Van sorg na liefde
Malene Breytenbach
Satyn
1
Mia lees vir die hoeveelste keer deur haar e-posse. Uiteindelik is daar ’n reaksie! Sy is so opgewonde, haar hart wil by haar keel uitspring.
Sy lees die e-pos nog ’n keer om seker te wees sy maak nie ’n fout nie. Nee, sy het reg verstaan: Daar is ’n pos vir haar as versorger op die eiland Jersey.
Dankie tog! Sy wou net begin moedeloos raak omdat die agentskappe by wie sy aansoek gedoen het om versorgingswerk in die Verenigde Koninkryk nie ’n aanvaarbare betrekking vir haar kon vind nie. Sy skuif die e-pos na haar lêer “Sorg”, raap haar selfoon op en skakel René se nommer.
“Raai wat? Die agentskap het uiteindelik vir my ’n geskikte pos!”
“Halleluja! Jou frustrasievlakke het die afgelope tyd darem baie gestyg. Jammer dat ek dit nou so reguit vir jou moet sê. Waar is die pos?” kom dit van haar vriendin.
“Die eiland Jersey. Is dit nie ongelooflik nie? Dis een van die plekke wat ek nog altyd wou gesien het. Gelukkig het ek nie die eerste die beste pos aanvaar nie, anders het ek dalk hierdie geleentheid misgeloop.”
“Jersey? Waar in die wêreld is dít?”
Mia lag. “Ek moet seker besef nie almal weet waar en wat dit is nie. Ek het die eerste keer daarvan te wete gekom toe ek Gerald Durrell se wonderlike boek, My Family and Other Animals, met die skoolkinders behandel het en toe agtergekom het dat hy daar gewoon en ’n dieretuin begin het. Jersey is die grootste van die Kanaaleilande. Dis eintlik nader aan die Normandiese kus van Frankryk as aan die kus van Engeland. Wat nogal fassinerend van die plek is, is dat hulle ’n eie regering het wat direk onder die monarg van die VK val. Weet jy, hulle het hul eie wette en dié is nog Normandies.”
“Moenie vir my sê jy sal daar moet Frans praat nie,” sê René besorg. “Jy gaan sukkel, hoor.”
“Moenie jou bekommer nie, hulle praat Frans en Engels en ek het darem Frans op skool gehad. Dit sal nie heeltemal vreemd wees nie. Gelukkig is die vrou wat ek gaan versorg Engels.”
“Waarom het sy versorging nodig? As dit iemand met dementia is …”
“Wag, ek kyk gou …” Sy lees vlugtig weer die werkaanbod.
“Dis blykbaar niks ernstigs nie. Die vrou is maar sestig jaar oud en blykbaar ’n ryk weduwee. Sy is glo beseer in ’n motorongeluk en sedertdien in ’n rolstoel. My pligte sal wees om haar geselskap te hou, uit te neem, haar fisiek te versorg en rond te ry.”
Met die hand wat nie die selfoon vashou nie, klik Mia haar e-posse toe en sit haar skootrekenaar langs haar op die sitkamerbank neer.
“Oukei, dit klink darem nie te erg nie,” sê René. “As jy haar moet uitneem, kan jy dalk selfs ’n paar toeriste-aantreklikhede te siene kry.”
“Ek hoop so! Jersey lok glo derduisende toeriste. Dit word nogal die Monaco van die Verenigde Koninkryk genoem. Klink goed, nè?”
Mia staan op en loop met die foon teen haar oor slaapkamer toe. Laat sy sommer dadelik gaan kyk watter klere sy sal kan saamneem. Gelukkig vereis haar werknemer nie dat sy ’n uniform dra nie. “My werk sal natuurlik altyd eerste kom. Gelukkig is die vrou se huis reg langs die kus, buite die hoofstad, Saint Helier, so selfs al bly ons heeltyd by die huis, is ek seker die uitsig sal pragtig wees.”
“Klink spoggerig.”
“Ek veronderstel dit is. Jy weet, Jersey is ’n belastingtoevlugsoord en heelwat rykes en beroemdes het plekke daar.” Mia maak haar kasdeur oop en skuif die hangers met uitrustings rond.
“Sjoe, dalk kan jy sommer vir jou ’n ryk man vastrek terwyl jy daar is.”
Mia frons. “Dit is die laaste ding wat ek wil doen,” sê sy effens geïrriteer. Sy het dan juis uit haar onderwyspos bedank en werk as ’n versorger gesoek om weg te kom en te vergeet van die liefdesteleurstelling wat sy hier gehad het. Op die oomblik wil sy niks met mans te doen hê nie. Sy wil ’n heel ander lewe in ’n nuwe plek hê, uit die moeras van ontnugtering kom en ophou swelg in selfbejammering. Sy moet weer met die lewe aangaan soos dit voor Reghardt was. Hy beweeg aan na ’n ander vrou, die een met wie hy haar verneuk het, en sy beweeg aan na nuwe weivelde.
