hebben. Want Ik de Heere uw God, ben een ijverig
God, die de misdaad der vaderen bezoek aan die
kinderen. – Exodus 20:3.
Die man sal sy moeder verlaat,
maar aan ’n ander vrou bly kleef –
letterlik suig,
deur haar gesoog word,
want dit gaan maar altyd om die spene.
Dié is óf vet en swaar omlyn,
dik soos ’n skottel deeg,
óf dun gedruk met punte
van spons en visbaleine.
Die klein rondetjies moet suggestief wees,
die grotes half ontbloot,
en die plat ou paddatjies moet rondspring,
dril-dril, verder om’t ewe,
want elkeen soek na sy Diana,
dors na buuste en nie brein nie –
betaal dan later droog bedroë,
dienooreenkomstig,
duur skoolgeld vir sy kinders.
APOCRYPHA V
Jericho nu sloot de poorten toe.
En het zal geschieden, als men langzaam met den
ramshoorn blaast, dan zal de stadsmuur onder zich
vallen. – Jozua 6:1-5.
Sidderende stad wat sy poort sluit
teen die aantog van die heer –
mure wat styf en koud en hoog is,
moet die aantog van die buiter keer.
Die preutse priester speel en blaas
op die ram se gekrulde horing,
maar die wagter weier deur die nag,
bly skuil in die koue toring.
Sewe keer sal hy om haar draai,
tot sy protesterend verloor
en as die skanse val, die heiligdom
verskeur en met die swaard deurboor.
Waarom maar nie die poorte oop laat staan
sodat die rower vrylik in kan gaan?
APOCRYPHA VI
Gij zult niet begeeren uws naasten
vrouw. – Exodus 20:17.
My buurvrou lê graag
met kaal boude
in die son smiddags
as dit warm skyn.
Ek wil mediteer:
nog ’n heilige Markus –
want die duiwe vreet mielies
uit die ronde holte
van ’n wit nawel.
Apollo kwyl
en kou groen blare,
maar die mossies skyt
op Daphne.
’n Houtperd vul
vuur en swael,
en Hekabe huil oor Hektor.
Een gebreklike seun
is restant van ’n boedel
van ’n warm Jodekoning.
Twee oë loer
Bathseba in ’n vat
en tienduisend sterf
van dié heerlikheid.
Kom, kyk, verower,
maar die adder steek
tussen die vye.
Die heidene tas my ryk aan,
maar die mure van Rome
is hoog en heilig.
APOCRYPHA VII
En zij zeide tot hem: Geef mij eenen zegen
dewijl gij mij een dor land gegeven hebt,
geef mij ook waterwellingen. – Rigteren 1:15.
Ek het die bergstad ingeneem,
die ronde torings een vir een
verower met my hand. Daarvandaan
het die stadspoort oopgegaan
en die sagte land tot aan die see
hom sonder slag of stoot aan my oorgegee.
Eers later toe die helder son
opgaan oor die droë bron
kon ek sien dat die land woestyn was,
sonder seën of koel fontein was.
Oor watter grense sal my wense stort
as hierdie land vir my te klein word?
APOCRYPHA VIII
Ook had de Heere God gesproken: Het is niet goed
dat de mensch alleen zij; Ik zal hem eene hulpe
maken. – Genesis 2:18.
Hy weet nie waar sy gedagtes was,
maar toe hy sy oë opslaan, kyk hy vas
in die voltooide hoof en hare
en merk hy hoedat Elohim se hand
die nek masseer, dit dun en slank
vasheg aan die ronde skouers.
Eers toe die hand die borste koepel
en puntig afrond, fris en soepel,
het hy gesug en later,
onstuimig met elke hyg,
die ongeduld in hom voel styg.
Toe die sagte buik sy rondings kry,
rol sy oë wild,
maar toe die vingers van die god
vormend druk en vrywe
oor die heupe en die dye,
grawe hy diep slote in die grond
en pluk hy aan die nuwe gras
baldadig soos ’n hond.
Elohim, die kastyer,
het hom laggend laat begaan
en vir Eva skielik onvoltooid laat staan.
Adam het teen die rotse geskop,
aan die bome geruk, gestamp met sy kop,
radeloos gesoebat dat sy goeie heer
tog moes stuur na Moria vir nog meer
rooi klei uit daardie heilige nawel van die aarde.
En toe die begeerlike driehoekpit
swart en aanloklik tussen die rondings sit,
staar sy oë blind:
Onverbiddelik