“Cara,” sê Lene-Mari dramaties. “Jy moet mooi verstaan: daar is dríé soorte wiskunde-onnies – dié wat kan tel, en dié wat nie kan tel nie.”
“En die derde soort?” vra Leandre fronsend. Dan verhelder haar gesig en sy begin lag.
“Duh, Leandre, die derde soort is dié wat nie grappe kan vang nie, ha-ha!” Lene lag en Leandre steek vir haar tong uit.
Laggend slaan hulle die tentjie op en Barbie pryk in al haar glorie.
“Jy sal in elk geval nie inpas nie, jou voete gaan uitsteek,” giggel Leandre. “En ek dink ook nie die tent gaan bly staan nie.” Dit lyk of Barbie se hare wapper soos die tentflappe ruk in die wind.
“Dankie vir daai info. Die ergste is, álmal gaan vir my lag.” Cara se blonde hare waai in haar gesig en vervaard probeer sy dit wegvryf.
“Nice tent, ek wou al lankal vir my ook so een aangeskaf het,” kom ’n stem droogweg van agter.
Dis Pierre. Hy dra ’n bondel hout in sy arms en hy stap in die rigting van die braaiplekke. Cara dink eers hy verwys na Leandre se tent, maar dan sien sy hoe hy grinnikend na Barbie staar. Gmf!
“Jip, dit pas nogal by jou,” spot Leandre terug. “Jy’s welkom, jy kan met Cara ruil, ek is seker sy sal dankbaar wees!”
Dankie, Leandre, om vir hom te sê Barbie behoort aan haar wat Cara is! Cara voel hoe haar wange weer eens warm word. Dit raak nou al ’n gewoonte.
“Hmm, dalk ’n ander keer. Ek dink my bene gaan natreën.” Hy kyk op en Cara volg sy blik. Waar het die grys miswolke so skielik vandaan gekom?
Voordat hy egter kan antwoord, blaas die fluitjie. Die geluid kom in sarsies, aangejaag deur die wind.
“O, vrekkerasie, dis Wolfie. Hy gaan nou seker kom inspeksie doen,” sê Leandre grootoog.
Pierre haal sy skouers op en grinnik. “Sorry, girls, moet gaan … Die wolf gaan nou-nou die drie varkies se huise kom omblaas,” lag hy en begin wegdraf. Cara kyk hom agterna. Sy skouers is nogal gespierd. Veral vir iemand wat ’n nerdbril dra.
“Flippit, ek het dit nie vroeër besef nie, maar hy is nogal sexy. Jammer net hy dra so ’n aaklige bril,” sê Leandre.
Cara wil dit nie erken nie, maar vir ’n nerd is hy nie te sleg nie. As dit net nie vir daai dik brilglase was wat hom soos ’n brulpadda laat lyk nie. Dis nie dat sy iets teen brille het nie, sy weet in die regte raam kan hulle baie sexy lyk. Maar Pierre s’n is rêrig outyds en lelik. Sy sal nooit vir ’n ou kan val wat so lyk nie.
“Wie s’n is dit?” beduie Wolfie later minagtend na Barbie. Al die leerders staan in ’n bondel by die tente. ’n Paar kyk laggend na Cara. Meneer Wolfaardt sien dit en gluur haar aan.
“Ja, ek moes dit geweet het. Mulder, kom hier!”
Verbouereerd gaan staan Cara langs hom. “Regtig, Mulder, is dit die beste wat jy kon doen? Of dink jy miskien dis ’n grap!” skree hy. “Hierdie is nie ’n kindertuinkamp nie. Indien jy dit nog nie agtergekom het nie, JY IS OP HOËRSKOOL!”
Die wind pluk-pluk aan sy vaalbruin hare. Iets lyk nie reg nie – hoekom is sy hare skielik skeef?
En toe gebeur dit. Die warrelwind vang almal onkant. Die volgende paar oomblikke is vir Cara ’n warboel. Iets pienks verstrengel haar, versmoor haar. Sy stoei om los te kom, maar in die proses draai sy net al hoe vaster. En iewers tussenin spook en stoei sy met Wolfie.
Barbie. Wolfie. Barbie. Sy kry nie asem nie. Raak paniekerig. Trap agteruit, maar nie op vaste grond nie. Asof in stadige beweging voel dit of sy val, val, val … Sy maak haar oë toe. Dis die einde, dink sy, my lewe, my waardigheid, my naam, als is in sy glory in …
Iemand vang haar. In sterk arms. Sy voel veilig. Sy wikkel haar los van Barbie en kyk vas in ’n paar groen oë. Sonder sy bril. Wat? Pierre is toe rêrig aantreklik. Nee, hy is … supersexy! En sý, Cara Mulder, is in sy arms!