“Jammer … ek het nie bedoel … Jy is buitendien die laaste persoon wat agter ’n man sal aandraf vir sy geld. Ek weet dit mos. Wanneer vertrek jy?”
Mia skud haar irritasie af. René bedoel dit goed. “So gou moontlik. Ek sal na Londen en van daar af na Jersey vlieg.”
“Wat gebeur dan met jou dorpshuis terwyl jy weg is?”
“Ek gaan dit verhuur. Mense soek mos alewig blyplek op Stellenbosch en myne is boonop gemeubileer. Solank dit nie studente is nie, want hulle gaan te woes tekere, maar miskien is daar oorsese besoekers wat ’n ruk lank hier wil kom bly. Ek twyfel of ek langer as drie maande daar op Jersey sal werk.”
“Die werk klink regtig wonderlik en ek kan hoor jy is in die wolke. Ons moet dit vier! Ek kom dadelik oor met ’n bottel vonkel. Sien jou nou-nou.”
Mia lui af. Nou gaan sy eers haar ouers en daarna ’n verhuringsagent bel. Sy sal dadelik aan die werk moet spring as sy gereed wil wees om Jersey toe te vertrek. Dit voel sowaar soos ’n droom …
Mia kyk by die vliegtuig se venster uit na die land waarheen hulle daal. Sy sien ’n lappieswerk van lowergroen velde en digte bosse, met hier en daar geboue tussenin, geheel en al omring deur lang wit strande en blou see. Sy is so opgewonde soos ’n kind wat vir die eerste keer ’n seevakansie meemaak. Nie dat sy met vakansie gaan nie. Sy sal seker hard moet werk, maar om net hier te wees, is ’n droom wat bewaarheid word.
Die vliegtuig land by die lughawe van Jersey buite die hoofstad, Saint Helier, en die passasiers klim in ’n vrolike stroom uit. Mia adem vars lug in met die reuk van die see. Die meeste ander passasiers is toeriste, geklee in helder kleure, tekkies of sandale en hulle kwetter soos ’n swerm voëls. Sy voel verslons van die lang vlug. Haar groen hemp en denim is gekreukel en haar hare kort ’n was. Sy smag na ’n stort.
Toe sy uiteindelik met haar tas deur doeane is, kyk sy in die aankomsaal rond of iemand dalk êrens met ’n kennisgewing staan waarop haar naam is. Volgens die laaste e-pos wat sy ontvang het, gaan iemand haar kom haal. Sy sien niks van die aard nie en gaan sit op ’n stoel en wag. Die mense wat saam met haar in die vliegtuig was, is naderhand almal weg. Die lughawe is ’n miernes en vreemdelinge stroom by haar verby. In die e-pos was daar darem ook ’n telefoonnommer om te skakel indien niemand opdaag nie. Sy skakel haar foon aan wat tydens die vlug af moes wees. Daar is geen boodskappe nie. As daar oor tien minute nog niemand opgedaag het nie, sal sy maar die nommer skakel. Sy raak nou regtig ’n bietjie vies. Haar vliegtuig was nie vroeg of laat nie en haar nuwe werknemer het al die besonderhede van die vlug gekry.
Ná nog ’n paar minute verbygetik het, staan sy op en loop op en af. Sy gaan staan voor ’n bord met die woorde: Seyiz les beinv’nus à Jèrri. Welcome in Jersey. Die eerste deel is seker nie in Frans nie, maar Jèrriais, die dialek van Jersey, veronderstel sy.
Sy draai weer om en kyk na die mense. ’n Lang man kom vinnig aangestap. Hy dra ’n donkerblou pak, wit hemp en das. Hoe nader hy kom, hoe meer verstom is sy. Hy is donker van haar, met ’n soel vel, breedgeskouer dog lenig. Sy skat hom in sy dertigs. Mense gee vir hom pad. Sy kan nie help om na hom te staar nie, want sy het sowaar nog nooit so ’n aantreklike man in lewende lywe gesien nie. Dis tog sekerlik nie die mens wat haar moet kom haal nie? Sy kyk rond of sy nie die een of ander beeldskone vrou sien wat hy binnekort gaan omhels nie, maar daar is nie so iemand nie.
Hy kom staan voor haar. Sy kyk verras op in donker oë in ’n hoekige gesig met donker baardskadu onder ’n skoongeskeerde vel. Tussen die swart wenkbroue keep ’n frons. “Miss Mia de Villiers?” vra hy. Hy spreek dit uit op die Franse manier.
“Yes, that’s me.” Sy is skoon verbouereerd.
“Jammer ek is laat, maar ek moes eers ’n vergadering klaarmaak voordat ek jou kon kom haal,” sê hy in Engels. “Ek is Jean de