Hy rem toe die ry motors voor ons stadiger ry. Swaai uit na die regterbaan.
“Ek sal Johannesburg toe ry en met Adriana gaan praat,” hou ek aan. “Ek sal okay wees. Laat my belowe. Ek het nog nooit ’n belofte aan jou verbreek nie.”
“Ja, goed. Seker. Ranna Abramson, belowe jy om my te sê as Adriana jou vra om iets onwettigs te doen?”
“Ja.”
“Nee. Luister eers klaar.” Hy neem die John Vorster-afrit om te kan omdraai na die R21 en Pretoria-Wes waar Sarah bly. “Gaan jy my vertel as jy dink die potensiaal bestaan dat ek iets kan oorkom as ek betrokke sou raak?”
Ek bly stil.
“Ranna.” Hy sit die flikkerlig aan om van die pad af te trek.
“Goed. Ek belowe.”
“Regtig?”
“Gaan ons huweliksbeloftes ook soveel hel wees?”
“Dink jy ek het die moed om met jou te trou?”
Wat is fout met my? “Jy’s ’n bliksem.”
“Komaan, Ranna. Sit ’n ring aan daai vinger en jy hardloop weg. Almal weet dit. En hou op draaie gooi. Belowe.”
Ek kyk vies na die spoorlyn en winkels langs my, nie seker of ek saamstem nie.
“Goed. Ek belowe.”
Waar ons skuins voor die Ethiopiese ambassade in Brooklyn staan, skuifel Hakeem van een voet na die ander. Om ons loop mense werk toe, haastig om voor die dreigende weer te bly.
Ek wys na die gebou agter hom. “Hulle sal jou kan help.”
“En as hulle nie kan nie? Of wil nie?” Hy trek sy blou sweetpakbroek op. “Ek wil nie teruggaan nie.”
“Hierdie land is nie wat almal jou belowe het nie,” sê Alex. “Dis nie een of ander plek van melk en heuning met baie werk en geld nie.” Hy neem die seun liggies aan die arm asof hy hom wil dwing om te luister. “Baie mense kry baie swaar hier. Gaan huis toe. Dinge is redelik stabiel daar by julle.”
Hakeem ruk hom los uit sy greep, staan ’n paar treë terug.
“Ons weet van iemand wat kan help,” sê ek vinnig. “ ’n Pastoor by ’n kerk in die stad. Hy laat mense toe om in die kerksaal te slaap. Hy gee vir hulle kos en vra geen vrae nie.”
“Waar?” Hakeem frons asof hy my nie glo nie. Gee nog ’n tree weg van Alex.
“So ’n paar kilometer hiervandaan. Naby Marabastad.”
Alex skud sy kop, slaan oor na Afrikaans. “Ons het nie daardie storie gedoen nie, Ranna, ons weet nie of die plek veilig is nie. Ons is nie eers presies seker waar dit is nie. Hy’s jonk en alleen.”
“Hy gaan nie ambassade toe nie,” antwoord ek, ook op Afrikaans. “En jy weet dit.”
Alex gooi sy hande in die lug. “Okay dan.” Hy beduie Hakeem moet weer op die bakkie klim. “Kom. Ons sal jou gaan aflaai.”
Hakeem roer nie.
“Whoa, wag net ’n oomblik,” probeer ek uitvee wat op sy lyf geskryf staan. “Jy gaan verdwaal. Jy weet nie …”
Maar dis te laat. Die maer seun buig effens asof hy groet, draai om en begin hardloop asof die duiwel agter hom aan is.
Ons bly op die sypaadjie staan. Kyk hoe die kind vinnig, gemaklik deur die voetgangers swenk en om ’n hoek verdwyn.
“Dis hoekom mens stories los waar jy hulle gekry het,” sê Alex.
“Jy maak verniet asof jy nie omgee nie.”
Hy sê niks, druk net die bakkie se sleutels in my hand. “Laai my by Sarah af. Hopelik het sy iets om te eet in daardie woonstel van haar.”
