Met die son sal hy beslis ’n plan moet maak. Dis eienaardig dat Ou-Faans nie daaraan gedink het dat die hitte hom in die middel van die dag gaan vang nie. Maar aan die ander kant: Ou-Faans is die son so gewoond, sy vel is al bruin en taai soos leer. Danda is self bruin gebrand, donkerbruin soos grond, maar dié soort stilsit in die son – dit vang hom.
Miskien moet hy vanaand ’n plan probeer prakseer. Vier dun pale, een op elke hoek; vier dwarslatte bo, van hoek tot hoek en met biesies aanmekaargebind; die een olieseil bo-oor: Dit sal baie help.
Twee-uur se stryk word Danda honger. Hy haal beskuit uit. En dadelik is Sindo wakker en op sy skoot. Vir die nagaap en die kraai en Ratel breek hy elkeen ’n beskuit in klein stukkies op. Vlooi en Danda kry hulle s’n heel. Ratel is nie dol oor beskuit nie, maar by gebrek aan beter eet hy maar ook saam.
Sindo, die klein vraat, vra nog. Maar Danda wil niks weet nie. “Ons gaan ’n week op hierdie vlot wees,” sê hy vir die apie, “en ons het skaars genoeg kos vir vier dae. Jy sal maar moet uithou, jong.”
Die kraai probeer ook ’n ekstra porsie bedeel, maar Danda hou voet by stuk. Hy is self so honger soos ’n bees, maar as hulle nou al begin toegee aan die hongerpyne, is hulle binne ’n dag of drie heeltemal sonder kos.
Die verste oewer lê en bewe in die hitte; party van die groot waterbessiebome lyk asof hulle dans. Links, op die naaste oewer, sien Danda af en toe ’n paar groot krokodille op die sandbanke lê en dut. Dan moet hy die hele tyd Vlooi se aandag in ’n ander rigting stuur, want as daar nou een ding is wat Vlooi nie kan verdra nie, is dit ’n krokodil. Eenkeer toe Danda en Ou-Faans langs die rivier na ou vinkneste gaan soek het, het Vlooi onverwags tussen die riete op ’n jong krokodil afgekom en homself buite weste geskrik toe die dier hom met die stert bykom. Van toe af is al wat krokodil is, wat Vlooi betref, sy lewe nie meer seker nie – hy loop hulle gereeld storm en besluit telkens eers op die laaste nippertjie om maar genadig te wees en die aftog te blaas. Meer as een keer het hy byna met sy lewe geboet.
As hy dié soort stuitigheid op die vlot probeer uithaal, kan dit maklik op ’n tragedie uitloop. En Danda het genoeg probleme gehad vir een dag.
Die middag verloop sonder voorval.
Die nuwe spaan werk verbasend goed en die rivier lewer nie veel probleme op nie. Ook die diere gedra hulle redelik, hoewel Vlooi teen laatmiddag ’n tweede keer die dag van die vlot aftuimel toe hy te opgewonde raak oor ’n bleshoender wat met die vlot se verbykom nie ver genoeg na sy sin padgee nie. Maar dié keer val hy gelukkig vorentoe af en Danda help hom op, waaroor hy uitermate dankbaar is – en hy betoon sy dankbaarheid deur al sy mede-passasiers sopnat te spat.
Danda kan nie besluit hoe laat hy ’n halt moet roep nie. Doen hy dit te vroeg, verloor hulle te veel vaartyd; wag hy te lank, moet hulle dalk op ’n ongeleë plek kamp maak en boonop in die donker vuurmaakhout soek.
Maar toe die son halflyf weg is agter die westelike oewer se bome, besluit hy die tyd het aangebreek. Die sononder-kant is dig bebos en by besluit om aan die oostelike kant slaapplek te soek. Dié kant is heelwat oper, maar het nogtans genoeg bome – en lekker sandbanke om teen aan te meer. Toe die rivier op ’n plek na regs wegswaai, mik Danda links, reguit op ’n mingerhoutbos af. Die draai van die rivier stoot hom byna vanself op die sand uit en toe die vlot teen die sand aanskuur, is al vier die diere gelyk op vaste grond. Of byna gelyk: Ratel is soos gewoonlik ’n kortkop agter.
