“Nou wat daarvan?” sê Esme uitdagend.
“Ons proffie is bekend as ’n streng, dikwels moeilike man. Ons loop maar lig vir hom. En aangesien ek die volgende twee jaar heelwat met hom te doen sal hê – jy kan maar sê my hele toekoms is in sy hande – wil ek die man nie uit die staanspoor onnodig antagoniseer nie.”
Dis stil in die vertrek.
“Ek verstaan,” sê Elizabeth. “Dis ’n ietwat moeilike situasie! Weet hy jy is een van sy studente?”
“Ek dink nie so nie. Maar dis seker net ’n kwessie van tyd.”
Professor Herman Fourie stap terug na sy huis, half ergerlik en tog geamuseer deur die onverwagte ontmoeting met die nuwe bure.
Sy suster wag hom in die sitkamer in. Maryna Fourie is ’n lang, skraal vrou met mooi, reëlmatige gelaatstrekke, donker hare en oë en ’n koel, hooghartige houding. Sy is omtrent veertig jaar oud en bly die laaste paar jaar, sedert die dood van haar broer se vrou, by hom.
“Wel?” vra sy toe hy die sitkamer binnekom. “Wat gaan daar aan? Is dit inbrekers?”
“Dis ons nuwe bure wat ingetrek het, of liewer besig is om in te trek,” sê hy lakoniek.
“Ons nuwe bure? Wie is hulle?”
“Louws – daar is ’n mevrou Meyer ook. Hulle was met aandete besig toe ek daar kom – plat op die vloer met kerslig en musiek. Met die reënweer het die meubelwa glo êrens op pad vasgeval.”
“Hoe lyk die mense?” vra sy agterdogtig.
“Dis moeilik om te sê ná so ’n kort kennismaking. En dit in die halfdonker. Hulle is jonk, heelwat jonger as ons …”
“Dan is vanaand se lawaai maar ’n voorsmakie van wat ons te wagte kan wees,” sê Maryna bitter.
“Hulle het nie baie lawaai nie, Maryna,” sê Herman stil. “Ek het gesien daar is lig en het oorgestap omdat ek bang was dis inbrekers. Ek het nie geweet die huis is verhuur nie.”
“Is daar kinders?”
“Daar was ’n rooikopseun van so nege, tien jaar.”
“Hmmmm. Dan weet ons wat ons te wagte kan wees,” sê sy misnoeg.
“Laat ons maar wag en kyk,” sê die dokter besadig. “En van kinders gepraat: het jy iets van Martin gehoor?”
“Nee. Hy kuier seker nog lekker.”
“Dis tyd dat hy huis toe kom. Begin die skool nie volgende week nie?”
“Hy geniet dit op die plaas. Waarom wil jy hê hy moet huis toe kom?”
“Ek verlang na my kind – dis tyd dat hy huis toe kom. Verskoon my, ek gaan nou dadelik bel.”
Hoofstuk 2
Die reën het die volgende middag begin opklaar en toe Herman Fourie laat die middag van die hospitaal af kom, sien hy dat daar ligte in die nuwe bure se huis brand. Hy dink weer aan die toneeltjie wat hom die vorige aand begroet het: die moeë jong mense daar op die vloer wat met kerslig en musiek en ’n bottel sjerrie die triestigheid van die reënaand en die ongerief van hul verblyf in ’n leë, lekkende, verwaarloosde ou huis probeer vergeet het.
Hy is jammer dat hulle sy natuurlike besorgdheid as inmenging beskou het, maar so hoef die vrou haar ook nie te gewip het nie. En toe vererg hy hom natuurlik ook.
Onwillig glimlag hy. Die situasie het beslis sy komiese sy ook – en ten spyte van Maryna se bedenkinge sien hy uit daarna om sy nuwe bure te leer ken.
Waar sou meneer Meyer wees? wonder hy.
“Het jy iets verder van ons bure gehoor?” vra hy later vir Maryna.
“Die meubelwa het gekom – dit was nog hier toe ek van die kantoor af kom. Van die mense self het ek niks gewaar nie.”
