Saartjie Omnibus 6. Bettie Naudé

      Die meisies laat nie op hulle wag nie. Die boef van Kaapstad trek weer deur die lug en val met ’n harde plons in die water.

      Hierdie keer neem Louis langer om op te kom en hy spoeg ’n groter straal water uit.

      “Asseblief, los my nou,” soebat hy. “Ek kan nie goed swem nie!” Louis trap vir ’n vale water en hoes en proes dat dit ’n aardigheid is.

      “Ek is moeg!” kom dit ná ’n rukkie desperaat en dan voeg hy smekend by: “Ek gaan verdrink!”

      Die meisies lag nou nie meer so uitbundig nie. Hulle kyk na Saartjie. Sy dink aan hoe die boelie vir Apie en Bennie gekarnuffel het, hoe hy haar beledig het, hoe hy Galpil geslaan het en hoe hy al Lynnekom se seuns gedwing het om vir hom op aandag te staan en hul pette te lig.

      Saartjie besluit die boef van Kaapstad is nog nie so moeg dat hy sommer sal verdrink nie. Nee, dit moet ’n les wees hierdie wat hy nooit, ooit sal vergeet nie. Hy moet nog gestraf word.

      Saartjie is hard. “Stamp hom weer in,” fluister sy vir die meisies.

      Louis dink Saartjie se stilswye beteken hulle gaan hom nie weer ingooi nie en hy sukkel met nuwe moed terug na die kant van die dam toe.

      Die seuns skuil nie meer in die gras nie. Hulle kom staan almal nou langs die meisies op die wal.

      Die moeë boef van Kaapstad klim kreunend en sopnat uit die water. Saartjie begin hom nou jammer kry, maar hy moet behoorlik boet vir sy geboelie.

      Net toe sy kop en skouers weer sukkelend oor die wal verskyn, skree Saartjie: “Nou, ouens!”

      En almal stamp weer. Louis trek soos ’n sak mielies deur die lug. Die seuns wat naby genoeg was, het ook gehelp stamp en hy trek nou verder as die vorige twee keer die water in.

      Die seuns skater soos hulle lag. Hulle geniet hierdie affêre terdeë.

      “Kyk vir die leeu!” skree een outjie opgewonde. “Hy’s nou so mak soos ’n lammetjie!”

      Louis se kop kom bo die water uit, maar sak dan feitlik dadelik weer weg. Saartjie hou hom bekommerd dop. Hy kom weer op en trap flou water.

      “Dis die laaste keer,” sê Saartjie beslis. “Ons stamp hom nie weer in nie.”

      “Asseblief!” sê Louis en sy stem klink nou huilerig. “Help my! Ek gaan verdrink. Laat my asseblief nou uitkom.”

      Ja-nee, die sterk leeu is nou so mak soos ’n lammetjie.

      “Bly stil!” beveel Saartjie die babbelende kinders om haar.

      Almal is stil.

      “Wil jy graag uitkom?” vra sy vir die spartelende seun in die water.

      “Ja, asseblief!”

      “Sal jy ooit weer ’n boelie wees en kleintjies afknou?”

      Louis se kop verdwyn weer onder die water en toe hy opkom, spoeg hy ’n hele spuitfontein by sy mond uit. Dan sê hy beteuterd: “Nooit weer nie.”

      “Nooit weer wát nie?” vra Saartjie streng.

      “Ek sal nooit weer ’n boelie wees nie.”

      “Belowe jy dit?”

      “Ek belowe. Asseblief, laat ek nou uitkom!”

      Maar Saartjie is onverbiddelik. Sy wil seker maak hy het sy les behoorlik geleer.

      “Voor ons jou laat uitkom,” sê sy, “moet jy nog een ding doen. Jy moet al die kinders om verskoning vra dat jy hulle so geboelie het.”

      Dit lyk of Louis se blus nou behoorlik uit is. Hy probeer nie eens teëstribbel nie.

      “Ek vra om verskoning … Laat my asseblief nou uitkom,” pleit hy.

      “Nou goed,” sê Saartjie, “ek belowe ons sal jou nie weer instamp nie.”

      Louis swem sukkelend na die kant toe. Hy is baie moeg en rus eers ’n rukkie by die wal voor hy uitklim.

      “Ek dink hy is nou genoeg gestraf,” sê Saartjie vir die kinders. “As hy uitkom, moet ons hom nie nog uitkoggel nie. Laat hom maar net sy gang gaan.”

      Louis klim moeg teen die wal uit. Toe sy kop bokant die rand uitkom, kyk hy bang na die kinders. Hy verwag dat hulle hom weer gaan instamp.

      “Toemaar, gee vir ons jou hand,” sê Saartjie gerusstellend. Sy en ’n paar kinders trek hom teen die wal op.

      Louis lê en hyg na asem. Hy lyk glad nie meer so sterk in sy nat klere nie. Nie een van die kinders is meer bang vir hom nie. Die klein outjies, wat almal goed kan swem, sou hom weer in die water gegooi het as Saartjie hulle nie belet het nie.

      Nadat hy ’n bietjie gerus het, staan die Kapenaar op en skud hom soos ’n nat hoender af.

      “Jy het ’n belofte gemaak,” sê Saartjie streng, “en jy gaan dit nou nakom, hoor?”

      Louis kyk na die klomp en dan na die water onder hom.

      “Ja,” sê hy, “ek sal woord hou.”

      En hiermee vat Louis die pad. Nie een van die kinders lag nie. Hy lyk pateties soos hy papnat en druipstert daar wegstap. Sy selfvertroue is heeltemal geknak.

      “Hy sal ons nooit weer probleme gee nie,” sê Saartjie sag.

      En sy is reg. Louis los hulle heeltemal uit. Hy hou woord en boelie niemand weer nie. Saartjie het natuurlik ook woord gehou. Sy het almal belowe sy gaan die boef van Kaapstad ’n les leer en sy het dit gedoen.

      ’n Paar dae later gaan Louis terug Kaap toe. Saartjie en die ander kinders is seker hy sal hulle nooit weer lastig val nie.

      Dit is uiteindelik die laaste skooldag en die kinders baljaar na hartelus. Saartjie moet na verskillende klasse toe gaan en bekende rolprentsterre naboots. As die onderwysers nie in die klasse is nie, aap sy hulle ook sommer na en die kinders geniet dit vreeslik. Daar word nie op die laaste dag meer aan skoolwerk gedink nie.

      Saartjie, Anna en Lina is die ene glimlagte, want hulle het al drie baie goed gevaar in die eksamen. Saartjie staan sowaar eerste in die klas!

      Toe hulle die middag met die bus huis toe ry, is die Lynnekommers besonder uitgelate.

      “Julle weet,” sê Saartjie vir Anna en Lina, “as ons drie nou net saam kon gaan vakansie hou het, sou alles perfek gewees het.”

      “Ja, ’n vakansie op ’n plaas,” voeg Lina met ’n sug by.

      “Ons sal soveel pret hê,” sê Anna en sug ook.

      “Maar my ma het gesê daar sal eers ’n wonderwerk moet gebeur,” sê Saartjie en sug die hardste van die drie.