“Nie dadelik nie,” hoor sy Lafras bedaard sê. “Ek mag later gaan … miskien volgende maand. Dit hang van omstandighede af.”
Na haar gesprek met Lafras keer Elmarie terug na die woonkamer en tref Mark en oubaas Carl ook daar aan. Mark storm dadelik op haar af en kan nie uitgepraat raak oor sy ponie se goeie hoedanighede nie. Hy wag totdat sy sit, klim dan op haar skoot en beskryf sy ponie breedvoerig aan haar. Hy vertel haar ook dat die ponie se naam Sokkies is omdat dit lyk asof hy wit sokkies aanhet.
“Tannie Elrie kan ook op my ponie ry,” bied hy groothartig aan.
“Baie dankie vir jou vriendelike aanbod, my skat,” glimlag Elmarie en soen hom op ’n bloesende wangetjie. “Ek dink net ek is te swaar vir jou ponie. Sulke klein perdjies is net bedoel vir klein seuntjies en dogtertjies.”
“Waarmee gaan tannie Elrie dan ry?” wil Mark nou duidelik besorg weet. “Daar is net ’n groot, wit perd waarop my oupa ry.”
“Toe maar, ek sal maar kyk hoe jy ry, ou grootman,” sê Elmarie met ’n bemoedigende glimlaggie. “Oor ’n week of twee is ons weer by die huis, en naby die ryskool waar daar baie perde is. Terloops, oom Lafras het gesê ons moenie te lank hier bly nie, hy mis ons al klaar.”
“Maar is jy en jou man dan nie geskei nie, Elmarie?” kom dit van Schalk met ’n ligte frons tussen sy ligbruin wenkbroue.
“Ja, ons is, vier dae gelede. Waarom vra u, dokter Dekker?”
“Omdat dit vir my so al klink of julle nog getroud is.”
“Wel, ons is nie meer getroud nie, ons is geskei,” help sy hom reg. “Maar ons is nog steeds vriende, dokter.”
“My naam is Schalk, Elmarie, en ek dink dit het tyd geword dat jy my op my naam noem – ook vir oom Carl en tant Hester,” doen Schalk ernstig aan die hand.
“O, nou goed,” sê sy met ’n stem wat effens moeg klink. “Ek stem saam, dit sal beslis geselliger wees as ons mekaar informeel aanspreek.”
“Gaaf, noudat ons hierdie saak bevredigend afgehandel het, sal ons ook graag wil weet waarom jy nog steeds bevele van jou gewese man neem,” hoor sy Schalk sê, en sy is meteens steurend bewus van sy blou oë wat haar ernstig en deurdringend aankyk.
’n Ligte frons ontsier Elmarie se voorkop. Dit is vir haar baie duidelik dat Schalk besig is om met haar privaat sake in te meng, en dít gaan sy hoegenaamd nie duld nie. Haar en Lafras se sake gaan niemand aan nie, en dit sal sy Schalk dadelik aan die verstand moet bring.
Die frons lê nog steeds tussen haar netjiese wenkbroue toe sy Schalk reguit aankyk en vererg sê: “Verskoon my – ek het flussies ingestem om jou informeel aan te spreek, nie om my privaat sake met jou te bespreek nie. Maar vir jou inligting, Lafras het nog nooit bevele aan my uitgereik nie. En soos ek reeds gesê het, ons is nog steeds vriende, al is ons geskei.”
Schalk wou haar net vra waarom sy van haar man geskei het, want vir hom lyk dit of sy die man nog steeds liefhet, maar tant Hester tree tussenbeide toe sy sê dat die aandete op tafel is en hulle maar kan aansit.
Aan tafel gesels die twee mans oor die boerdery en veesiektes, terwyl tant Hester en Elmarie oor Mark se opvoeding gesels.
“Ek dink jy gaan dit moeilik vind om die seun sonder die bystand van ’n pa groot te maak,” meen tant Hester.
“Lafras, my liewe tant Hester,” glimlag Elmarie goedig, “is nog steeds Mark se pleegpa, al is ons geskei. Hy is lief vir Mark en dra sy belange op die hart. Ek staan dus nie heeltemal alleen wat Mark se opvoeding betref nie.”
“En hoe voel Mark oor sy pleegpa?”
“Hy is baie lief vir sy oom Lafras en geniet sy besoeke baie,” vertel Elmarie.
Tant Hester gesels weer oor Mark se ontslape pa, totdat die ete verstryk.
Na ete speel Mark met sy trein in die woonkamer totdat dit tyd is vir hom om te bad en te gaan slaap. Elmarie sit hom in die bed, gee hom ’n liefdevolle nagsoentjie en sluit dan weer by die Dekkers aan.
