Meneer die advokaat kyk af en vroetel met sy das se punt. Andi sien daar’s baie van daai donkerblonde hare. Hmm, soos Wendy altyd sê, nothing like a full head of hair ...
Maar sy verban die gedagte en keer terug na haar professionele self. “En gaan julle binne of buite gemeenskap van goedere trou?” vra sy.
“Nee werklik, juffrou Niemand,” teken die advokaat beswaar aan asof hy in ’n hof is. “Hierdie vraag is totaal onnodig. Julle is net agter sensasie aan.”
Sensasie. Die woord wat advokate en prokureurs gebruik as laaste linie van verdediging wanneer hulle nie meer ander raad met joernaliste het nie.
Eers het advokate dit reggekry om haar te intimideer en haar soos die enigste standaardgraad Wiskunde-kind in die hoërgraad-klas te laat voel, maar nou skrik sy nie meer so erg vir hulle nie. En sy hét Wiskunde op hoërgraad gehad.
“Advokaat Human,” antwoord sy, “ek besef jy beskerm die belange van jou kliënt, maar dis my werk om sulke vrae te vra.” Haar hart dawer in haar ore. Haar dae as misdaad- en hofverslaggewer het haar taaier gemaak as wat sy was, maar sy het nog nooit gehou van konfrontasies nie, veral nie met kwaai advokate nie.
Die advokaat staar haar oorbluf aan en draai na Jack: “Ek sal jou aanraai om nie die vraag te beantwoord nie.”
Maar Emma blaker dit uit: “Nee, ek wil hê almal moet weet hoekom ek met Jack trou. Skryf dit daar: ons teken ’n voorhuwelikse kontrak. Ek is nie ’n fortuinsoeker nie. Ek trou met hom vir die man wat hy is, nie vir sy rykdom nie.”
Die volgende paar vrae hou Andi maar kalm: Wanneer beplan hulle om te trou? Wil hulle dadelik met ’n gesin begin, aangesien Greeff se vrugbare dae duidelik getel is? Die laaste deel van hierdie vraag sê sy nie hardop nie.
Advokaat Human gluur haar heeltyd aan. Die dreigement is duidelik op sy gesig: vra nog net één verkeerde vraag ...
Die res van die onderhoud is maar styf. Greeff se span volg die advokaat se voorbeeld na en iemand het iets te sê oor elke tweede vraag. Dit plaas ’n demper op als en later antwoord Greeff net die nodigste.
Toe Andi en die fotograaf met die chauffeur terugry, is sy sommer keelvol. “Dat ek myself so moet verneder om inligting uit B-lys-celebs te kry, wat niemand in elk geval wil weet nie. En daai advokaat!” Die fotograaf reageer nie. Hy staar net beneuk voor hom uit.
Die chauffeur laai hulle by die Pers-motor af en ry weg. Andi stap voor om om weer deur die onwaardige ritueel te gaan van by die passasierskant inklim. Toe sy voor die motor kom, sien sy ’n papiertjie onder die ruitveër. Seker ’n pamflet, sug sy en ruk dit uit. Maar dis nie ’n advertensie nie. Dis ’n briefie op gewone lyntjiespapier. In ’n vrouehandskrif: Jack Greeff is nie wie julle dink hy is nie. As jy meer wil weet, ontmoet my Maandag 12:00 by die standbeeld in Nelson Mandela Square.
Andi druk die papiertjie in haar sak. Sy wil nie hê die fotograaf moet dit sien nie. Dit kan dalk niks wees nie, maar sy het ’n gevoel dis iets ... iets wat vir haar die storie van haar lewe gaan gee.
3
Die aand, nadat sy haar Jack Greeff-verlowingstorie geskryf en gestuur het, kuier sy by Vera en Hano in hul Toskaanse villa in Houghton. Dis Vrydag en sy hoef nie môre te werk nie. Andi en Vera kom al van graad een af saam. Vera was altyd die slimmer een op skool. Om die waarheid te sê, sy was dié slimste. Dux-leerling van Benoni Hoër, nege onderskeidings in matriek, aktuarieel gaan swot.
Andi weet nou nog nie mooi wat aktuarieel beteken nie, al het Vera haar dit al hoeveel keer verduidelik. Dit het haar lank genoeg gevat net om te leer hoe om dit reg uit te spreek. Nou weet sy dit het iets te doen met iemand wat vir versekeringsmaatskappye uitwerk wat jou kans is om dood te gaan of ’n horribale siekte te kry sodat hulle kan weet hoeveel jy per maand vir lewensversekering moet betaal, en hulle nog steeds meer as jy score.
