“Dit kon ek aflei. Jou broer het my ’n aanbod van dubbel die markwaarde van Sesdorings gemaak.”
Donnie verstyf. “En … wat was jou antwoord?”
“Dat Sesdorings nie te koop is nie.”
“Soos jou oupa tot Carl se bittere frustrasie ook altyd volgehou het. Dis hoekom hy jou arme oupa op allerhande agterbakse maniere wou dryf om van Sesdorings pad te gee en die laaste elf hektaar vir ’n appel en ’n ei aan hom te verkoop. Dit was laakbaar van hom. Hierdie grond was jou oupa se regmatige eiendom en niemand kon hom dwing om dit te verkoop nie.”
“Dis presies soos ek ook altyd gevoel het en ek voel nou sterker oor die saak, noudat die grond myne is. Dis my regmatige erfenis. Ek is derdegeslag Vermaak op hierdie grond. Hoe kan ek toelaat dat dit deur ’n stuk water verswelg en verdrink word? My ouma- en oupagrootjie se grafte is hier, en nou my oupa s’n ook … Dink jy ek is selfsugtig om nie te verkoop nie, Donnie?”
“Nee, natuurlik nie,” sê Donnie dadelik. Hy neem haar hand in syne. “Ek is nou maar ’n ingenieurstudent, maar met die regte kennis wat ek reeds opgedoen het, soek ek naarstiglik na ’n soortgelyke grondhelling, wat dieselfde opvanggebied as jou twee rantjies sal bied sodat ek die Meiring-Vermaak-vete kan laat ophou en jy in vrede met jou biblioteek kan voortgaan.”
“Dink jy jy sal dieselfde soort rantjies kry, waar ’n damwal met net soveel sukses gebou sal kan word?”
“Ek het alle hoop. Moet egter nie jou mooi koppie daaroor breek nie, aster. Niemand kan jou dwing om te verkoop nie en Carl sal wel eendag moeg raak om jou te terroriseer en die stryd gewonne gee.”
Hennie neem haar hand uit Donnie s’n om slaai te maak, brood te sny en die biefstukke uit die pan te haal. Ná sy opgeskep het en toe hulle by die antieke stinkhouttafel sit, sê sy: “Ek het netnou gesê ek wil vir jou ’n paar vrae vra om my feite reg te kry. Mag ek?”
“Mits jy wil vra wat ek hoop jy wil vra,” skerts Donnie. “Ek sê by voorbaat: die antwoord is ja. Ja, asseblief!”
Hennie bloos en skud haar kop verleë. “Daardie ligusterheining van Oupa wat tussen sy en julle grond was … Onthou jy hom?”
“Baie goed. Dit was ’n mooi gesonde heining en jou oupa het dit altyd baie netjies gehou.”
“Ek is bly jy sê gesonde heining,” verklaar Hennie triomfantlik. “Ek het ook nie daardie storie geglo dat daar kastig ’n siekte in die ligusterstruike was nie.”
“Siekte?” Donnie frons onbegrypend. “Van watter siekte praat jy?”
“Van die geheimsinnige siekte wat die ligusters glo gehad het. Die siekte wat veroorsaak het dat jou broer die heining tot op die grond laat afbrand het.”
Donnie sit sy mes en vurk neer. Hy staar haar oopmond aan.
“Wat Carl laat afbrand het? Maar vir my het hy dan gesê dit was jou oupa self wat die welige heining vernietig het sodat hy beter kon spioeneer wat op Koedoespoort aangaan. Daar was geen woord van siekte in die ligusters nie. Daardie struike is so gehard dat hulle nie vir siektes vatbaar is nie. En wat sou dit in elk geval saak gemaak het as daar een of ander kwaal met die heining was?”
“Dit kon glo uitbrei na julle mielielande en ertappels.”
“Dis die grootste spul bog wat ek nog in my lewe gehoor het. Dis loutere onsin. ’n Siekte wat by sierstruike voorkom, kan niks aan mielies en ertappels doen nie. En ’n boer bespuit mos in elk geval sy landerye teen siektes.”
“Dis hoe ek in my onkunde ook geredeneer het, maar nou is ek seker dit was daardie broer van jou wat ’n sadistiese behae daarin geskep het om oupa Drik te treiter en te probeer wegdryf van Sesdorings af. Dit was gemeen van Carl, en ek is van plan om dit reguit in sy gesig vir hom te sê. Goed, dis een ding afgehandel … Nou kom ons by die rekening van ’n sekere messelaar en bouer. Weet jy iets daarvan?”
