“Dis te gevaarlik in die nag,” maak ’n ander beswaar.
Isabelle kyk na hulle. Hulle is veels te min vir wat Khidr beplan.
“Sjeik Khidr kry ook hulp van sy vriende,” sê sy en verwonder haar aan die skok op hul gesigte. Sy praat Arabies en hulle kan verstaan wat sy sê, maar dit regverdig nie hul verskriktheid nie.
Sy lek oor haar droë lippe. “Ons is net elf. Hy het gesê dat hy geen kanse gaan waag nie en ons heeltemal gaan uitwis. As ons met die wadi langs reis, gaan dit vannag ’n slagting afgee. Khidr het gepraat van die kranse en dat dit ’n goeie hinderlaag sal wees, maar dit het nie gelyk asof sy manne met hom saamstem nie.”
Daar is ’n lang, intense stilte onder die groepie. Dis Jarad wat die stilte eindelik verbreek: “Ons gaan oor die berg. Hulle sal dit nie verwag nie, en hulle is verdeeld oor waar die hinderlaag moet wees. Teen dagbreek sal ons anderkant wees en met ’n ompad na Harib reis. Ek vertrou die meisie. Sy het haar lewe gewaag om my te waarsku.”
Sy sien die aarseling in hulle oë, die huiwering asof hulle haar nog wantrou. Miskien moes sy liewer nie gepraat het nie, maar sy kan dit nie meer ongedaan maak nie.
Dit voel vir haar soos ’n ewigheid voor hulle een na die ander instem. In die berge kan hulle skuil wanneer gevaar dreig, terwyl hulle in die oop wadi verlore is teen ’n oormag.
Jarad gee sy perd weer spore en verander van koers. Hulle ry reguit na die naaste hoë kranse. Hulle spore lê egter duidelik op die wadi-vloer vir enigeen om te volg.
Hoe nader hulle aan die kranse kom, hoe meer bekommerd raak Isabelle. Dit lyk nie of daar enige moontlikheid is dat hulle daar sal kan oor nie. Die kranse toring loodreg die swart nagruim in – soliede, ondeurdringbare mure.
Die sjeik weet skynbaar presies waarheen hy op pad is. Vir ’n kort ent ry hulle al langs die granietmuur en skielik is daar ’n opening. Hier het die kranse verkrummel en lê los rotse oor ’n klipperige steilte versprei.
Jarad hou sy perd effens in en swenk dan by die opening in. Isabelle volg hom met ’n benoude hart. Agter haar kom die rasjids en vorm die agterhoede.
Spoedig moet hulle hul moordende pas verslap. Die perde kan nie meer so vinnig beweeg nie omdat die steilte te skerp word. Heelwat later moet hulle van die perde afklim en te voet verder gaan. Hulle loop in stilte, hul ore gespits vir die geringste verdagte geluid.
Hulle bereik ’n gelykte tussen die rotse waar Jarad die perde laat rus. Van hier kan hulle oor die donker wadi uitkyk. Dis ’n helder, maanverligte nag en tog duur dit ’n ruk voordat Isabelle die wit stof ver op die vlakte gewaar.
“Kyk daar!” fluister sy hard aan Xavier, wat vinnig kyk na waar sy beduie. “Dis Khidr se rasjids. Hulle weet dat ons oor die berg gaan en kom nou agterna. Ons sal moet gou maak!”
Hy skud sy kop. “Dis nie nodig nie. Ons kan nog ’n rukkie rus en dan verder gaan. Dit sal hulle twee uur neem om hierdie plek te bereik. Teen daardie tyd is ons al ver weg en sal hulle ook moet rus.”
Hy draai weg en haal ’n waterbottel van sy perd af. Dan kom hy terug en sit langs Isabelle op ’n rots. “Ses maande gelede het ek met Khidr se verraderlikheid te doene gekry. Daar was ’n bloedige geveg duskant Harib en die sultan moes ingryp. Sedert daardie dag haat Khidr my nog meer.”
Sy kyk na hom. “U is nie van Jemen nie.”
Jarad gee die watersak aan haar. “Ek is hier gebore, maar was jonk toe ek hier weg is. Les jou dors solank. Ek wil met die rasjids gaan praat.”
Hy stap vinnig na die Arabiere, wat vanuit ’n skuilplek afkyk na wat in die wadi aangaan. Toe hy eindelik terugkeer, is sy gesig somber.
Hy neem die watersak by haar. “Ons moet vertrek.”
Isabelle staan dadelik op en stap saam na waar die perde is. “Ek moet ook gewapen wees. Ek kan my nie met my kaal hande verdedig nie.”