Vera het een keer vir haar gesê ’n vrou se kans om in ’n terroriste-aanval te sterf, is statisties groter as haar kans om ná die ouderdom van dertig ’n man te kry. Andi wonder of sy dalk in die Midde-Ooste moet gaan bly om albei daardie kanse te verhoog.
Rentia en Vera het saam by daardie grênd ouditfirma gewerk. Dis hoe Andi en Rentia vriende geword het. Maar nou is Vera voltyds ma. Sy mis die syfers, sê sy. Op universiteit was haar hele koshuiskamer met wiskundige formules beplak. Toe sy die syfergetikte rekenmeester, Hano Terblanche, die eerste keer na haar kamer nooi, was die transaksie so te sê beklink.
Vera het nog altyd met haar kop besluit en Andi vermoed dit was ook die geval met Hano. Hy hou daarvan om Playstation te speel en liedjies uit die Gesange en Psalms-boekie te fluit.
Selfs al het Vera nou ’n man en kinders, het Andi altyd ’n ope uitnodiging om daar te gaan kuier. Ná die nagmerrie-onderhoud met Jack Greeff het sy moederlike troos nodig. En dis nou een ding wat Vera kan gee.
Dit is ’n missie en ’n half om by hulle huis uit te kom. Hulle woon in ’n estate binne-in ’n estate in ’n afgesperde woonbuurt, wat eintlik net ’n ander woord is vir ’n estate. Dis net wagte en waterfonteine en broodbome waar jy kyk. Baie posh.
Eers het dit Andi glad nie gepla dat Vera getroud is en kinders het en sy wat Andi is, nie eens ’n kêrel kan kry nie. Maar deesdae begin dit aan haar krap. Seker omdat Rentia nou ook gaan trou. En Wendy het konstant ’n trop mans agter haar aan. Wanneer die troulus haar beetpak, kan sy net haar vingers klap en vyf van hulle sal met ’n ring in die hand op een knie neersak. Andi kan nie help om te voel of sy op die rak agterbly nie. Een van die dae is sy dertig en steeds single. En sy’t nie eens ’n loopbaan om van te praat nie.
Met haar aankoms is daar chaos in Villa Terblanche.
Riekert, amper een, skreeu op Vera se heup. Hy lyk soos ’n foto vir een van daardie plakkate of TV-advertensies oor kindermishandeling: Net trane en slym en kromgetrekte handjies met twee ogies wat sê: Kan iemand asseblief tog net lief wees vir my?
Vera se oë sê: Kan iemand asseblief vir my binneaarse valium toedien?
Maar al wat sy sê, is: “Andi, kom net in. Kry vir jou iewers ’n sitplek. Soos jy kan sien, moet ek gou ’n paar goed uitsorteer.”
“Dis reg so, Veer. Gaan jy aan.”
Toe sy instap, hoor sy vir Jantjie hoog en aanhoudend blaf. Jantjie is hulle worshond wat ’n obsessie het met skaduwees. Wanneer hy so blaf, weet Andi al, is dit vir ’n skaduwee. Dit raak erger as hulle te min met hom gaan stap.
“Beeno!” skreeu Vera terwyl sy met die gillende Riekert by die trappe opklim. “Beeno, Jantjie, Beeno! Ounooi gee Beeno!” Die hondesielkundige het gesê die enigste manier om Jantjie se aandag van skaduwees af te lei, is met ’n lekkerny. “You’re very lucky that he’s food motivated, you know,” was die sielkundige se kommentaar. Toe Vera haar dit vertel, het Andi gewonder of sy dit vir Paul moet sê: “You’re very lucky that I’m food motivated, you know. Gee vir my ’n roomys en ek skryf vir jou ’n voorbladberig.”
Maar vanaand werk Beeno nie op Jantjie nie. Sy blaffies raak net meer en hoër. En nou het Knersus, hul ander worshondjie, vir Jantjie se wangedrag begin blaf. Knersus beskou dit as sy plig om Jantjie te dissiplineer, aangesien hul eienaars dit nie regkry nie. Die twee blaf nou in kanon.
Andi stap maar sitkamer toe. Die huis ruik na brand. Vera is ’n briljante aktuaris en goeie ma, maar nie die wêreld se beste kok nie. In die sitkamer tref Andi vir Hano op die mat aan, omtrent dertig sentimeter voor die enorme platskerm-TV. Hy speel Playstation. Dit lyk of daar enige oomblik kwyl by sy mond gaan uitdrup.
“Hallo, Hano,” sê sy, maar sy kry net ’n knik terug, sonder dat hy sy oë van die skerm wegskeur. Hy is seker in die kritieke fase van stage vyf punt iets van een of ander geveg.
Andi gaan sit op die leerbank. Bo hoor sy nog Riekert se gille, wat