Ek sukkel steeds om hierdie gedig
in balans met u en Totius te bring.
O my vrees vir kritiek wat verniel . . .
III
Die laptop is wit-gevlak en koel
soos die dubbelskots deur my vloei . . .
tot ek die vrees weer lyflik voel.
O as u, die rekenmeester, kom,
wat sal u maak van hierdie pastiche?
Ek erken my reëls uit u bron
in die onthouboek, digterlike dinamika:
die ware digter, so leer u ons,
weet geen snars van metafisika.
“En metafiksie?” wou ek vra.
Die tralies wat hierdie vers omsluit
− huldeblyk gewis en waar, ja −
laat my krukkig gryp na ’n psigoanalis,
Lacan en Žižek, daardie ou spoegbek,
óm en óm … die dun spil van die siel.
Gebed om die gebeentes
O digterlike vaders wat woon in bloemlesings,
gepasticheer, geparodieer, gepersiflage u naam,
laat ons u nogmaals lees in ander vorme
soos in die oorspronklike, nes in die afskynsels;
gee ons vandag ons inspirasie,
vergeef ons die blatante plundering
en misdoen in die skoene van die grotes.
Laat kom ons nie in versoeking,
met ’n sekel of simbaal
of papegaai-eggo’s,
want u bly die grootste én die sterkste
al is kuns so boos,
u het ’n Eiendoms Onbeperk,
u is gesteenbok en gepoolsee,
u is die suiwerste wiskunde,
’n volledige, finale allotroop.
Vir ewig en ewig, amen,
vir ewig en ewig, amen.
Met hulle is ek
vir Ingrid Jonker & Johann de Lange
Met hulle is ek
wat dwelms misbruik
omdat ’n ongelukkige jeug
of dwase oordeelsfout vir altyd bly wroet
met hulle is ek wat die hek van ’n Weskoppies
of ’n Valkenberg vir eens en altyd moes hoor sluit
teen die idees van wat normaal of aanvaarbaar is
teen die jeugfout wat bly terugkeer soos bose swere
met hulle wat roekeloos en volledig liefgehad het
met daardie liefde ’n skande ’n fout ’n verdriet
’n kind moes afteken in ’n huis vir ongehude moeders
omdat dit beter so sou wees en die kind voel roep
deur elke maandstonde en deur elke ongevierde verjaarsdag
deur ’n mondigwording sonder moeder, vader of familie ja
met hulle wat op Vlaktes grootword sonder genoeg warm klere of kos
verskoppelinge van ’n system soekend na aanvaarding in ’n wit sisteem
waar kleur en armoede en aksent hul immer buitehou, stuit
met hulle is ek, die Hereweet
omdat niks meer eenvoudig is nie
en die leuen juis in ongeregtigheid bly gedy
Olympia
vir Johan van Wyk & Johann de Lange
So kyk julle na my,
vól postmodernistiese teorie
en geswymel oor Wie en Wat
ek nou eintlik is:
my hand voor my bougainvillea
(as U wil)
en die ander een
trek speels die bedekking nader;
my designer-sandale
uit Japan druk my;
daar is, terloops, geen sterre
op my tepeltjies
en die blomme,
vars gepluk en gerangskik,
gee ek weg vir die kamerbediende
(saans werk sy by Adult World)
omdat ek, beslis géén hoer,
met jou gaan lê
(hoor hoe blaas die kat!)
wat so onbeskaamd
na my kierangloer.
Dood in Venesië
What fresh hell is this?
Dorothy Parker
In ’n Venesiaanse stegie
loop ek my vas in haar:
lank terug, ’n ewebeeld
van my,
in hierdie stad
van vergissing
en begoëling.
Koop ’n masker toe
om my
ontreddering
te maskeer.
’n Masker
word ’n gesig,
soos spotspraak
’n gedig verweer.
Hoe broos
hierdie stil herwinning.
Bykans twee dekades later,
ja, teen toemaaktyd,
haal ek my masker af
en goël met haar woorde:
“die liefde se verdwaaltyd
bly my steeds agtervolg”.
Venezia
9/12/2012
Vivaldi
Be tranquil in your wounds.
Wallace Stevens
My moeder presenteer my
met vier seisoene van Vivaldi.
In ’n Venesiese winter verblind,
hoor ek steeds Nigel Kennedy
se viool vlugvoetig gly
tussen die vier wisselinge.
’n Klein, verlore kasset berg
’n vertolking, nes my ervaring
iets nou probeer verbind
voor die Vivaldi-uitstalling
oor haar wat – anders as jy –
wintermaande