Kosbaar soos die lewe. Christine le Roux

tjeks geteken. As ek onthou, sal ek Maandag ’n bankrekening open vir al die huishoudelike uitgawes, dan hoef jy my nie weer te pla nie. Ek sal dit waardeer indien jy al die rekeninge ook sal betaal.”

      “Goed,” sê sy lammerig. “Ek sal dit doen.”

      Hy knik en loop uit, en sy sit na die tjekboek en kyk. Dit is duidelik dat die meeste alledaagse take en pligte vir die man net ’n las is, en hoe minder hy van haar en sy kind hoor, hoe beter. Hy sal betaal solank hulle hom net nie steur nie.

      Nou goed dan, dink sy vasberade en sit die tjekboek in haar sak. Ek sal uit jou pad bly en jou geld spandeer totdat jou kind ordentlik lyk. En ons sal jou nie steur nie.

      Sy gaan boontoe toe sy die ontbytgoed opgeruim het en maak haar en Fransie se kamers aan die kant, maak die badkamers skoon en wil net na die kind gaan soek toe sy die deur van sy kamer sien. Aangesien Mieta nie hier is nie, moet sy seker dokter Nel se kamer ook aan die kant maak. Sy klop nietemin eers om seker te maak hy is nie dalk binne nie.

      Sy bed is netjies opgemaak, en dit verbaas haar nogal. Hy wil dan niks weet van huishoudelike take nie. Sy kyk nuuskierig in sy kamer rond. Dit is net so luuks soos die ander kamers en net so onpersoonlik. Die gordyne is diep wynrooi, die deken donkerrooi en wit gestreep en die meubels van ’n donker hout. Sy badkamer moet skoongemaak word, en sy doen dit so vinnig moontlik omdat sy bang is hy kom in terwyl sy daarmee besig is. As dit nie was vir die skeergoed wat op ’n rakkie staan en die mediese tydskrif wat oopgevou voor sy bed lê nie, sou ’n mens dink dit is ’n hotelkamer, dink sy voordat sy uitloop.

      Sy gaan roep vir Fransie in die tuin, en hulle sit op die vloer in sy kamer met een van die dose speelgoed. Omdat sy saam met hom speel, is hy geesdriftig en bou karretjies en hyskrane en vragmotors wat hy met ’n dreunende gebroem oor die vloer stoot. Hy is so verdiep in sy spel dat hy ná ’n ruk skoon van haar vergeet, en sy sit glimlaggend na hom en kyk.

      “Fransie?” vra sy versigtig, “het jy gisteraand ’n nagmerrie gehad?”

      Hy frons. “Nee. Wat is ’n nagmerrie?”

      “’n Nare droom; ’n droom wat jou bang maak.”

      “Ek weet nie. Partykeer word ek bang.” Hy stoot die karretjie rond en klik sy tong ergerlik toe een van die wiele afval. Sy help hom om dit weer vas te druk.

      “En wat gebeur as jy bang word in die nag? Wat gebeur as jy wakker word en huil?”

      “Pappa kom,” sê hy asof sy dit behoort te weet.

      Dit neem die wind uit haar seile. Dan is die man nie die monster wat hy voorgee om te wees nie.

      “En as jy siek is?” vra sy.

      “Ek word nie siek nie,” antwoord hy.

      “Was jy nog nooit siek nie?”

      “Ja.” Hy kyk op na haar, die karretjie in sy hand. “Pappa is ’n dokter. Partykeer sit tannie Lise by my.”

      Dit interesseer haar. “Wie is tannie Lise?”

      “’n Ander tannie. Sy sê miskien word sy my mamma. Het jý ’n mamma?”

      “Ja,” antwoord sy werktuiglik en wonder waarom sy ’n bietjie jaloers voel. Dan is sy nie die nuwe ligstraal in hierdie somber huishouding nie; daar is ook ’n tannie Lise.

      “Is dit lekker om ’n mamma te hê?” vra hy en kom staan by haar.

      “O ja, baie lekker.” Sy weet nie presies hoe om hierdie vrae te beantwoord nie. Sy wil nie hê die kind moet iets mis wat hy blykbaar tot op datum nog nie gedoen het nie.

      “Wat doen ’n mamma?” vra hy belangstellend.

      “O, sy speel met jou en bad jou en maak vir jou lekker kos en soen jou as jy gaan slaap en –”

      “Soos jy en Mieta?”

      Dis ’n knelvraag. “Ja, amper so.”

      “Ek hou van tannie Lise,” antwoord hy haar onuitgesproke vraag. “Sy sal vanmiddag kom. Sy kom elke Sondagmiddag.”

      “O.” Sy wonder of sy moet koek bak vir die besoekster. Sy is per slot van rekening nou die huishoudster, en haar nuwe pligte sluit seker die onthaal van die baas se vriendinne in. Sy wens net sy weet waarom sy so wrewelrig daaroor voel. “Dan moet ons jou mooi aantrek.”

      “Ja,” sê hy en trek ’n laai oop. “My blou hempie met die Superman op. Tannie Lise het dit vir my gegee. Dis net …” Hy lyk weer afgehaal.

      “Wat?” moedig sy hom aan.

      “Sy hou nie van Bees nie.”

      “Het jy haar vertel van Bees?”

      “Ja.” Hy kyk na haar met sy groot blou oë. “Het jy jou monster saamgebring?”

      “Ja,” sê sy vinnig. “Hy speel nou in die tuin saam met Bees.”

      “Bees speel nie in die tuin nie,” sê die kind asof sy dom is. “Hy is nou by my. Hy lê nou onder die bed.”

      “O. Nou ja, dan speel Wollie seker alleen.”

      Die kind vind dit baie snaaks en lag met genot. Dis die eerste keer dat sy hom hoor lag, en dis ’n lieflike geluid. Sy wonder of hy nie liewer ’n regte lewende maat wil hê nie. “Hou jy van honde?” vra sy.

      Sy oë hou haar dop en hy knik huiwerig. “Mense in boeke het honde.”

      “Wil jy nie ook een hê nie?” Sy weet sy is nou roekeloos, maar die man het tog gesê sy moet vir die kind koop wat hy nodig het. Miskien het hy nie ’n hond in gedagte gehad nie, maar sy dink dit sal die kind baie gelukkig maak om ’n lewende, wollerige dier te hê.

      “Ja,” sê hy. “’n Hondjie net vir my?”

      “Net vir jou,” belowe sy.

      “Pa het ’n hond gehad,” vertel hy. “’n Groot hond.” Hy wys met sy handjies na die dak. “Hy het altyd teen tannie Lise opgespring.”

      “En waar is hy nou?”

      “Hy’s omgery.” Die kind vertel dit sonder emosie en sy wonder of hy weet wat dit beteken. “Hy was al oud. Ses jaar oud, het Pa gesê. Dis nie oud nie?” sê hy vraend. “Ek is vyf jaar oud, en ek is nog nie oud nie. Ek is nog nie eers groot nie.”

      “Nee,” sê sy. “Maar honde is anders as mense. Hulle word gou oud. Wil jy so ’n groot hond hê of ’n kleintjie?”

      Hy dink ernstig hieroor na. “Nie so baie groot nie. So ’n bietjie kleiner as ek.”

      “Nou goed,” sê sy en druk hom teen haar vas. “Ek gaan nou kos maak en koekies bak vir tannie Lise, en môre gaan ek en jy winkel toe en ons koop vir jou mooi klere en ’n hond.”

      “’n Regte hond,” prewel hy verwonderd en wend hom na sy karretjie. “’n Regte Bees.”