Party dae voel dit of ons in die Gaza-strook bly oor al die missiel-aanvalle wat Nan op Paternoster loods. Ek verstaan nie hoe hy dit regkry om sulke beledigings te ignoreer nie. Hy kyk deur Nan of sy ’n sifdraad voor ’n plaasdeur is.
“Ek klap die sweep, jy spring. Jy spring, ek is gelukkig,” praat MD bo-oor Nan. “Ek verwag nie ’n wonderwerk nie, maar probeer tog net iéts aan die grasperk doen voor jou oudste se verjaarsdagpartytjie.”
Paternoster sleep homself met nog ’n bier garage toe om ’n emmer te gaan haal. Ek kan nie anders as om te wonder of hy nie dalk eendag nog bietjie miergif in Nan se teesakkies gaan toewerk nie, Daisy de Melker-styl. Maar sonder twyfel gaan hy nou eers ’n dampie maak. Hy mag al só lank nie meer in die huis rook nie dat ek seker is MD dink hy het opgehou. Vir Nan, wat stook vir die eerste span, geld ander reëls: sy mag in haar kamer stook soos Van Hunks en die duiwel. Ek dink sy kweek longkanker vir ’n stokperdjie.
Paternoster gee nie om dat ek weet hy steek sy sigarette in die toolbox weg nie, of dat daar ’n bottel brandewyn agter die leë Consol-bottels is wat Nan gebruik as sy jêm kook nie. Hy weet ek sal nie praat nie.
Daar is min dinge waaroor ek nog praat. Ek moes op die harde manier leer dat ’n stil bek ’n heel gesin is. En dat sekere dinge nie bestaan as mens nie daaroor praat nie. Soos die Olifant in die Vertrek (kodewoord slurp).
MD het my belet om ooit weer iets daaroor te sê, want dit het die queen vir lank in die bed laat piepie, en van toe af haat sy my. En sedert die koms van die Olifant in die Vertrek, stuur die queen se punte elke kwartaal skokgolwe deur ons huis. “Akademiese agterstand.” Dis die woorde wat altyd eerste afgevuur word wanneer sy ’n rapport huis toe bring, en dan kyk almal grootoog vir my. Dis oor als my skuld is dat ek nie sommer meer praat nie.
“Dis nou die laaste keer dat ek jou waarsku,” het MD my een oggend met haar plakkie in die badkamer gedreig. “Niemand lag as jy so van jou broer praat nie. As jou suster se bed weer nat is, foeter ek vir jou. ”
Toe’s die queen se blaasprobleem skielik my probleem. En natúúrlik het sy dit weer gedoen: haar bed natgemaak. En weer en weer. Al het ek NIKS gesê nie en haar hóé baie gesmeek om ’n draai te loop voor ons saans gaan slaap. Natuurlik is ek meer as een keer gefoeter ook – darem nie dood nie. Ek dink MD weet dis vir my ’n erger straf om voor haar te moet buk as om ’n vlammende sitvlak te hê.
Die queen was lank by dokters en ’n sielkundige, want tieners is veronderstel om blaasbeheer te hê. Niemand kon ’n antwoord vir die probleem kry nie. En sy het dit al só op my uitgehaal, dis net nie snaaks nie. Enigiets van ignoreer, tot gooi met goed, tot skriftelike wense soos:
•Ek wens jy word môre-oggend wakker met ’n baard. (Ek kon dít nog vat.)
•Ek hoop jou tieties groei snaaks sodat jy ’n grote en ’n kleintjie het en nooit ’n T-hemp kan dra nie. O nee, wag: jou borskas is mos ’n strykplank. (Dís ’n lae hou, veral ná MD se mastektomie.)
•Of die vieslikste: Ek hoop jy kry parravratte. Smiley face, smiley face. (Wat’s met die gesiggies???)
Die ergste van alles is dat ek lank gedink het sy bedoel vratte kry van aan paddas vat. As ek vroeër geweet het wat sy bedoel, sou ek dit dadelik vir MD gewys het, maar nou’s dit soort van drie jaar te laat om stories aan te dra. Sy luister buitendien deesdae eerder na die stories wat kliënte vir haar in die egskeidingshof aandra.
“Ek het nou genoeg van jou gehad,” het MD een oggend gesê toe you-know-who se you-know-what weer you-know-how was. “Jy en jou crazy praatjies oor jou broer kom saam sielkundige toe.”