Hy swaai vinnig om na haar, sy gesig geslote. “Vroue dra nie wapens nie.”
“Daar is omtrent dertig van hulle daar in die wadi,” sê sy skerp. “Sonder my is julle net tien. Al kan ek net een skadeloos stel, is dit vir julle een minder om teen te baklei.”
“Jy sal daardeur jou eie lewe onnodig in gevaar stel,” sê hy na ’n kort stilte. “Dis beter dat jy geen wapen dra nie.”
Isabelle besef dat dit vir haar beter sal wees om nie terug te praat nie. Sy voel onveilig en onbeskerm, maar as sjeik Jarad nie aan haar ’n wapen wil gee nie, moet hy ’n baie goeie rede daarvoor hê. Sy klim terug op haar perd, met die aaklige voorgevoel dat bloed hier vergiet gaan word voor die son opkom.
Dis baie gevaarlike terrein waaroor hulle nou beweeg. Plek-plek is dit net ’n smal pad tussen die massiewe rotse deur. Aan die een kant gaap ’n swart afgrond en aan die ander kant is die steil wande van die kranse. Jarad lyk nie asof hy haastig is om van sy agtervolgers weg te kom nie. Isabelle besef ook dat dit rampspoedige gevolge kan hê.
Hulle bereik ’n deel waar sy oortuig is daarvan dat daar geen deurgang is nie. Bo hulle koppe is die steil kranse onbegaanbaar en terug kan hulle nie gaan nie. Haar keel trek toe toe sy sien wat Jarad beplan. Hy klim van sy perd af, neem die teuels en stap na ’n smal lys wat om ’n groot krans strek. Dan begin hy voetjie vir voetjie met sy rug teen die rotse al op die lys beweeg.
Sy haal diep asem voordat sy ook van haar perd afklim en hom volg. Met strak gesigte klim die rasjids van hul perde af en volg Jarad se voorbeeld. Hulle praat paaiend met hul gespanne perde, want vir die perde is die oortog nog moeiliker omdat die lys baie smal is.
Niemand praat nie; elkeen konsentreer net om op die lysie te bly. Hulle kan die wadi nie meer sien nie. Dis agter die kranse verberg en niemand weet presies hoe ver hulle agtervolgers nog is nie.
Die verskrikte uitroep van een van die Arabiere laat Isabelle haar kop vinnig omruk. Sy is net betyds om te sien hoe die man sy vastrapplek op die klipperige lys verloor en versteen staan sy en kyk hoe hy met ’n gil oor die afgrond stort. Tot haar skok los hy die perd se teuels. Dit kon nog sy lewe gered het, maar dit kon ook die perd agter hom aan die dieptes ingesleur het, dink sy vervaard.
Die rasjids staar woordeloos na die donker afgrond wat hul makker ingesluk het. Isabelle kan hulle swye nie begryp nie. Waarom probeer hulle nie uitvind of hy nog lewe nie? Sy buig oor die afgrond.
“Is jy daar?” roep sy en haar stem eggo teen die kranse.
“Ja!” hoor sy hom antwoord en asem verlig uit. “Ek het nie baie seergekry nie.”
Sy kyk na die rasjids, wat haar vyandig aanstaar.
“Die djins het hom gevat,” waag een dit.
Isabelle byt op haar tande. “Dan sal die djins hom weer teruggee,” sê sy vasberade.
Hulle verroer nie ’n vinger toe sy die rol tou van die perd afhaal nie. Sy kyk om na Jarad, wat haar met ’n uitdrukkinglose gesig dophou. Sal hy haar help as dit nodig is?
Sy kry ’n vastrapplek op die smal lys en gooi die tou oor die afgrond.
“Elhamdulillah!” roep die rasjid van onder. “Ek het die tou!”
“Hou vas!” roep Isabelle terug. Sy glo nie sy sal hom alleen kan optrek nie, maar sy gaan hom ook nie daar onder laat bly lê net omdat die rasjids bygelowig is oor bose geeste nie.
Die tou sny haar hande toe sy dit styftrek. Sy draai dit om haar middel terwyl sy baie goed weet dat sy dalk ook die dieptes ingesleep kan word, maar dan is sy skielik nie meer alleen nie. Jarad is by haar. Hy buk oor haar en neem die tou swyend uit haar hande.
Hul oë ontmoet vlugtig. Sy gesig is naby hare en sy kan sien hy glimlag in die donker, maar hy lewer nie kommentaar nie. Dan knik hy net en saam trek hulle die rasjid stadig en versigtig na bo.
Eindelik vat sy hande die lys raak en hys hy hom bewend op. Daar bly hy ’n oomblik lank sit en staar vol ongeloof