Oom Gerber was ontevrede met die parfuum op die boonste rak: die ry was slordig. Hy het haar gestuur om die trapleer te gaan haal en bygestaan terwyl sy opklim, kwansuis om die leer vas te hou. Op die tweede sport het sy hand “per ongeluk” aan haar kuit geraak toe hy kastig sy greep op die leer vervat het. By die derde sport was sy warm, sweterige hand teen haar bobeen en onder haar romp in, sy vet vingers grypend en voelend. Sy het voorgegee sy skrik, haar balans verloor en van die leer afgeval. Haar enkel het seergekry en sy was vol blou kolle, maar dit was ’n goedkoop prys om te betaal om van die grypende vingers te ontsnap.
Sy het kruppel-kruppel in die donker aangesukkel huis toe, baie jammer vir haarself. Sy het te veel sepies gekyk en ’n prentjie gesien van Henning wat haar in sy arms opraap, haar trane wegsoen en haar ’n nuwe lewe van kaviaar en rose belowe. Maar hy het by sy boeke gesit, haar nie hoor inkom nie en nie eens opgekyk nie.
Die woonstel was warm en sy het sweterig gevoel. Vuil en besoedel. Maar daar was nie tyd om te bad nie. Dit was amper nege-uur en daar was niks om te eet nie. Sy het ’n pot rys aan die kook gesit en ’n pakkie gevriesde maalvleis uitgehaal. Terwyl sy gesukkel het om dit ontdooi te kry, het die rys oor die hele stoof oorgekook, wat sy eers moes skoonmaak. Die pot vir die maalvleis was vuil van die vorige aand. Dit moes ook eers uitgekrap en geskuur word en die Sunlight Liquid was op. Sy het by die wasbak gestaan, haar gesig in ’n vadoek gedruk en kliphard gehuil, hopend Henning hoor en kom troos haar.
Maar sy eksamen die volgende oggend was klaarblyklik belangriker as sy vrou se welstand. Die eerste wat hy van haar bestaan onthou het, was toe sy aandete in gedrang was. Hy het by die kombuis ingestorm en die kastrol weggetrek.
“Iets brand!”
Nie eens ’n groet nie, ’n hallo of ’n soen nie. Arabel het die vadoek in die wasbak gegooi. “Kook jý dit dan as jy dit beter kan doen!”
“Dan gaan skryf jý my eksamen!”
Die hele plek het na rook geruik en hy het vensters oopgemaak, die gemors in die vullisblik uitgekrap en begin soek na brood en iets om daarop te smeer.
In daardie tyd het sy kamer toe gestorm en haar tasse gepak. Sy het gehoop Henning sal skrik en haar keer. Vra hoekom sy laat was, wat gebeur het en hoekom sy huil.
Hy was in die kombuis met sy rug na haar toe, besig om brood te sny. Hy het nie haar trane en seer enkel opgelet nie. En sy nie die donker kringe van ’n migraine-aanval onder sy oë nie.
“Ek loop!” het sy uitgeroep.
“Waarheen?”
“So ver weg van hierdie hool as wat ek kan! Ek haat jou en ek wil jou nooit weer sien nie. Gaan bly in Ysland en moet nooit terugkom nie!”
“Arabel, waarheen gaan jy?” het hy herhaal, asof hy nie verstaan het nie.
“Ek is ernstig. Ek kan hierdie lewe nie meer vat nie! Ek gaan na Berna toe.”
Hy het sy palms teen sy voorkop gedruk. “Gauteng toe? Hoe gaan jy daar kom?”
“Duimgooi!”
“Jy kan nie. Dis gevaarlik.”
“Die apteek is gevaarliker. Maar jy weet nie eens nie en jy gee nie om nie. Ek is net goed vir die kombuis en die slaapkamer. Verder ignoreer jy my en behandel my soos ’n sloerie.”
Sy het haar tasse gevat en uitgestap. Henning het haar probeer kalmeer. “Jy kan nie Kempton toe gaan nie, dis ’n duisend kilometer ver. Dis malligheid. As jy voel jy moet wegkom, gaan slaap by jou ma-hulle. Ek sal jou soontoe neem.”
Kan nie wag om van haar ontslae te wees nie, het sy gedink en haar seer agter aggressie verberg. “Ek is nie lam nie, ek sal self regkom.”
“Goeie idee.” Hy het die sportmotor se sleutels na haar uitgehou. “Ry self.”
“Met jou MG?”
