“Ek weet nie. Kaapstad, dink ek. Is dit nodig om hom te laat kom?”
“Wanneer verwag julle hom terug?”
“Môre een of ander tyd.”
“Laat hom net weet, vir ingeval.”
Carmia huiwer. “Dokter, ek is dom … Wat is ’n serebrale insident?”
“’n Beroerte-aanval. Bloeding op die brein.”
Dit verklaar die hoofpyn. Die verwarring. Die swak koördinasie en spraak …
Carmia is in ’n dwaal terwyl sy terugry huis toe. Margo het nie geregistreer toe sy gegroet het nie en was gedisoriënteer. Sy moet haarself dwing om rasioneel te dink, te besluit wat Margo gaan nodig hê en wat sy moet pak. Vir haarself moet sy ook ’n paar goed in ’n sak gooi, want sy weet nie hoe lank sy by die hospitaal gaan wees nie.
Dorie is ’n voorslag. Sy weet presies watter slaapklere mevrou sou wou hê, watter toiletware, tas en leesgoed. Carmia weet nie of Margo hoegenaamd kan lees nie, maar sy laat Dorie begaan. Dié verseker haar sy sal die huishouding aan die gang hou, en oom Kappie sal meneer Deneys laat weet. Carmia moet haar oor niks hier bekommer nie.
By die hospitaal vul Carmia die opnamevorms in so goed sy kan. Sy oorhandig Margo se tas en praat met die saalsuster. Die dokters is steeds besig met toetse en dit sal ’n geruime tyd duur voor sy die pasiënt kan sien. Sy gaan sit op ’n bankie in die gang en eet die broodjie wat Dorie vir haar gemaak het – vir middagete bedoel, maar dis amper al skemer buitekant. Beroerte is ’n woord wat haar bang maak. Wat gaan gebeur as Margo nie herstel nie? As sy ’n invalide moet wees die res van haar lewe? Sy is so passievol, so borrelend en vol emosie, Carmia kan haar nie voorstel aan ’n bed gekluister nie.
Om nie te kan lees of praat nie, en dalk verlam te wees? Skryf was ’n integrale deel van haar bestaan. Dit sal ’n tragedie wees as haar loopbaan op hierdie manier beëindig word, as sy nie eens hierdie laaste boek waaraan sy so hard gewerk het, kan klaarmaak nie.
Die trane loop oor Carmia se wange. Sy vee hulle met haar kaal hande af, doen nie eens die moeite om ’n snesie te soek nie. Om die tyd om te kry, bel sy vir Dorie, haar ma en suster.
Haar ma is vol troos en bemoediging. “Wat van jou werk?” vra sy dan. “Sal jy aanbly, of sal hulle ’n verpleegster kry?”
“Ek weet nie; ek het nog nie eens daaraan gedink nie. Die belangrikste is dat Margo moet gesond word. Die dokters reken dit sal ’n paar dae duur om die omvang van die beroerte te bepaal.”
Vita is baie simpatiek. “Wil jy hê ek moet kom om jou by te staan?” bied sy aan. “Ek sal as jy my nodig het.”
“Nee,” keer Carmia dadelik. “Dit sal net spanning veroorsaak en die situasie vererger.”
“Deneys?”
“Ja.”
“Was hy baie ontsteld oor Margo se aanval?”
“Ek weet nie. Oom Kappie het met hom gepraat.”
“Het hy jou nog nie gebel nie?”
“Nee.”
“Hoekom nie? Hy moes tog al, hy is dan so erg oor sy ouma. Mens sou dink hy moes darem al van hom laat hoor het.”
“Goeie aarde, Vita, ons het ’n aaklige rusie gehad! Hy wil nie met my praat nie. Het jy vergeet?” vra Carmia geïrriteerd. Haar suster is dierbaar, maar sy kan soms ook uitputtend wees.
“Sorrie-sorrie … Ek is ’n ongevoelige bees. Maar ek is deel van jou probleme en wou net help.”
“Ek weet. Ekskuus dat ek jou kop afgebyt het, maar ek is gestres. Margo is op die oomblik my eerste prioriteit, nie Deneys met sy nukke en grille nie.”
“Jy’s reg. Vergeet hom,” stem Vita saam. “Alle sterkte! As Margo wakker word, sê ek stuur liefdegroete en beterskapwense. Bel jou môreoggend, sussie.”