Sielkundige soos in shrink. Ek het sommer van die begin af al gesien ek en die man gaan nie jel nie. Hy’t heeltyd soos ’n mummie sit en notas maak, nie eens opgekyk nie. Hoe sou hy kon verstaan dat Slurp nie naastenby so onwerklik soos die res van my familie is nie?
Ek het nie eens probeer verduidelik nie. Gelukkig kon ek die meeste van die tyd wegkom met my “gevoelens teken”: sirkusperdjies, tuimel-akrobate en narre met neuse in groen. Nooit het ek hom gesê dit was herinneringe aan daardie eerste Sondag in September drie jaar gelede nie.
“U dogter makeer niks,” het die shrink uiteindelik vir MD gesê, “sy het net ’n wonderlike verbeelding. Kunssinnig. Sy sal eendag goed vaar in ’n kreatiewe beroep.”
Wat ’n grap. Vir die queen het hy ook niks beteken nie. Sy het tot nou die dag toe nog die dokter se blaaspilletjie gedrink en toe darem die probleem min of meer ontgroei, behalwe vir gereelde blaasinfeksies.
In die tyd van die shrink het ek leer stilbly. Ek was in elk geval dik van verduidelik dat Slurp niemand skade wil aandoen nie. Hy wil net deel van die gesin voel.
Waar was ek nou weer? O ja.
Die queen duik onmiddellik vir die remote en die rusbank en verander die TV-kanaal toe Paternoster die gang af is. Dit lyk nie of die laaste twee vraestelle van die rekord-eksamen haar pla nie.
“Moet jy nie gaan leer nie?” vra MD.
“Ek vat ’n break.”
“Jou hele jaar lyk vir my na ’n break,” sug MD. “Ek weet nie wat volgende jaar van jou gaan word nie.”
“Moenie daaroor worry nie,” sê die queen. “Ek gaan ver, ver hiervandaan af weggaan. Julle sal my nie gou weer sien nie.”
“I don’t know why you have to hate us so much,” sê Nan.
“Gaan lê in jou kamer en dink nuwe spookstories uit, toe,” praat die queen met my en ignoreer vir Nan. “Jy mag hierdie nie kyk nie.”
Agttien ouderdomsperk. Nie dat sý al agttien is nie – dis nog ’n maand voor haar verjaarsdag, om presies te wees – maar vir sekere dinge is die grootmense in die Vorster-huis gerieflikheidshalwe siende blind en horende doof.
“Kom swem eerder saam met my, toe,” smeek ek.
“My beenhare is nie geskeer nie.”
“Dis donker, niemand sal sien nie.”
“Ek het my period.”
Te veel inligting – hééltemal te veel. Die queen het ’n manier om my uit te gross, letterlik. En sy doen dit omdat daar by my nog nie ’n teken van …
“Dis te warm vir ’n bra,” sê sy toe sy besef sy kan my met nog iets uitfreak. Sy wriemel haar 34C-koppies deur haar mousgate uit en kettie die bra gang-af in die rigting van ons kamer. Sy weet goed dis ’n teer puntjie by my dat ek nie bra’s hoef te dra nie, want size 32AAA-minus bestaan nie.
“Al wat gaan help vir warmkry is swem,” por ek haar aan, maar my woorde is wasem in die wind.
“I don’t know how you can watch all this violence,” help Nan die queen om die onderwerp weg te stuur van die water en ’n moontlike verwysing na kodewoord Slurp. Sy dink mos ek is stupid. Sy leun nietemin gemaklik terug in haar stoel en begin saam TV kyk.
Dis asof die pratery oor swem almal weer bewus maak van die hitte. MD skop haar sandale uit en begin haarself koel waai met haar tydskrif.
“Won’t you turn that fan so I can feel a bit of cool air on my face?” vra Nan. “This heat will be the death of me yet.” Sy grawe ’n sakdoek iewers uit haar onderklere en vee die straaltjies sweet in haar haarlyn en in haar cleavage af.
Paternoster kom terug met die emmer en gaan maak dit in die badkamer vol met Nan se grys, seperige badwater van gisteraand wat al heeldag lê en wag om vanaand oor die plante gegooi te word.
In ruil daarvoor dat ek die swembad een keer per week tot by die eerste ry teëltjies mag opvul, moet ek en die queen ons lywe saans deur daardie selfde badwater trek: sy natuurlik eerste, omdat sy ’n hengse tantrum gegooi het oor ek glo altyd my sin kry. Queenie kry elke aand ’n skotteltjie met twee liter warm water waarmee sy haar in haar kamer kan gaan was – skoon water wat ek haar beny,