“Pragtige goed,” was sy enigste opmerking en nadat hy die laaste leë doos uitgedra het en sy hande gewas het, het hy vir haar geglimlag en oordrewe oor sy maag gevryf. “Ek is nou honger. Het jy al geëet vanaand?”
“Nee,” moes sy erken. “Ek het gedog ek sal sommer ’n appel en ’n stukkie kaas eet.”
“Nee, dis nie genoeg om ’n mens te voed nie. Veral nie wanneer jy hard gewerk het nie. As jy vinnig jou gesig was en jou hare kam, dan neem ek jou na ’n klein restaurantjie hier naby. Daar is heerlike kos en ’n vriendelike eienaar. Hoe klink dit vir jou?”
“Dit klink heerlik, maar ek is baie vuil. Gesigwas sal nie genoeg wees nie.”
“Ek gee jou vyf minute,” was sy vrolike antwoord. “Twee minute om ’n stortbad te neem, twee minute vir afdroog en ’n skoon rok aantrek, en een minuut om jou hare te borsel. Kan jy dit doen?”
Sy het gelag en in die badkamer verdwyn en toe sy weer te voorskyn kom, was hy terug in die sitkamer in ’n skoon hemp en met sy hare netjies geborsel.
“Pragtig!” het hy uitgeroep toe hy haar sien en teen haar sin het sy gebloos.
“Dankie. Ek is gereed.”
Hulle het die paar blokke na die restaurant gestap en hy het haar liggies aan die elmboog vasgehou – net lig genoeg dat sy nie kon aanstoot neem nie en net stewig genoeg om haar te wys wie in beheer was. Toe hulle by die restauranttafeltjie met sy geruite kleedjie sit, het sy eers besef hoe honger sy in der waarheid was.
“Was dit nou nie ’n goeie plan nie?” wou hy weet toe hulle ná die ete met koppies koffie voor hulle gesit het.
“Ja, dit was. Baie dankie. Ek voel sommer baie beter.”
“Jy sal nog agterkom dat ek altyd weet wat goed is vir jou.”
“Werklik?” het sy gespot.
“O ja.” Hy het haar ondersoekend aangekyk. “Jy het my nou al vertel waar jy werk en so aan, maar jy het nog nie vir my gesê of daar ’n man in jou lewe is nie.”
“Dis ’n persoonlike saak.”
“Ek weet. Is daar een?
Sy moes lag vir sy koppigheid. “Nee, daar is nie.”
Hy het tevrede agteroor gesit. “Dan is daar van vanaand af een: Ek.”
Sy het haar kop geskud en weer gelag. Toe sy die middag van die werk af gekom het en die chaos in die nuwe woonstel gade geslaan het, was sy bedruk. Sy was net nie lus vir die uitpak en regpak nie en dit het soos ’n berg voor haar gelê. En toe, ’n paar uur later, was sy tevrede en welbehaaglik moeg. Haar honger was gestil en boonop was sy in die teenwoordigheid van ’n besliste man wat haar amuseer het.
“En jy?” wou sy weet. “Jy het my nog nie veel van jouself vertel nie. Miskien wag ’n kwaai meisiekind vir ons wanneer ons by die woonstel aankom.”
“Nee: Op die oomblik is daar geen meisiekind nie. Nie eers ’n kwaaie nie. Stel dit jou tevrede?”
So het hulle verhouding begin. Pierre het die spontane sy van haar persoonlikheid wakker gemaak en saam met hom was sy ’n ander mens. Hulle het baie uitgegaan, hy het haar geneem na plekke waarvan sy nog net gehoor het en haar voorgestel aan mense wat heeltemal anders was as dié wat sy geken het. En hy het haar laat lag.
Haar broer en tante het dadelik van hom gehou en ná ’n jaar was hy deel van hulle klein kringetjie. Ten spyte van al sy pogings het sy nooit regtig tuis gevoel in sy ouerhuis nie. Sy moeder het haar aanvaar, ja, maar Kristien het altyd die gevoel gekry dat sy iets terughou. Pierre se vader was heelwat ouer as sy vrou – ’n stil, akademiese man wat omtrent nooit gepraat het nie en wat altyd ’n vreemdeling gebly het. Die ander broers en susters was hartlik en veral met een suster het Kristien goed klaargekom.
