ’n vinnige ommeswaai: die een oomblik wil jy Du Plessis dagvaar, die volgende oomblik is jy ewe ingenome met sy geskenk?”
Sy verstaan nie. “Wat bedoel jy?”
“Ek dink dis duidelik,” antwoord hy sinies.
“Die sjokolade?” raai sy. “Ek is g’n ingenome nie. Ek is nog net so kwaad, maar ek het geredeneer ek moet darem iéts uit die affêre kry. Dit sou ’n sonde wees om duur Switserse likeursjokolade in die asblik te gooi.”
“Jy moes die goed onoopgemaak teruggestuur het, sodat hy die boodskap hard en duidelik kon kry. Anders dink hy dis ’n groen lig om weer te probeer.”
“Hy sal dit nie waag nie.”
“Hoe weet jy?”
“Ek het hom gewaarsku: volgende keer lê ek ’n formele klag teen hom.”
“Jy moenie hom ’n opening vir ’n volgende keer gee nie. Daardie soort laat hulle nie afskrik nie. Veral as hy sy oog op ’n meisie het en dit lyk of sy besig is om speletjies te speel.”
Carmia is verbaas dat hy so aanhou karring. Wat maak dit aan hom saak as sy ’n slagoffer van seksuele uitbuiting was? Dit gebeur daagliks met duisende vrouens. Is dít wat Vita bedoel het toe sy gesê het dat hy inmengerig en dominerend is en haar ’n kopseer gegee het?
“Ek speel nie speletjies nie,” stry sy.
Hy haal sy skouers op, kom regop en loop deur toe.
Sy volg hom binnetoe en sleep een van haar tasse nader, maar begin nie dadelik uitpak nie.
Op pad uit bly hy staan met sy hand op die kosyn. “Nee, juis die teenoorgestelde. Jy is te liggelowig en naïef, Carmiatjie. Jy is ’n deksels verleidelike vroumens, maar jy besef dit klaarblyklik nie, anders sal jy mans nie so maklik vertrou nie.”
“Wie sê ek vertrou hulle?”
“Die hele situasie wys jy is onervare. Hier staan ek, ’n vreemde man, in jou slaapkamer, alleen in ’n kasarm van ’n huis …”
“Jy is nie ’n vreemdeling nie, en daar is ander mense ook in die huis.”
“Wat te ver is om te hoor as jy sou roep. Hoe goed ken jy my? Mans is nie van klip gemaak nie.”
Sy bloos. Wat suggereer hy? Of is hy bloot besig om haar raad te gee?
Hy kom na haar toe, steek sy hand uit en plaas sy vingers onder haar ken, sodat sy noodgedwonge na hom moet opkyk.
“Moenie ’n man toets nie, Carmia. Hy faal dalk …” Sy stem is grof van ’n onderliggende erns, terwyl sy diepblou oë deurdringend in hare kyk.
Sy sluk teen die skielike droogheid in haar keel. “Wat bedoel jy?”
“Ek dink jy weet …”