Sy trek haar neus op. “Julle mans is ook almal eenders.”
“Dis goed, want vir wie anders sou julle dan julle hare gewas het?” daag hy haar uit.
Aralie besluit om liewer niks te sê nie. Vir die eerste keer let sy die kuiltjie in sy ken op – en wens sy het nie. Die man doen dinge aan haar. Smokkel met haar kop en toor met haar lyf. Dinge waarna sy nie gesoek het nie en waarvoor sy nie gereed is nie. Dalk is dít die rede waarom sy gedurig met hom baklei: as teenvoeter vir sy oorweldigende manlikheid, en uit selfverdediging teen die uitwerking wat hy op haar het.
Franco haak een van die stoele nader en gee vir haar ’n glas wyn aan. Hy neem die ander een en lig dit omhoog. “Op jou eerste dag wat jy oorleef het!”
Ook maar net-net … Aralie kan nie glo dat dit slegs een dag was nie. Soveel het gebeur dat dit soos ’n jaar voel. Vanoggend nog was Franco ’n vreemdeling, ’n naam, ’n TV-persoonlikheid wat sy van ver af bewonder het. Toe ’n hardvogtige baas wat sy pond vleis eis. Nou het hulle na ’n volgende fase aanbeweeg. Hulle is vriende … Die gedagte bring ’n warm gevoel om haar hart.
Sy sit afgetrokke en kyk na die mopaniemotte wat lomp om die lantern fladder, terwyl Franco vertel hoe hy as kind gelees het wat tydens die Tweede Wêreldoorlog met diere gebeur het en hoe dié grubeelde by hom bly spook het.
“Toe ek hoor van die haglike toestande in Bagdad se dieretuin tydens die Amerikaanse inval in Irak, het ek besef ek kan nie my rug daarop draai en bloot met my lewe aangaan nie,” gaan hy voort. “In daardie stadium was ek lektor by Boston-universiteit, en ek het kontakte in die weermag gehad wat my Green Earth Foundation goedgesind was. Ek het toutjies getrek en gunste opgeroep en dit reggekry om as burgerlike saam met die koalisiemagte die land binne te gaan.”
Aralie kyk na hom oor haar glas. “Ek het destyds op die nuus die pantservoertuie gesien wat Irak binnegeval het, en later dele van die reddingsprojek in jou natuurreeks.”
Hy neem ’n sluk wyn en gooi nog ’n stomp doringhout op die vuur. “Ek was in een van daardie pantservoertuie, in een van die voorste tenks.”
“Dapper van jou.”
Hy skud sy kop. “Eerder dom en voortvarend. In daardie tenk het ek vir die eerste keer geleer wat kloustrofobie en naarheid is.”
“Ek dog jy jok oor die naarheid, om my beter te laat voel.”
“Ek jok nie oor nagmerries nie. Dis hoekom ek medelye met jou gehad het – omdat ek eerstehandse ervaring daarvan het. Dis hoekom ek wou help, al was my metodes lomper as dié van daardie motte.”
“Dit het die gewenste resultaat gehad,” herinner Aralie hom.
Sy gaan haal borde en messegoed en begin die tamaties vir slaai opsny. Dan sê sy huiwerig: “Die TV-program het nie gewys in watter toestand die dieretuin was nie.”
Hy is ’n rukkie stil, sy somber blik op die vuur gerig. “Teen die tyd dat ons daar aangekom het, was talle diere al dood van honger of verwaarlosing. Maar ons kon die oorblywendes red. Dit was ’n reuse-operasie, amper soos die destydse Entebbe-inval deur Israel. Hercules-vragvliegtuie het in die nag op die aanloopbaan gewag terwyl weermagtrokke die kratte aangery het. Meesal roofdiere: leeus, luiperds en jagluiperds, twee skaars witkwasjakkalse en ’n paar hiënas. Ook ape en ’n verskeidenheid reptiele uit Saddam Hoesein se paleis.”
“Het almal die rit oorleef?”
“Ons het ’n sebra verloor, wat te swak was vir die lang reis. Maar jy sal hopelik môre die res van die Irakese helde te sien kry. Party is nog in kampe, party is in die reservaat vrygelaat, toegerus met nekbande en radiosenders vir navorsing.”
“Geen olifante nie?”
“Dié is Kgalagadi-oorgrenspark toe. Ek was bang vir botsings met my probleemkinders uit Angola.”
“Gerehabiliteerde pleegkinders,” korrigeer sy en kyk nuuskierig na hom. “Ek hoor jy word die olifantfluisteraar genoem.”