Wolfie, steeds gekoek in die Barbie-pienk gewaad, lê op die grond. Wriemelend kom hy orent en pluk die tent vies van hom af.
Waar is sy hare? Oeps! Met die beste wil ter wêreld probeer Cara om nie te lag nie. Sy byt op haar tande, maar die lag borrel proes-proes oor haar lippe.
Wolfie vryf die modder uit sy oë. Hy tel ’n stuk besmeerde iets van die grond af op en plak dit vinnig op sy bles. Hy kyk woedend na Cara, wat nog steeds in Pierre se arms is. Rooi vlekke slaan onder die modderstrepe op sy gesig uit. Dit lyk eers asof hy iets wil sê, maar dan swaai hy om en marsjeer weg.
Nou eers sien Cara die chaos. Die warrelwind het sy werk gedoen en almal skarrel gillend agter tente en goed aan wat die wind geskep is. Dankie tog, niemand het my vernedering gesien nie, dink sy. Jammer net hulle het Wolfie se kaalkop gemis.
Ten spyte van die deurmekaarspul rondom hulle, voel dit vir Cara of tyd stilstaan. Net sy en Pierre, in ’n vakuum. Hy sit haar versigtig neer.
“Dankie, jy’t my van ’n modderbad saam met Wolfie gered,” sê sy skamerig.
Sy sien sy gesig naderkom. Hy gaan my soen, hy gaan my soen, dink sy benoud-opgewonde. Dit voel of haar hart uit haar keel wil spring. Hoe kón sy netnou gedink het hy lyk soos ’n brulpadda?
Maar dan vryf hy net met sy duim teen haar voorkop.
“Net ’n paar modderspatsels,” verduidelik hy. Griet, sy moet seker horribaal lyk!
“Waar’s jou bril?” vra sy en trap agteruit. Kraak. “Nee!” Sy buk en tel sy skeefgetrapte bril op. “Ek is so jammer!” Sy slaan haar hand voor haar mond.
“Moenie wees nie, dis anyway my oupa se ou raam. Lang storie. Sal jy asseblief Maandag saam met my gaan om ’n nuwe raam uit te soek?”
“Natuurlik! En intussen? Hoe gaan jy die kamp oorleef sonder om behoorlik te sien?”
“Jy sal maar heeltyd my hand moet vashou en my lei,” sê hy grinnikend. “En ek het gelukkig my kontaklense ingepak,” voeg hy as nagedagte by.
Cara kyk hom ongelowig aan. “Nou vir wat dra jy hierdie aaklige bril? Jy lyk soos ’n brulpadda daarmee, jy weet!” Sy lag. “Korreksie, ’n brilpadda!”
“Ek het mos nie geweet hier gaan so ’n oulike meisie wees wat ek moet beïndruk nie,” glimlag hy skaapagtig.
TWEE
Lemoenkougom
“As jy nie nou dadelik kom nie, ry ek sonder jou!” kom die dreigement in die gang af.
Clara haat dit as Bella-Marié, haar stiefma, so vroeg al wil ry. Dis erg genoeg dat sy wat Clara is op ’n Saterdag kinders moet oppas om haar eie sakgeld te verdien, maar om dan boonop ’n uur te vroeg by die Nels afgelaai te word! ’n Uur langer in die teenwoordigheid van die drie hiperaktiewe, ongedissiplineerde, ongemanierde, iewers-tussen-vier-en-sewe-jaar-oud tweelinge – urghh!
Maar dalk, net GROOT dalk, bring Renaldo Belanço sy boetie, Marcos, ook weer vandag soontoe. Dit sal die uur te vroeg absoluut die moeite werd maak …
Dis Renaldo se groen motorfiets wat daar voor die Nels se hek staan! Clara se hart skop ’n paar keer teen haar ribbes toe hy vir haar waai. Hy’s nou wat die matriekmeisies “eye-candy” noem.
“Is dit die oudste Belanço-seun daardie?” vra Bella-Marié met haar snobneus op ’n plooi getrek. Haar bloedrooi wysvingernael staan met ’n boog in Renaldo se rigting. “Clara, hoeveel keer moet ek jou nóg waarsku: daardie Portugese is regte winkel-op-die-hoek mense, en hoegenaamd nie ons klas nie. En sestien is hopeloos te jonk vir jou om al verhoudings met ouer seuns te hê. Jy bly my waarskuwings ignoreer! Ek sal verplig wees