Haar stem klink stroef, sonder belangstelling, en hy vra nie verder uit nie. Herman is besig om vir hulle ’n drankie te skink toe daar ’n klop aan die deur is. Vlugtig kyk hy en Maryna na mekaar.
“Kan ek maar inkom?” roep ’n vrolike stem.
Dis June, Charles en Eugenie de la Rey se dogter. Die De la Reys woon in die gewelhuis aan die ander kant van die nuwe intrekkers.
“Kom in, June,” groet Herman vriendelik. Maryna se “Naand, June” is koel. “Jy is net betyds om ’n drankie saam met ons te drink,” sê Herman.
“Nee dankie, ek het net ’n boodskap van Mamma gebring. Ag, ja … gee my maar so ’n klein sjerrietjie.”
“En wat is die belangrike boodskap?” vra Herman toe hy vir haar ’n glasie sjerrie gee.
“Ek het nie gesê dis belangrik nie,” glimlag sy. June de la Rey is ’n aantreklike jong meisie van omtrent vyf-en-twintig met mooi, sagte bruin oë en ’n oop, vriendelike gesig. “Mamma vra of julle nie kaartjies vir die première van La Traviata sal neem nie. Die kaartjies is duur maar die geld gaan alles vir liefdadigheid.”
“Ek sal twee kaartjies neem,” sê Herman. “Ek was in elk geval van plan om te gaan. Ek wil baie graag daardie Italiaanse operasangeres hoor.”
“Jy sal nie teleurgesteld wees nie. Hulle sê Bobette sing soos ’n engel. Ná die opvoering kom julle by ons eet; Mamma hoop Bobette sal ook daar wees.”
“Dit klink interessant,” sê Herman.
“Ek sien uit daarna,” sê June opgewonde. Sy is lief vir musiek en self ’n begaafde pianis. “Maar het julle gesien? Ons het nuwe bure gekry.”
“Ons het gesien, ja,” sê Herman. “Ek was gisteraand gou daar. Ek het gesien daar’s lig in die huis en het gedink dis miskien inbrekers.”
“Hoe lyk die mense?”
“Ek was net ’n paar oomblikke daar, June. Hulle is jong mense en was besig om op die vloer piekniek te hou … by kerslig. Hulle meubelwa het glo met die reënweer vasgeval.”
“Jong mense?” vra June gretig.
“Ek kan nie help om te wonder watter soort mense hulle is nie,” sê Maryna. “Ons het soveel sonde en ergernis met die vorige bure gehad, én die mense voor hulle …”
Maryna se koel, afkeurende stem demp June se geesdrif. Sy knik.
“Ek weet. En die huis en tuin is so verwaarloos – Mamma sê dis ’n skande vir die hele buurt. Mamma is nie van plan om te gaan kennis maak nie; sy sê jy het skaars gegroet, dan trek die mense weer. Vandag hier, môre daar … opdrifsels … mense sonder ankers.”
Herman kyk na die drankie in sy hand terwyl hy dink aan sy ontmoeting met die bure. “Opdrifsels, mense sonder ankers?” sê hy saggies, mymerend. “Nee, dis nie die indruk wat ek van die Louws gekry het nie.” Daar is die sweem van ’n glimlag op sy gesig. “Maar ek het tog ’n gevoel dat ons, vroeër of later, sonde met die bure gaan hê!”
Die telefoon lui in sy studeerkamer en hy staan op om te gaan antwoord.
“Het julle die nuus gehoor – van Dawn?” fluister June vir Maryna.
“Dawn?” vra Maryna skerp.
“Dawn Morgan – Herman se verloofde.”
“Jy bedoel Herman se gewese verloofde,” sê Maryna koud. “Wat van haar?”
“Mamma sê Dawn kom een van die dae Suid-Afrika toe om aan Truk se feesprogram deel te neem. Ek is jammer, Maryna,” sê sy berouvol toe sy sien die nuus ontstel die ouer vrou. “Ek het gedink julle weet.”
“Dat Dawn terugkom?