Pierre het gou van trou gepraat, maar sy wou nie haastig wees nie. Sy het van hom gehou, en sy kon selfs sê dat sy vir hom lief was, maar iets het haar verhinder om volkome seker te wees. Sy kon nie agterkom wat dit was nie. Hy was bedagsaam, liefdevol en vol oorspronklike planne, maar dit was eers toe haar broer eendag met haar gesels het dat sy besef het wat dit was wat haar gehinder het.
Hulle het in die tuin geloop toe hy skielik na haar draai. “Kristien, jy het baie verander die afgelope jaar. Is jy gelukkig?”
“Ja,” het sy verbaas gesê. “Lyk ek dan ongelukkig?”
“Nee, nee, maar onthou, ek ken jou goed.” Hy het stilgebly en hulle het albei gedink aan die jare wat hulle alleen in hulle ouerhuis aangebly het. Dit was net hulle twee en die getroue huishulp wat al die jare vir hulle gesin gewerk het. Hulle het albei gewerk en nie eintlik sosiaal omgegaan nie. Wanneer hulle saans by die huis gekom het, was hulle tevrede om in mekaar se geselskap te wees – nie net tevrede nie, maar gelukkig. Hulle was dieselfde soort mense, het van dieselfde boeke en musiek gehou, het gemaklik in mekaar se teenwoordigheid gevoel. Toe ontmoet Neels vir Marie en toe hulle besluit om te trou, het hulle tante hulle aangeraai om die ou huis te verkoop en van nuuts af te begin.
Neels en Marie het aangedring dat Kristien by hulle kom bly, maar sy het geweier. Dit was nie reg nie, het sy gevoel. Hulle was jonggetroudes en sy sou ’n onnodige las in die huis wees. Dit is waarom sy toe haar eie woonstel gekry het.
Haar broer het gebuk by ’n struik en ’n dooie blomknop afgebreek. “Ek hou van Pierre, soos jy weet, en dis vir ons ’n riem onder die hart om jou so gelukkig te sien. Dis net …”
“Wat?” wou sy weet, ’n beklemming om haar hart.
Neels het pleitend na haar gekyk. “Jy weet hoe lief ek vir jou is, nè? Jy weet ek sal nie iets doen of sê om jou ongelukkig te maak nie. Maar dit voel vir my asof jy iets in jou persoonlikheid onderdruk om by Pierre aan te pas. Verstaan jy wat ek bedoel? Jy was nog altyd ’n ernstige, diepdenkende mens. Ek veroordeel jou nie, maar dit wil net vir my lyk asof jy nou heeltemal na die ander kant geswaai het en jou hart en siel in Pierre se ligsinnige en meer oppervlakkige leefwyse ingewerp het.”
Sy was geskok en het bly staan, die reuk van rose en nat grond in haar neus. “Pierre se leefwyse is nie so ligsinnig nie!”
Neels het ’n blaar tussen sy vingers gevou en weer gevou en nie na haar gekyk nie. “Miskien is dit die verkeerde woord. Ek is jammer. Ek hou van die man, maar ek weet net nie of hy die regte man is vir jou nie. Op die oomblik geval sy lewenstyl jou, maar gaan dit jou nie ná ’n paar jaar hinder nie? Hou jy regtig van al sy vriende? Sien jy kans om die res van jou lewe só te leef?”
“Ek weet nie,” het sy miserabel geantwoord. “Ek het nog nie so daaroor gedink nie.”
“En daar is nog ’n ding,” het hy voortgegaan, vasbeslote om te sê wat gesê moes word. “Hy is ’n baie eiesinnige mens. Hy doen wat hý wil doen en niemand sal hom van plan laat verander nie. Stem jy saam?”
“Ja,” moes sy toegee.
“Goed. Weer eens, op die oomblik geval dit jou omdat jy moontlik moeg is om onafhanklik te wees. Jy neem al so lank jou eie besluite. Jy moes as ’n relatief jong meisie leer om op jou eie bene te staan en jou eie besluite te neem omtrent jou lewe. Nou is daar ’n man wat alles vir jou besluit en wat hý sê, doen jy. Hoe lank gaan jy daarvoor kans sien? Het jy al ooit enige wens van Pierre teëgegaan?”
Sy het probeer dink. “Nee, ek kan nie onthou nie. Ons doen maar gewoonlik wat hy wil doen.”
“Juis. En hinder dit jou nie?”
Sy was verward. “Ek het nog nie so daaroor nagedink nie. Soms wens ek hy wil nie so vasbeslote wees nie, ja. Soms wens ek hy wil my meer in ag neem, ja. Maar …”
Neels het na haar gedraai en