Liefie. Louisa du Toit

dankie.” Die dank is egter sonder vuur. “Verskoon tog my kaal voete, Liefie. Toe ek van die werk af kom, het ek eerste my skoene uitgeskop.”

      “Dis gesond. Hoor hier, Annette. My broer het my eintlik na jou toe gestuur.”

      Die meisie raak effens verward, bykans onvriendelik. “Sê vir hom ek ontvang nie boodskappe nie.”

      Liefie glimlag effens neerbuigend. Sy het haar woorde opsetlik swak gekies en staan nou ’n goeie kans om die meisie ’n gek te laat voel. “Jy verstaan my verkeerd. Ek moes iemand hier kom opsoek, toe vra my boetie ek moet hierdie pen vir jou gee.”

      Sy haal ’n pen wat aan haarself behoort, uit haar handsak. Annette bekyk dit op ’n veilige afstand.

      “Jy het dit glo vanoggend in die bank laat lê nadat jy ’n tjek by hom gewissel het.”

      “O.” Annette bloos. Sy onthou nou die ou. Sy het nog gedink dat hy seker buierig is toe hy haar so van onder sy wenkbroue bekyk. “Ek het nie eers agtergekom dat ek dit verloor het nie. Ek ken in elk geval nie hierdie een nie. Moet ’n ander kliënt s’n wees.”

      “Ag, nou ja, vat dit tog, ek het belowe. Hy is maar so ongeërg.”

      Liefie klop haar innerlik op die skouer. Sy het daarin geslaag om Annette Durandt te laat dink dat sy geen besondere indruk op Laurie gemaak het nie. As Jack nou na wense wil reageer en aandag skenk aan die meisie, gebeur daar dalk meer as waarop sy durf hoop. Dis ’n gedagte wat skielik by haar opkom. Miskien kan sy die saak ’n verdere stootjie gee. Jack is glad nie te oud vir hierdie enetjie nie.

      “Ek moet gaan,” sê sy en staan op. “Ek is bly ons het ontmoet, al was die pen ’n fout. Ek het die ander persoon darem tuis gevind, Jack Husselman in kamer 10.”

      “Die witkop? Ek het hom al gesien.”

      “Ja. Hy maak ’n moeilike tydjie deur. Groet hom gerus maar vriendelik as jy hom sien. Soos ek hom ken, sal so iets al klaar baie vir hom beteken.” Sy stel dit so terloops en ongeërg dat Annette dit heel duidelik nie snaaks vind nie.

      “Tot siens, Annette. Kom drink gerus ’n koppie tee as jy behoefte voel aan huislikheid.”

      “Ek weet nie eers waar jy woon nie.”

      “Ag, natuurlik. Die rondawelhuis net hier buite die dorp.”

      “By die stalletjie? Dan weet ek nou presies. Ek het een aand saam met mevrou Nel gegaan om groente te koop.”

      “Nou ja, baie welkom daar, hoor.”

      Diep in haar hart weet Liefie dat die uitnodiging nie aangeneem sal word nie. Die meisie het te ’n groot gek gevoel na haar haastige gevolgtrekking oor die “boetie” se motiewe. En as Laurie wel hierna toenadering soek, sal sy saak uit die staanspoor sleg staan. Broers wat agter susters skuil, is nie gewild nie.

      Liefie voel tevrede toe sy ’n afskeid knik. Sy het haar kaarte goed gespeel. Sy dink aan Lettie. Lettie is kwesbaar. Sy was ’n sieklike kind en het baie getreur oor haar ouers. Moeisaam het sy vir Lettie opgebou tot ’n fyn, opgeruimde mensie. Toe kom Jack, en die onrus. Jack is nie sterk genoeg nie. Lettie het ’n sterk skouer nodig, al is dit dan ’n susterlike een. Lettie wou nie kopgee nie. Sy is getroud, en dit was ’n flater. Liefie het dit van ver af sien aankom. Sy moes vaster gestaan het, het sy haar verwyt. Sy moes Lettie desnoods met dwang weggehou het uit hierdie huwelik. Maar dit was nog nie te laat nie. Sy het nie gerus voordat sy Lettie veilig terug onder haar vlerk gehad het nie.

      En Sjimmie? Sy het onmiddellik die implikasie van sy verhouding met Nela Bresler begryp. Nela was baie rojaal met haar gunsies teenoor mans. Sy was hopeloos te los vir Sjimmie, wat so goedertrou is. Met fyn oorleg het Liefie te werk gegaan, vir Sjimmie weggestuur vir sy vakopleiding. En toe, direk na sy terugkeer, net toe Liefie haar behoed­saamheid begin verslap, beland hy in die groot gemors. Nou nog ly hy daaronder.

      Weer het Liefie haar verwyt. Sy moes dit kon verhoed het. Sy moes nog beter en nog fyner beplan het.

      En nou Laurie en hierdie meisie …

      Sy byt op haar onderlip. Die meisie is ongelukkig. Sy voel dit aan. Laurie moenie aan ’n boel komplekse verslaaf raak nie. Hy het stabiliteit nodig, diep, innerlike standvastigheid. Haar waarneming is skerp genoeg om te besef dat die oënskynlike kalmte van die meisie, wat haar in die begin getref het, blote skyn is. Sy wil nie vir Laurie ook sien ly nie. Hy het ’n veilige, seker bestaan. Waarom dit wegsmyt? Soos Sjimmie en Lettie, sal hy terug moet vlug.

      Na haar toe.

      Sy weier om terug te kyk toe sy van die Nellita af wegry. Dis gedaan, verby, probeer sy haar oortuig. Sy het weer eens in die beste belang van haar geliefdes opgetree.

      Twee persone kyk haar deur hulle oop vensters agterna.

      Hierdie keer gaan hy hom nie deur haar laat hiet en gebied nie, besluit Jack Husselman. Wie is sy om hom van nog ’n kans te berowe? Hy moet sy baas laat weet dat hy nog langer bly. Sy simpatieke baas weet alles. Hy’t hom in sy vertroue geneem; deur al die jare heen kon hy op hierdie man vertrou. Hy’t hom nooit uitgeskop nie.

      Annette Durandt se gedagtes is minder heftig. Sy wonder eintlik heel terloops net hoe Hugo geweet het waar sy tuisgaan. Sonder dat sy juis daarvan bewus is, rol sy die vreemde pen om en om tussen haar duim en wysvinger.