Die respektabele meneer Hartslief. Chris Karsten

P weet: “En toe, Lood, hoe geniet jy die boek? Waar trek jy nou?”

      “Ek trek by daardie Duitse aanhaling: ‘Denn die Todten reiten schnell.’ Nog nie ver nie.”

      “A … want die dood reis vinnig. Dis wat dit beteken. Maar jy lees bra stadig, Lood. Jonathan Harker is darem al deur die Borgo-pas, as ek reg onthou. Maar hy’t nog nie die Graaf ontmoet nie, nè?”

      Nou is hy al heelwat verder. Volgens Harker se joernaal het hy en sy calèche in die donker by ’n ou kasteel in die Karpatiese Berge aangekom. ’n Lang ou man nooi hom by ’n groot deur met ysterbeslag in. Die man het ’n wit snor, is van kop tot tone in swart geklee, en die hand waarmee hy groet – met breë, vet vingers, vreemde hare op die palm en lang naels met skerp punte – voel vir Harker so koud soos die dood.

      Die loodgieter haal die boek uit en lees verder: The mouth was fixed and rather cruel-looking, with peculiarly sharp white teeth; these protruded over the lips … his ears were pale, and at the tops extremely pointed. The general effect was one of extraordinary pallor.

      ’n Kelner sit sy kos voor hom neer en hy maak die boek toe, kyk op en vra: “Wat het van Leo geword?”

      “Niemand weet nie,” sê sy.

      “Hy’s ook nie by sy woonplek nie.”

      “Almal soek hom, die polisie was ook al hier. En ander.”

      “Ander?”

      “Ja, familie van Basie Hartslief, die outjie wat in daai woeste ongeluk dood is. Jy’t seker daarvan gelees?”

      “Hoekom soek die familie vir Leo?”

      “Hulle dink hy kan hulle help, Leo en Basie was pelle. Hoekom soek jý hom?”

      “Hy wou ’n fiets by my koop. Het die familielede nommers gelos?”

      “Almal los nommers, sê ek moet bel as ek vir Leo sien, daar’s dalk ’n beloning.”

      Die loodgieter vroetel in sy baadjiesak, haal ’n klompie gefrommelde note uit, skil drie vir haar af.

      Sy vat dit onseker. “Û … dis R150, dis te veel, die kos en tee is nie R50 nie.”

      “Iets ekstra vir jou, as ek die name kan sien.”

      Sy haal ’n besigheidskaartjie uit die geldsak om haar heupe. Hy stel nie in luitenant Kosile se besonderhede belang nie, draai dit om en kyk na die handgeskrewe naam en nommer.

      “Wie’s Lottie?”

      “Sy sê sy’s ook ’n kelner, by die McTavern in Brixton. Leo het dikwels daar gaan drink, het glo by haar aangelê. Sy’t hom aan Basie voorgestel.”