Sy stap kombuis toe en help Dorie eers om broodrolletjies te smeer. Toe dra sy dit saam met die borde uit patio toe.
Deneys staan by die vuur, besig om nog hout op te pak. Hy het blykbaar nie die moeite gedoen om ’n handdoek saam te neem swembad toe of af te droog nie, en het sommer net ’n T-hemp oor sy nat lyf aangetrek. Dit klou aan sy rug en skouers en ets sy lyf af asof hy niks aanhet nie. Carmia sluk droog en dwing haar blik weg.
Hy draai om en kom nader om die skinkbord by haar te neem. Sy oë flikker oor haar sonder dat hy iets sê, voor hy sy rug draai en hom weer by die vuur besig hou.
“Ek sien die Kia is nog in een stuk, dus neem ek aan julle het veilig teruggery,” merk hy stroef op.
“Check jy my op?”
“My ouma se veiligheid is my eerste prioriteit. En as haar motor minus ’n koplig of ’n buffer is, is dit mý verantwoordelikheid om dit te laat regmaak.”
Iets is verkeerd, besef Carmia. Dis nie dieselfde vrolike Deneys van vanoggend nie. Iets het gebeur om hom om te krap.
“Het die brand groot skade veroorsaak?” vra sy versigtig.
“Nie te erg nie.”
“Het van jou werkers seergekry?”
“Nee.”
“Wat dan?”
Hy frons. “Wat bedoel jy?”
“Het ons te lank op die dorp vertoef, sodat dit Margo vermoei het? Neem jy my daaroor kwalik?”
“Dink jy ek is só kleinlik?”
Hy plak ’n stomp in die middel van die vuur, sodat die vonke in alle rigtings spat. “Ek het voorheen gesê ek glo nie jy is heeltemal so onskuldig soos jy jou voordoen nie, en dit lyk my ek was reg.”
Haar hart sink soos ’n klip na die krop van haar maag. “Ek doen my as niks voor nie. Jy het my CV gelees. Dis eerlik en sonder verdoeselings.”
“Jou CV het niks gemeld van ’n oormaat vrypostige kêrels nie.”
“Kêrels?” eggo sy onbegrypend.
“Om meer spesifiek te wees: een – wat met sy opdringerigheid ’n oorlas van homself maak.”
Arno? So, dís waaroor dit gaan … Deneys het ’n mond vol te sê gehad oor die doos sjokolade, en nou het hier boonop ’n ruiker ook opgedaag. Rooi rose, van alle dinge!
Carmia hou haar gesig ernstig. As sy vir hom lag, gaan hy sy top blaas. “Dorie het genoem dat jy die koerier se afleweringsnota moes teken. Ek is vreeslik jammer vir al die moeite,” antwoord sy sedig.
Deneys kyk agterdogtig na haar, nie seker of sy spot nie. “Ek dag jy kan die skurk nie voor jou oë verdra nie. Jy wou hom hof toe neem. Hoekom laat jy toe dat hy vir jou blomme stuur?”
“Die blomme het uit die bloute gearriveer, en dis jý wat ontvangs erken het. As dit ek was, het ek die aflewering na die afsender teruggestuur.”
“Sou jy?” vra hy skepties.
“Vanselfsprekend,” verseker sy hom.
“Die volgende stap gaan wees dat die vent hier opdaag om te kom kuier.”
“Bog! Ek sal in elk geval nie die deur oopmaak as dit wel gebeur nie.”
Sy trek haar neus op ’n plooi en skud geïrriteerd haar kop. “Ek het nog nooit gesien dat iemand so ’n bohaai opskop oor nonsens nie. As dit jou gelukkig sal maak, sal ek die dekselse goed op die komposhoop gooi!”
Hy vroetel met die braaitang en krap die stomp hout uit, wat dreig om sy vuur te smoor. Tog wil hy as man ’n laaste skoot inkry om sy ego te red. “Dis wat jy van die begin af moes gedoen het: die donnerse goed weggesmyt het!”
“En jy, kaptein Vermeulen, moes van die begin af minder nuuskierig gewees het,” troef sy hom. “Maak jy ’n gewoonte daarvan om ander mense se kaartjies en briewe te lees?”