“Jy het ’n rybewys en jy bestuur goed. As dit jou gelukkig sal maak, ry met hom. Vat hom vir jou en kom terug wanneer jy gereed is.”
Sy kon hom nie op daardie tydstip van oom Gerber vertel nie. Hy sou homself geblameer het omdat hy gefaal het, nie vir sy vrou kon sorg nie en haar aan sulke vernederings blootgestel het. Hy sou buite homself gewees het en oom Gerber gaan konfronteer het, nie verder geswot het nie en nie gaan eksamen skryf het nie. Alles waarvoor hy so hard gewerk het, oorboord gegooi het.
Sy kan nie onthou of sy dankie gesê het nie. Net ingeklim en gery …
Arabel kyk na die Amerikaanse vliegdekskip wat soos ’n Tafelberg bokant die sampans en veerbote uittroon. “Ysland?” herhaal sy. “Ek het in daardie stadium nie eens geweet waar Ysland is nie. ’n Mens sê soms dinge wat jy nie bedoel nie en waaroor jy later spyt is.”
Henning kyk om. “Jy het darem geweet waar Kemptonpark is.”
Sy laat haar kop sak. “Ek moes jou gebel het, maar ek was so ontsteld, ek het my selfoon vergeet.”
“Ek weet. Dit het op die tafel bly lê, saam met jou sonbril. Ek het aanvaar jy is na jou ouers toe en sou die volgende dag terugkom. As jy opgedaag het, sou ek jou met ope arms verwelkom het en al die skuld op my geneem het. Maar jy was weg en ek het nie geweet waar jy is nie. Jou ma ook nie, of enige van jou vriendinne wat ek gebel het nie. Eerste wat ek weer van jou gehoor het, was Berna wat laat weet het jy is veilig en gaan ’n onbepaalde tyd daar bly.”
“Toe ek ’n nuwe foon gekry het, het ek gebel. Ek wou terugkom en dinge uitpraat, maar jy was toe reeds op pad oorsee.”
“Ek het drie dae later by die lugmag bedank en moes vinnig ander werk soek.” Hy kyk nuuskierig na haar. “Het jy die hele ent pad deurgery, sonder kos, ’n kaart en jou sonbril?”
“Iewers het ek toebroodjies gekoop; ek kan nie onthou waar nie. Die sonbril was die minste van my probleme. Ek het verdwaal en in ’n aaklige motel vol luise geslaap. Maar ek het versigtig gery en nie jou motor gestamp nie. Jy kry hom in een stuk terug.”
Henning skud sy kop. “Hou die MG. Ek het hom in liefde vir jou gegee. Wat sal ek in elk geval met hom maak? Ek het ’n viertrek en ’n duinebesie.”
“Hierso?”
“Nee, in Perth.”
Daar is ’n sinkende gevoel in Arabel se binneste. Beteken dit hy gaan terug Perth toe?
“Sal die batterye nie pap word nie?”
“Nee, Kiki ry met hulle.”
“Wil sy nie dalk vir Boetie ook hê nie?”
Henning laat hom nie uitlok nie. Hy glimlag net en skud sy kop. “Kom ons gaan soek iets om te drink.”
Oorkant die hawe is ’n gesellige kroeg. Henning wag tot die kroegman hul bestelling bring en proe aan sy bier. “Ek het ook voorlopig die strandhuis gehou.”
Arabel neem ’n sluk wyn. In dié geval is dit medisinaal – haar keel is toegetrek. “Beteken dit jy is net tydelik terug in Suid-Afrika?”
Hy bly ’n oomblik stil. “Dit hang af …”
Sy sal nie vra waarvan nie, neem Arabel haar voor. Hy kan tien Kiki’s en twaalf Fifi’s hê wat vir hom wag, sy sal nie ’n oog knip nie. Sy wil nie weet nie. Sy gee nie om nie. Sy is nie jaloers nie en sy sal nie uitvra nie.
“Hang af van wat?” vra sy en verwens haar swakheid.
As hy vir haar gelag het, as daar net ’n halwe vonkel in sy oë was omdat hy weet wat in haar gedagtes omgaan, het sy haar wyn neergesit en geloop.
Maar Henning is ernstig, weer met daardie weemoedige uitdrukking op sy gesig.
“Van jou en my. Ons storie is nie klaar net omdat jy ’n stel skeibriewe op my bedien het nie. Ek het steeds ’n gevoel vir jou, Bellie. Of dit sentiment, gewoonte of slegs fisieke aantrekkingskrag is, weet ek nie. Dis hoekom ek alles tot stilstand