“Ek sê nou net vir Schalk,” begin oubaas Carl toe Elmarie die woonkamer binnekom en gaan sit, “wanneer jy eendag self kinders het, kan jy Mark maar vir my en tant Hester gee, Elmarie.”
“Mark sal altyd vir my soos ’n eie kind wees, oom Carl, al het ek ook ’n dosyn kinders van my eie,” sê Elmarie ernstig en met beslistheid in haar stem. “So, moet asseblief nie weer met die afgesaagde ou storie begin nie, want dan sal ek en Mark genoodsaak wees om vanaand nog die plaas te verlaat. Ek het Mark uitsluitlik hierheen gebring om julle te leer ken en nie om oor hom te stry nie. En nog ’n ding – Mark behoort nie net aan my nie, oom Carl, hy behoort ook aan Lafras, sy pleegpa.”
“Toe maar, dit is nie nodig dat jy jou so moet staan en opruk nie,” bestraf die oubaas haar met ’n gevaarlike frons. “Ek het tog seker die reg om te vra …”
“Nee, jy het nie, oom Carl. Die saak is lankal afgehandel. Jou vraag is dus totaal oorbodig,” sit sy die oubaas vererg op sy plek.
“Op dees aarde, ek het nog nooit so ’n parmantige vroumens soos jy teëgekom nie, Elmarie. Jy moet versigtig wees. Jy sal nog jou eie lewe versuur met sulke parmantigheid,” waarsku die oubaas haar gesteurd.
“Moenie dat ek lag nie, oom Carl,” maak sy die oubaas ongeërg stil. “As ek nie op my regte staan nie, sal julle almal op my kop sit. Jy is net soos daardie gewese verloofde van my. Julle begin met ’n ding en wanneer ’n mens julle op julle plek sit, voel julle skielik vreeslik verontwaardig en veronreg …”
Schalk se hartlike lagbui maak terstond ’n einde aan Elmarie se betoog. Sy kyk hom met opgetrekte wenkbroue aan asof hy ’n steurende wanklank is, en hoor hom dan laggend sê: “Ek dink jy is uitgeput van die lang reis, meisie, daarom is jy so gou op jou perdjie.”
“Maar natuurlik is ek moeg. Dink jy dit is ’n grap vir ’n vrou om so ver te bestuur? Mark en ek is al van donker af op die pad, en ons het nie een maal stilgehou om te rus nie,” lig sy Schalk met ingehoue ergernis in. Sy is meteens spyt omdat sy nie maar liewer in Pretoria gebly het nie. Hierdie klomp Dekkers, vermoed sy, gaan haar nog lelik irriteer.
Elmarie is egter nog besig om dit te oorweeg of sy hierdie besoek aan die oumense maar sal kortknip, toe sy Schalk ongestoord hoor sê: “As jy tienuur môreoggend uit die vere is, sal ek jou gaan wys hoe ons plaaslike dorp, Doringrant, lyk. Maar dan moet jy stiptelik om tienuur gereed wees, want –”
“Toe maar, ek weet julle boere is veronderstel om besige mense te wees,” maak sy hom ongeërg stil. “Ek is nie regtig so onnosel soos wat ek miskien vir jou lyk nie, Schalk Dekker.”
“Jy maak ’n fout, meisie,” help hy haar met ’n ondeunde blinkheid in sy oë reg. “Jy lyk pragtig, onweerstaanbaar mooi en buitengewoon intelligent …”
“Laat staan maar die heuningkwas, jy beïndruk my glad nie. Ek is immuun teen vleitaal, as jy dit miskien nie weet nie,” sit sy Schalk dadelik op sy plek. “Vertel maar liewer van julle plaaslike dorp en sy mense.”
“Weet jy, ek dink nou eers daaraan dat ons jou gewese man nog nooit gesien het nie,” stuur tant Hester die geselskap doelbewus in ’n ander rigting. “Ons het sy foto in die koerant gesien, maar dit was nie baie duidelik nie.”
Elmarie neem ’n paar foto’s uit haar handsak wat langs haar op ’n geleentheidstafeltjie lê, soek een uit en gee dit vir tant Hester.
“Ons troufoto,” sê sy bedaard, terwyl sy die ander foto’s terug in haar handsak sit. “Lafras is een-en-dertig jaar oud, met ligbruin hare en grou oë.”
Al drie kyk na die foto, dog Schalk is die enigste wat kommentaar lewer. Sy lippe trek effens dun en daar is ’n merkbare frons tussen sy wenkbroue toe hy sê: “Ek vrees die Lafras-kêrel pas glad nie by jou nie,