Monument. Maretha Maartens

soos ’n eie ruimte, albei hande op die armleunings, skouers soos dwarsbalke. Die kaal enkels wat onder die langbroek uitsteek, is meer besproet as sy neus en wange. Die horlosie aan sy regterarm is te groot vir ’n Sondagmiddag, maar verklap dat hy linkshandig is.

      “By ’n Engelstalige koerant, Our Voice.”

      “Dit klink na goeie ondervinding vir wanneer jy terugkom.”

      Sy wil frons, so diep en gesteurd soos Yachin se ma en ouma oor alles aan haar wat hulle nie geval nie. Maar sy bied hom iets te drinke aan.

      “Ons het glo nie tee in die huis nie, maar ek vermoed daar is nog koffie oor.”

      Twee kinders kom deur die sitkamer geloop: ’n riet­skraal dogtertjie met kiewietbene en albasteroë en die seun wat sy met die inkomslag in die televisiekamer gesien het. Hy het donker donsies op sy bolip en sy hare is gejel.

      Die seun groet Hugo bedees: “Marrag, meneer.” Vir haar sê hy: “Ons het ’n sleutel, so jy hoef nie te worry nie.”

      Hugo staan op. “Kom eers hier, Ronnie.” Hy steek sy hand in die lug en hou dit daar tot die seun syne ook lig. Die vat-vyf-klap is ’n sjampanjepropknal. “Hoe voel dit?”

      Die seun grinnik. “Winburg-eerstespan is nie Grey Kollege-eerstespan nie, meneer. Maar dit voel great.”

      Hugo vou sy arms. “Hou dit so. Van nou af is dit elke dag agt keer om die rugbyveld. Grey het die voorregte, jy het vir my by die Wiskundeklas se venster. Ek gaan tel.”

      Die kinders sluit die voordeur oop en gaan buitentoe. Die dogtertjie wuifpraat met ’n hoë stemmetjie: “Bye, meneer.”

      Die seun kyk oor sy skouer, sy ore bruinrooi. “Tot siens, meneer. Thanks, meneer.”

      Margo kyk na Hugo en skud haar kop. “Ek ken nog niemand op dié planeet nie. Hierdie kinders …wie is hulle?”

      Sy skouers staan nog steeds soos dwarsbalke. “Oorlede oom Lukas se kleinkinders, die middelste en die jongste dogtertjie. Ronnie is in my registerklas, ’n Cheetah-ondersteuner soos min. Hy en sy pel, Sylvester Liversage, ryloop Bloemfontein toe vir hulle wedstryde.”

      “Kuier die kinders hier?”

      Hy vryf aan sy wang. “Hulle bly hier.”

      “Hier in my ma se huis?”

      Hy lyk soos iemand wat vermoed hy bring slegte nuus. “Jou ma bly bo, hulle hier onder. Hulle deel die kombuis en so aan.”

      Evangeline verskyn met ’n skinkbord in die deur, drie bekers op drie pierings, teelepels in die swart koffie.

      “Ek het nie suiker en melk ingegooi nie,” sê sy. “Ek weet nie hoe juffrou juffrou s’n drink nie. Meneer drink mos meneer s’n on the rocks. En antie Bettie vat net twee suikers.”

      Sy sit die skinkbord op die koffietafel neer en verdwyn so geluidloos soos wat sy verskyn het.

      Hugo tel die skinkbord weer op, hou dit vir Margo.

      “Ek drink my koffie ook on the rocks,” sê sy. “Dankie.”

      Hy help homself, tydsaam. “Tannie Bettie se koffie gaan koud word. Sy is vinnig met die kateters en dinge, maar sy kúier as sy aan die kuier raak.”

      “Hoekom noem jy haar tannie Bettie?” Iets klop nie.

      Hy kyk vir haar oor die koffiebeker. “Wat behoort ek haar te noem?”

      “Ma? Moeder?”

      Hy proes en verstik half. “Hoekom? Dan ry sy in haar lewe nie weer saam met my nie.”

      Jy lyk dan soos sy, wil Margo sê. Om die waarheid te sê, jy lyk soos haar oujongkêrelseun. Ek het aan Yachin se hand oor myne gedink, aan die dagmaan bo Jerusalem. Jy was op die rand van die prentjie; jy het daar iewers soos tant Bettie se seun gelyk. Toe sê my brein vir my dis ’n feit.

      Dit is toe nie ’n feit nie. Dis ’n fout, en tant Bettie se ou­jongkêrelseun bly vir haar lag tussen sy dwarsbalkskouers.