In die halfdonker van die skuur moet die brille weer afgehaal word; die trap na die balkon is steil en vra om konsentrasie, en ook om onderskraging, wat die mans geredelik aanbied, en die vrouens met wellustige gilletjies erken.
Leon sorg dat hy agter Adèle is. Hy druk sy wang ’n oomblik lank teen haar dy.
“Is dit waar?” fluister hy angsvallig.
Sy antwoord hom nie.
Op die balkon staan alles gereed: gedekte tafels, met drank in aangeslaande houers; broodjies met salm en kaviaar. Die wit arena onder hulle sidder van son en weerkaatste lig.
Die niggie uit Durban wil haar ervaring lug, hoofsaaklik om Leon se ontwil. “Die oomblik vóór orgasme,” sê sy skrams agter ’n handskoen, “is die eintlike kleine dood.”
Die mans is skielik skaam, die vrouens half kwaad: die geleentheid het nie ’n priesteres nodig nie, en allermins as sy ’n vreemdeling is.
Mevrou Benade wil ’n wending aan die gesprek gee, maar sê ongelukkig die verkeerde ding:
“En nou gaan jy ons verlaat, Adèle?”
Adèle lag gespanne, terwyl Marco uitdrukkingloos op die kraal afkyk.
“Ons het so eie met jou geword. Jy praat ons taal …” sukkel mevrou Benade voort.
Marco staan op, sy hand op pad na sy broeksak.
“Is die merries behoorlik opgerui?” vra Grové.
“My óú koggelhings, Bismarck. Oud maar nog nie koud nie.”
“Arme bôgger,” lag Benade, “kry net ’n blik op die beloofde land.”
Mevrou Benade voel dat ’n sekere dekorum van pas is: “Pappie, Pappie …”
Twee, drie plaaswerkers loer oor onderdeure van stalle; kyk stip na Marco. Hy trek ’n wit sakdoek uit sy sak; skud dit soos ’n vlag in die skerp lig.
Twee staldeure op die arena gaan oop; ’n skimmelmerrie kom uit, met ’n bietjie aanporring; maar die koolswart hings, Prins, sy flanke blink soos obsidiaan, storm die wit dag tegemoet.
’n Verkyker doen die ronde. Vergete is die drank, die toebroodjies.
Daar is vrees in die merrie se houding, naas afwagting; woede in die hings s’n. Sy ore is platgetrek. Sy stert en harde maanhare lyk blou. Wanneer hy sy stert ritsel, klink dit soos biesies teen mekaar.
Omsirkeling; en dan die oorgawe, voor iemand bedag is daarop, selfs nie die hings nie. Die verkyker wissel rukkerig van hand.
Iets kosmies voltrek hom; ruk ’n gat in die dag. Die primitiewe oomblik is gou verby; maar sy beeld sal náspook, ’n kwellende herinnering word: die steiering op breekdun enkels; die stoot; die golwing van magtige boude.
’n Sjampanjeprop skiet: einde van die eerste ronde.
Ná vier merries en heelwat meer drankies, begin die gaste slordig word. Mevrou Grové stort drank op haar rok, en probeer die vlek met ’n sneesdoekie verwyder.
“Kom,” sê Adèle, “laat ons dit by die huis gaan uithaal.”
En hiermee is die magiese uur verby tot ’n volgende jaar dié tyd toe.
Leon hou sy gasvrou terug by die skuur.
“Ek móét met jou praat.”
“Later?”
“Nóú. Wat gaan jy doen as jy terug is in Londen? Tog nie weer die klub nie?”
Adèle lag te hard. “Dit kán nie. Ná vyf jaar is my markwaarde …”
“Nee, nee,” keer Leon, “vir my …”
Sy lig ’n hand. “Jou oordeel sê niks nie. Jy is betrokke. Nee, ek gaan ’n blomwinkel begin; hy gaan my finansier.”