Buite reën dit, met ’n suidewind wat die blare in die straat en in die parkeerterrein laat ronddwarrel. In die gange begin die personeel aandete bedien. Dit ruik na vis en hoender.
Carmia was haar hande en gesig en gaan sit weer op die bankie in die gang, oorkant intensiewesorg. Ná al die ure voel dit al of sy daar woon. Die hospitaal het ’n wagkamer, maar dis op die grondvlak en te ver weg. Vroeër het sy ’n ruk daar gesit, maar toe teruggekom, bang sy mis die neurochirurg. Dokter Fourie is jonger, haastiger en saakliker as Oudok. Nie ’n méns-mens nie, sodat sy sukkel om met hom te kommunikeer.
Haar ma het die kwessie van ’n verpleegster vir Margo geopper, en dis seker logies. Nóg meer rede om van my ontslae te raak, besef Carmia. Sy sit en tob oor haar toekoms – of sy hoed in die hand by SeeSter sal gaan aanklop en haar ou betrekking terugvra, en of sy dalk moet teruggaan Tsumeb toe.
Sy kyk op toe sy stemme om die hoek in die gang hoor opklink. Een is dokter Fourie s’n, en aan die manier waarop haar maag skielik op ’n knop trek, weet sy aan wie die ander stem behoort.
As dokter Fourie alleen was, het sy opgespring en gaan vra watse nuus daar is. Maar met Deneys by het sy nie die vrymoedigheid nie. Sy is ’n buitestander, nie familie nie, net ’n werknemer – tydelik en onwelkom, wie se dienste binnekort beëindig sal word. Hy sal dalk nie eens die nodigheid insien om haar op die hoogte van sy ouma se toestand te hou nie.
Die stemme kom nader en sy kou senuweeagtig aan haar duimnael. Hier en daar kan sy ’n woord uitmaak: monitors … A-ritme …
Dan kom hulle opeens om die hoek: dokter Philip Fourie met ’n dik lêer in die hand en ’n stetoskoop om sy nek, en Deneys in lewende lywe. Groter as wat sy hom gevisualiseer het, in ’n uniformbroek en gekreukelde hemp. Hy lyk moeg en sy hare is deurmekaar, asof hy kort-kort sy vingers daardeur trek.
Hy kyk op, reguit na haar. Sy weet hy het haar gesien, maar hy groet nie en wend geen poging aan om haar by die gesprek in te sluit nie.
Toe hulle in die lang gang af verdwyn, gaan soek Carmia die saalsuster. Al wie sy kan vind, is een van die verpleegsters – ’n rabbedoe met kort rooi hare wat soos ystervarkpenne orent gejel is.
“Was daai wraggies homself ?” vra sy kortasem.
“Homself ?” herhaal Carmia onbegrypend.
“Dié kaptein Deneys Vermeulen van Skamanga-landgoed? Ek het al ’n lorrievol van hom gehoor, maar die man nog nie met ’n oog gesien nie. Wow, wat ’n prentjie! Nog skatryk daarby … G’n wonder hy’s die vangs van die distrik nie!”
Onder ander omstandighede sou Carmia gelag en saamgestem het. Maar sy is hartseer oor Margo en seergemaak omdat Deneys nie eens die moeite gedoen het om haar darem net te groet nie. ’n Paar dae gelede het hy gesê hy sal graag die een wil wees wat haar annekseer, nou maak hy of sy nie bestaan nie.
Die rooikop beskou Carmia nuuskierig. “Is jy sy meisie? Sê net die woord as jy hom nie meer wil hê nie, dat ek hom kan gryp. Vir daai dish sal ek my virginity gee, my áls gee en –”
Sy bly vervaard stil en loer grootoog oor Carmia se skouer, albei hande verskrik oor haar mond gedruk. “Oeps! Sommer ’n grappie. Ek’t nie bedoel …” Sy probeer nie verder toesmeer nie en verdwyn haastig na die veiligheid van die naaste linnekamer.
Carmia bly doodstil staan, haar blik op die oorkantste muur gevestig. Sy hoef nie om te kyk nie; sy kan die geur van sy naskeermiddel ruik.
Deneys verskyn in haar gesigsveld. Sy mondhoeke roer in ’n beduidenis van ’n glimlag, maar toe hy na haar kyk, versomber sy gesig.
“Ek het jou vroeër gesoek. Gedink jy’s huis toe,” merk hy stroef op.
Seker die tyd toe sy gaan hande was het … Sy kan haarself gelukkig ag dat hy darem