4
Dis amper elfuur toe ek by Crow’s Feet opdaag. Pretoria se belofte van reën en koue word waar in Johannesburg. Die grond is nog nat en die restaurant se tuin ruik na kunsmis en gekneusde blare. Die koelte behoort later vandag Pretoria toe te trek, dalk selfs verder noord. Limpopo se boere sal bly wees as dit reën.
Ek klim die drie trappe na die stoep waar Adriana by ’n ronde tafel sit en tee drink, ’n gestyfde wit servet oor die swart romp wat net bokant haar knieë sit. ’n Tweede koppie staan reeds en wag, die swart koffie daarin stomend, so asof sy presies geweet het wanneer ek sou opdaag.
Sy lyk nog dieselfde as toe ek haar laas in September gesien het. Die vreemde bruin oë met die tikkie geel in. Die dowwe litteken oor haar wang. Die donkerbruin hare wat soos ’n gordyn tot net onder haar kakebeen hang. ’n Bruingebrande, ferm lyf soos dié van ’n sirkusarties. Die onmoontlik hoë hakke, dieprooi vandag.
“Ranna,” groet sy met haar ryk, diep stem.
Sy staan op, wag dat ek naderloop en haar op die wang soen. Ek moet afbuk, want ten spyte van die hakke is sy baie korter as ek.
Sy beduie ek moet sit. “Waar’s Alex?”
“Ek wou eers sien waarvoor ek my inlaat.”
“Dis dalk goed so. Hy’s nie juis my grootste aanhanger nie.” Sy glimlag, maar dit haal nie haar oë nie.
Sy lyk moeg. Die grimering is perfek, die klere sonder ’n kreukel, nes ek gewoond is, maar haar lyf hou nie haar gewone regop postuur nie.
Ek kyk vlugtig om my. Dit lyk nie asof iets verander het sedert ek laas hier was nie. Selfde duur meubels. Selfde duur stilte gekoop met hoë mure, ’n elektriese heining en ’n groot, groot erf.
Ek proe aan die koffie, gemaak van varsgemaalde bone. Dis sterk genoeg om my moeë oë oop te skop.
“Is jy honger?” vra sy.
“Rasend.”
Adriana kyk oor haar skouer. “Zenani?”
’n Groot vrou met vlegseltjies wat tot op haar skouers hang, verskyn in die deur. Sy is amper so lank soos ek. Vlekkelose vel. Oë wat alles wantrou – my inkluis. En sy het hande wat weet van werk; al twee haar wysvingers het pleisters om.
“Sal jy omgee om vir Ranna ontbyt te maak? Asseblief?” vra Adriana. “Dan kan ek en sy gesels.”
My hande vries, die koppie halfpad na my mond toe. Adriana het my regte naam gebruik. Die naam van die vrou wat steeds deur die polisie gejag word, al het sy en Sarah hard gewerk om alle tekens van my bestaan uit te wis.
Sy vee my besorgdheid weg met die waai van ’n hand. “Niemand hier sal iets sê nie.”
Zenani verroer nie ’n spier nie.
“Wat wil jy eet?” vra Adriana toe ek stilbly.
Ek trek my skouers op. Ek was bereid om te eet wat ook al die sjef reeds gemaak het. “Wat van twee sagte eiers, asseblief? En spek. Baie spek. Bruin roosterbrood en gebraaide tamaties as jy het?” Ek drink die laaste sluk koffie. “En nog een van dié, asseblief.”
Die groot vrou knik, neem die koppie by my en loop binnetoe.
“Wie is dit?” vra ek.
Soos altyd ignoreer Adriana my vrae.
“Is sy die sjef?” hou ek vol.
Adriana skink nog tee in haar koppie. Voeg ’n dun straal melk uit ’n silwerbeker by.
“Wil jy nie hê nie?” vra sy. “Hierdie is die wêreld se beste tee. Makaibari-tee. Dit kom van die oostelike voetheuwels van die Himalaja.”
“Wat het vannag gebeur dat jy so ontsteld is?”
Die hand wat die teepot vashou, ruk effens. Die glimlag is terug; dit kruip met moeite tot by haar oë. “Hoe weet jy ek is ontsteld?”