Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

kan vir sjeik Jarad sê dat ek in die woestyn gesterf het,” sê sy na ’n lang stilte. “Dan sal hy nie meer na my soek nie.”

      “Ek sal doodgemaak word omdat ek in my sending gefaal het, saïda.”

      Sy kyk verskrik na hom en knik dan. “Ek sal vannag saam met jou vertrek. Al wat ek vra, is twee weke. Net twee weke waarin ek aan ’n plan kan probeer dink … asseblief.”

      Hy knik aarselend. “Dis goed, saïda. Dis ’n redelike versoek.”

      Hy glip geruisloos na buite soos hy gekom het. Isabelle se hande bewe toe sy haar besittings in die reissak pak. Daar is nogmaals ’n nuwe pad voor haar geplaas wat sy moet loop.

      Toe Yussuf terugkeer, gaan vertel sy hom dat Kamal opgedaag het om haar te kom haal. Tot haar verbasing lyk Yussuf heeltemal ingenome met die gedagte. Hy is selfs bereid om ’n paar van sy weerbare mans saam met haar te stuur, maar sy wil niks daarvan hoor nie.

      “Mag dit goed met jou gaan, Shahira,” groet hy en hou albei haar hande in syne vas. “Oor tien dae sal ek terug wees in die wadi Jekka, as jy my dalk sou nodig kry.”

      “Dankie, Yussuf. Ek sal dit onthou.”

      Dis met ’n effens ligter hart dat sy terugkeer na haar tent om te rus. Sy lê op haar grasmat en wag op ’n teken van Kamal. Vreemd genoeg dink sy vannag weer aan Etienne le Riche. Volgens wat sy van hom gehoor het, is liefde vir hom net ’n speletjie. Dis nie soos met hierdie mense vir wie die liefde so intens en belangrik is omdat dit so kosbaar is nie. Al gaan sy uiteindelik terug na Frankryk of na die Kaap de Goede Hoop, sal sy na ’n man soek wat dieselfde eienskappe het as sjeik Jarad.

      Maar so ’n man, weet sy, sal sy nie vind nie. Xavier is geslyp deur die barre woestyn. Sy blougroen oë is helder en tog ondeurdringbaar soos die Arabiese nag. Daar is ’n geheimsinnigheid omtrent hom, ’n magnetisme wat haar onweerstaanbaar na hom aantrek. Sy hele houding is dié van ’n man wie se rykdom nie sy enigste krag en bate is nie, maar ook sy persoonlikheid waarmee hy die mense om hom beheer. Sy blote nabyheid is genoeg om sy rasjids tot die onmoontlike aan te spoor.

      Isabelle weet skielik met pynlike sekerheid dat sy nooit in haar hart van hierdie land afskeid sal kan neem nie. As sy weggaan, sal sy wegkwyn van verlange.

      Kamal kom geruisloos die tent binne. Alya snork rustig verder toe Isabelle hom na buite volg. Hulle loop tussen die kamele deur tot waar Kamal drie kamele gereed het vir hulle om mee te vertrek.

      Net Yussuf sien hulle gaan en lig sy hand swyend in ’n groet.

      Hulle ry tussen die tente van die Bedoeïene deur, versigtig om nie aandag te trek nie. Om hulle is die gewone naggeluide. Verderaan maak ’n karavaan gereed vir ’n lang reis deur die nag.

      Isabelle haal verlig asem toe hulle verby die laaste tente is en die maanverligte woestyn voor hulle lê. Môre sal sy en Kamal reeds ver weg wees van Ibb. Khidr se manne sal met leë hande na hul meester terugkeer.

      Nie een van hulle sien die Arabier wat tussen die lae bosse skuil nie. Hy grynslag toe hy Isabelle en Kamal sien verbyry. Sjeik Khidr sal hom ’n goeie beloning hiervoor gee. Môre sal hulle die meisie gevange neem en die rasjid doodmaak. Laat hulle vannag nog maar dink dat hulle die wraak van Khidr vrygespring het.