“Nee. Ek was weg op universiteit en was selde met vakansies by die huis. Dis net nou, omdat my pa siek is, wat ek my vakansieplanne gewysig het. Die beste ding wat ek ooit kon gedoen het, want nou het ek jou ontmoet.”
“En van my oupa se motor wat weggesleep was?”
“Het Carl so iets ook gedoen? Hoe dink hy moes jou oupa op die dorp kom om noodsaaklike voedselvoorrade aan te vul?”
“Dis wat ek ook gedink het en dis hoekom ek so verbitterd voel. Watse motor was dit? Nuut?”
“As ek reg onthou, het jou oupa ’n splinternuwe motor gehad waarop hy baie trots was.”
“Was dit ’n splinternuwe motor? Maar dit was seker ’n hele paar duisend rand werd. Carl het dit glo verkoop om uitstaande skuld te delg. Watse skuld het my oupa gehad wat soveel kon bedra het?”
“Nee, Hennie, nou vra jy my ook vas. Jy dink nie Carl het die geld dalk in sy sak …? Nee, selfs my ouboet sal nie so laag daal om ’n arme ou man te beroof nie.”
“Wou jy gesê het dat Carl die geld dalk in sy sak gesteek het?”
“Nee,” sê Donnie beslis. “My broer is baie ander dinge, maar hy is nie oneerlik nie.”
“Ek is seker hy sal jou misplaaste lojaliteit teenoor hom waardeer, maar wat anders kon van die geld geword het? Die messelaar se rekening het vyf rand bedra. Dink jy Carl sou ’n splinternuwe motor vir vyf rand, plus twee rand insleepkoste, verkoop het?”
Donnie is baie ongelukkig. “Sal ek die waarheid uit Carl probeer kry?”
“Nee. Ek verkies om self die saak op te volg. By watter motorhawe doen Carl gewoonlik besigheid?”
“Ek weet nie,” jok Donnie. “Ek dink jy speel met vuur, Hennie. Carl sal nie daarvan hou om ’n bloedhond op sy spoor te hê nie.”
“Ek is nie vir Carl bang nie.”
“Laat die saak liewer aan my oor. Ek ken die motorhawens beter as jy en ek sal gouer die volle waarheid uitvind.”
“Ek wil jou nie met my probleme belas nie.”
“Ek doen jou graag die guns, Hennie. Indien jy dit nie agtergekom het nie, is ek nie ’n vrouehater nie en dit sal ’n plesier wees om vir ’n mooi astertjie ’n guns te bewys. E … Ek dink miskien is dit beter dat Carl nie uitvind ons stel ondersoek in nie. Hy sal woedend wees en ek is bang vir dit wat hy jou dalk kan aandoen. Moet niks teenoor hom meld dat jy die saak met my bespreek het nie. Moet ook nie dat hy uitvind ek gaan navraag doen nie. Asseblief, Hennie, belowe my dat jy doodstil sal bly. Dis vir jou eie beswil.”
“Jy is reg,” stem Hennie in. “Ek het geen begeerte om met jou broer te gesels nie, en as ek die saak met hom bespreek, sal ek net my humeur verloor.”
“Dis reg,” sê Donnie met verligting. “Moet absoluut niks teenoor Carl noem nie. Nie van die motor nie en ook nie van die messelaar nie. Ek sal intussen ondersoek instel en jou op die hoogte van sake hou. Afgespreek?”
“Afgespreek. Ek bly tjoepstil en jy speel Sherlock Holmes. Hoe smaak die biefstuk?”
Donnie is dankbaar en verlig dat die onderwerp verander is.
“Heerlik. Jy mag my môreaand weer vir ete nooi. Ek is gewoond aan koshuiskos en by die huis kan jy gerus vir ou Katrien gaan kooklesse gee. Jou bib spog nie dalk met ’n kookboek wat in Zulu geskryf is nie?”
5
“Nee, Donnie, hy is te duur,” keer Hennie. “Ek het gedink dit kan sommer ’n ou basterbrakkie wees. Solank hy net kwaai is en genoeg lawaai kan maak.”
Donnie sit die twee kartondose vol breekgoed versigtig neer en tel die jong wolfhond op. Hy is nie lief vir diere nie, maar hy wil nie dat Hennie dit