“Die kaartjie was oop en bloot, nie in ’n toegeplakte koevert nie.”
Haar wenkbroue lig. “En jy reken dit was ’n oop uitnodiging om gelees te word?”
“Nee …”
Daar is ’n wisseling van emosies op Deneys se gesig. Eers viesigheid, gevolg deur ’n mengsel van koppigheid en verleentheid. Hy probeer sy waardigheid behou, maar sy sin vir humor wen en hy lag verleë. “Goed, nou weet jy: ek is jaloers en besitlik. Ek wil nie hê jy moet ander kêrels hê nie. As Du Plessis hier aangesuiker kom, sit ek die honde en die ganse op hom!”
Vita sê altyd ’n meisie vergewe ’n mooi man enigiets. Carmia kom agter haar suster is reg. Dit was grootmoedig om te erken hy was verkeerd. Maar só maklik laat sy hom nie loskom nie.
“Arno du Plessis was nie my kêrel nie en sal ook nooit wees nie. Hy is nie my tipe nie.”
Deneys se oë is meteens ernstig toe hulle deurdringend in hare kyk. “En wat is jou tipe?”
Jý, wil sy antwoord. Presies soos jy is, koppigheid en al. Ek gee nie om as jy jaloers en skoorsoekerig is nie, want dit wys jy gee vir my om. En dis al wat saak maak.
“Ek hou van ’n man wat sagmoedig en geduldig is, toegeeflik en vreedsaam.” Haar stem terg, maar haar oë daag hom om te snap waarop sy sinspeel.
Hy lyk of botter nie in sy mond sal smelt nie. “Soos ek?” vra hy met ’n sjarmante glimlag.
Geen man het die reg om só te lyk nie, dink sy vir die soveelste keer. Weet hy wat daardie mond van hom aan haar hormoontelling doen? Sy wil haar arms om daardie nat lyf van hom slaan en haarself vir hom aanbied. Onvoorwaardelik …
“Carmia?” vra hy sag toe sy haar wimpers neerslaan en skielik haar vingernaels met intense konsentrasie bestudeer.
Sy word ’n antwoord gespaar toe die ganse opeens ’n kabaal opskop. ’n Dreuning klink op, gevolg deur ’n voertuig wat op die gruis stilhou.
9
“Knock-knock?” roep Tasha se stem. “Mind if I follow my nose?”
Carmia kan nie uitmaak wat Deneys se reaksie is nie. Hy stap beleefd nader toe Tasha ligvoets die patiotrappe opdraf. Soen die kersierooi mond wat sy na hom uithou.
Sy gee hom ’n waarderende kyk. “Wow! Jy lyk soos ’n body builder! Deliciously drukbaar …”
’n Stuk hout knetter en Deneys keer vinnig, voor die vonke spat. Tasha is baie duidelik tuis op Skamanga. Terwyl hy by die vuur besig is, strek sy oor en annekseer sy glas wyn. “Mag ek, sweetie? Jy gee nie om nie, nè?”
“Wag, ek kry vir jou ’n skoon glas,” keer hy.
“Ek verkies joune …”
Sy glimlag skalks op na hom en snuif waarderend die lug. “Ek kon jou shads van doer anderkant Zimbali af ruik. Die eerstes van die seisoen! Waar het jy hulle gekry?”
“Ou Harry omgekoop.”
“Met ’n bottel piesanglikeur?”
“Hoe het jy geweet?” spot hy saam.
Die opwinding van die braai verdamp terwyl Carmia die twee dophou. Deneys het blykbaar van haar vergeet. Hulle is ontspanne en gemaklik in mekaar se geselskap. Skamanga en Zimbali lê langs mekaar; hy en Tasha het saam grootgeword en ken mekaar al jare. Soos ’n broer en suster? wonder sy.
Deneys wys nie sy gevoelens nie; hy is vriendelik met almal en dis moeilik om sy kop te lees. Met Tasha is dit makliker. Sy is koketterig en flankeer openlik met hom. Carmia kan nie help om te wonder of hy haar vir die visbraai genooi het en of sy self opgedaag het nie.
Tasha