Sy het gedink dis gepas, maar hy hou nie van die benaming nie.
“Dis ’n modewoord, na aanleiding van die fliek The Horse Whisperer. Dit gee egter ’n mistieke of spirituele kleur aan die ding, wat misplaas is. Enigeen kan dit doen.”
Aralie geniet dit om na hom te luister, sy oë en sy mond en sy hande wat vol passie saamgesels … “Hoe?” wil sy weet.
Maar hy is beskeie en bang hy verveel haar. “Maklik,” maak hy dit ongeërg af. “Al wat jy nodig het, is ’n olifant.”
“En dan?” dring sy aan.
“Dan gesels jy met hom. Saggies, sodat hy hom moet inspan om te hoor, sodoende kry jy sy aandag. Maar veral: jy luister as hy met jóú gesels. ‘Trompetter’ is nie al wat hy kan sê nie. Vir langer afstande gebruik hy maagrommelings. Vir emosies flappende ore, vir aggressie ’n voorpoot waarmee hy stof opskop, ensovoorts … Ek sal jou eendag aan my kinders gaan voorstel en jou ‘die taal van die groot lywe’ leer. Maar nou is dit eers tyd om te eet. Jy is seker al baie honger.”
Vanoggend se droë beskuitjies voel soos ’n ewigheid gelede, en Aralie val met smaak weg aan die biefstuk op haar bord. Dit was ’n ryk en wonderlike dag. Saam met ’n ryk en wonderlike man. En skielik is sy nie meer kwaad vir Niel omdat hy voor ’n taxi ingeloop het nie.
6
Die volgende oggend is Aralie vroeg op en aangetrek. Maar toe sy die woonwa se deur saggies oopstoot, versigtig om Franco nie wakker te maak as hy nog slaap nie, is hy reeds weg. Sy bed is opgemaak, die tent aan die kant en op die tafel ’n nota: Is Etosha toe. In die yskas is kos, in die fles koffie – help jouself.
Sy is vreemd teleurgesteld. Die kamp voel skielik leeg. Iets is saam met hom weg, iets ondefinieerbaars. Vir wie het sy dan al die moeite gedoen? Parfuum en lipstiffie aangesit en haar hare geborsel tot hulle blink oor haar skouers val …
Toe sy naby die bed verbyloop, verbeel sy haar sy kan hom aan die lakens ruik. Suurlemoen en vars kruie. Tiemie, raai sy. Daar is iets baie persoonlik omtrent ’n mens se bed, want dit verklap iets van die eienaar daarvan. Of hy ’n stil of rustelose slaper is, koulik is of gou warm kry, slaapklere dra of nie …
Sy stop haar verbeelding voor dit op loop gaan, drink ’n beker koffie en eet ’n oorskiet-broodrolletjie van gisteraand. Buite oor die tenttou hang ’n nat handdoek. Franco het blykbaar sy stortbeurt geneem terwyl sy geslaap het. Sy sien nie die Duitser of enige van die werksmense nie, maar waag liewer nie ’n kans nie. Sy was en borsel haar tande sommer buite onder die kraan.
“Môre,” groet Koosjan toe sy regop kom. “Franco het gesê ek gaan vandag saam met Dokter uit.”
’n Land Cruiser staan gereed in die kameeldoring se koelte. Aralie kry haar medisynetas en opvoutafel en maak die passasiersdeur oop. “Dankie. Ons kan maar ry.”
Koosjan bly skamerig staan. “Ek kan nie dryf nie.”
“Ek weer kan dryf, maar nie spoorsny nie,” antwoord Aralie en gaan klim agter die stuur in.
“Ek dra ’n geweer, maar Franco het gesê Dokter moet Sef ook saamvat,” sê Koosjan en gee ’n skerp fluit. Die volgende oomblik kom die skaaphond aangehardloop, ’n swartbont streep.
“Hoekom moet ek hom saamneem?” vra Aralie.
“Ek weet nie. Jy vra nie vir daai man ’n hoekom nie.”
Sy is nuuskierig. “Hoekom nie? Word hy gou kwaad?” Dan is sy nie al een nie. Koosjan het blykbaar ook al onder sy tong deurgeloop.
“Nee,” keer hy koue water op haar vuur om. “Jy vra nie, want hy is slim. Hy is altyd reg.”
Aralie weet nie wat om daarop te antwoord nie, maar dit gee nogal stof tot nadenke.
Die pad is rof, maar Koosjan se talente is nie net tot dierespore beperk nie. Hy gee raad hoe sy moet ry om in die