“Ek kan jou al sien, melancholies tussen bleek rose. Bly; jy het gewoond geraak aan son.”
“Wáár? Wáár moet ek bly?”
“By my.”
“Jy is vir my ’n broer. Goed, ek deins nie terug vir bloedskande nie. Nogtans.”
“Wees redelik. Aanvaar die bereikbare.”
“Ek het hóm lief. O.K., dis onvergeeflik. Sentimenteel. En ’n klad op my professionalisme …”
“Jy en jou professie: ek kon die twee nog nooit by mekaar uitbring nie. ’n Beskaafde mens …”
Adèle probeer Leon se moralisasie onderskep. “Les grandes horisontales,” murmel sy. En harder: “Die rol van die minnares word onderskat. Daar was tye dat sy die kultuur gedra het …”
Leon is nie lus vir opvoeding of woordspelings nie. “Bly,” pleit hy, “jy het iets in ons lewens gebring.”
“Glamour,” sê Adèle skielik bitter, “the glamour of depravity.”
In die jongste tyd slaan sy al hoe meer oor na Engels. Sy het Afrikaans geleer omdat sy die bruinmense beter wou verstaan, maar toe haar filantropiese sentimente begin afneem het – “As hulle net nie so slordig wou teel nie” – het die liefde vir Afrikaans gebly; ’n soort speelding, Afrikaans, en iets wat haar ’n groter houvas op hom kon gee.
Voor Leon nog iets kan sê, vat sy hom aan die arm. “Kom, die bevlekte mevrou Grové wag.”
In der waarheid is dit net die mans wat voor die huis staan en wag; die vrouens is almal badkamers toe.
Dik Koot Benade vryf sy hande. “’n Man se aptyt is behoorlik gewek, boere,” sê hy, “nou gaan ons weglê voor.”
“En skuinslê daarna,” gaap Grové.
“Maar nie alleen nie,” troef Benade, en knipoog na Leon se kant.
Wanneer die laaste gaste vertrek het – ’n bedonnerde Leon met die niggie uit Natal aan sy arm – stap Marco na die stalle toe.
“Wag,” roep Adèle hom agterna. En wanneer sy by hom kom, is haar stem hoog, omdat sy gedraf het, en ook oor sy woedend is oor sy vermetele houding. “Het jy die agentskap gebel?”
“Wanneer moes ek verdomp tyd gehad het? Dit kan wag tot die laaste toe: ek het my kontakte.”
“Dan gaan ék dit doen, en nóú. Want ek wil afrond en groet.”
“Dan het jy tóg wortelgeskiet?” vra hy met ’n glimlag, en stap flink weg na die stalle toe waar hy tot donker bly.
Sy bly bo wanneer hy uiteindelik binnekom; selfs wanneer die etensklokkie lui.
Ná ’n rukkie kom Klara met ’n skinkbord die kamer binne.
“Nee, nee, ek wil niks hê nie. My kop …”
“Dalk later,” sê Klara prakties. “Ek het tee in ’n fles gegooi, en dan ’n paar toebroodjies. Daar het so baie oorgebly.”
By die deur aarsel Klara. “Ek wens die nooi wil bly,” sê sy vinnig voor sy die deur agter haar toetrek.
Adèle sit strak voor haar en uitkyk, haar dye styf teenmekaar.
Ek het toegelaat dat ek hom liefkry. Hy het dié liefde aangemoedig. Ek haat hom.
Sy trek ’n langbroek aan, en steek ’n rewolwer by die gordel in. Om die knop van die rewolwer te verdoesel, trek sy ’n lomp trui aan.
Hy is nie in sy kamer nie. Vanuit die tuin kyk sy na die vierkant lig van sy studeerkamer. Hy kyk oor sy lessenaar vol papiere na buite: sou hy haar gehoor het?
Sy sluip, sover dit moontlik is, met skaduwees langs na die stal.
Die hings, altyd