Danda sleep die vlot heeltemal uit die water uit en besluit om eers die omgewing te verken voordat hy afpak. Die mingerhoutbos is te dig na sy sin, maar ’n entjie verder kry hy ’n paar platkroondorings wat half op ’n bondel staan. Die sandbanke lê vol droë dryfhout en hy besluit; ’n beter plek as dié een gaan ons nie maklik kry nie.
Die diere is die hele tyd voor hom uit. Maar toe hy terug draai om die goed van die vlot te gaan afpak, is geeneen van hulle baie begerig om terug te gaan nie.
“Toe maar,” skree Danda, “ek gaan net ons goed haal.”
Ná heeldag se stilte klink sy eie stem vir hom vreemd. En die stilte daarna is skielik stiller as voorheen.
Danda gaan staan. Hy kyk ’n ruk lank om hom rond. En skielik is hy nie meer seker of dit ’n goeie plek is dié nie. Dis so oop en verlate. Hy bekyk weer die mingerhoutbos. Nee, dis weer te donker onder daardie bome. Netnou val daar allerhande snaakse goeters uit daardie bome op sy kop.
Dit moes hy nie gedink het nie! Want skielik moet hy dit ruiterlik erken; hy is bangerig.
Hoe ver is hy van Ou-Faans en Tante-hulle af? Seker maklik veertien kilometer. Niemand sal eers hoor as hy skreeu nie.
Waar hy ’n oomblik tevore nog bereid was om alleen terug te stap vlot toe, dring hy nou daarop aan om die diere saam te neem. Kiki en Vlooi maak of hulle doof is en Sindo luister maar traag. Net ou Ratel kom gedweë saam, mank en morbied.
Teen die tyd dat hy al die goed by die kampplek het en genoeg hout op ’n hoop gedra het vir die nag se vuur, is dit al sterk skemer. Voordat hy die vuur aansteek, kyk hy gou eers weer of die geldbottel nog veilig in die rugsak is. Toe steek hy die vuur aan en toe dit goed brand, haal hy sy jagmes af en begin rondkyk vir vier reguit takke vir die dak wat hy op die vlot wil bou.
Vir die diere is die vuur ’n laaste gerusstelling. Hulle weet nou daar gaan nie vandag verder gevaar word nie.
In ’n plaat raasblaar kry Danda net waarna hy soek: ’n paar jong grondlote, almal min of meer so dik soos sy enkel, lekker reguit en met stewige mikke bo-aan. Maar die hout is hard en later is dit so donker dat hy nie meer kan sien wat hy doen nie. Buitendien pla die waterblaas wat die oggend se spaankerwery hom besorg het, meer as genoeg.
Dis al heeltemal donker toe hy met sy pale by die vuur aankom – vier dikkes en vier dunnes. Die dunnes is aan die krom kant, maar dit kan hom nie meer skeel nie. Hy moet nog water kook en die diere lyk honger.
Danda gaan haal water in die ketel en sit dit op die vuur. Hy haal ’n blikkie maalvleis en die oopmaker uit en begin die blik oopsny. Kiki, Vlooi en Ratel is dadelik by. Maar Sindo is nêrens.
Hy kyk om hom rond.
“Sindo!” roep hy.
Hy kyk na die ander diere. “Waar’s daardie klein blikemmer?” vra hy. Vlooi swaai sy stert, spits sy ore. “Vlooi? Waar’s Sindo?”
Die hond swaai sy stert en kyk in die rigting van die rugsak. Danda volg sy blik, net betyds om te sien hoe Sindo stert eerste by die rugsak uitkruip en met groot oë oor sy rug rondkyk, sy snoet die ene krummels.
“Jou klein swerkater!” raas Danda en mik ’n klap in die skelm se rigting, maar die volgende oomblik sit Sindo op sy skouer en begin paaiend aan sy oor knibbel.
Danda voer die diere, maak daarna vir hom koffie en gun homself twee dik snye brood. Toe gooi hy nog hout op die vuur en begin sy dakpale se mikke regsny.
Die diere wil nie tot rus kom nie. Net Kiki stel in slaap belang – en soek vir hom ’n tak in die naaste boom. Ratel en Sindo bly rusteloos, klouter in die bome rond, verken die stukkie veld rondom die flikkerende vuur. Vlooi sit met sy ribbes teen Danda se been die donker en instaar. ’n Paar keer staan die hond op, ore gespits, en loop ’n paar tree weg, staar nuuskierig die nag in en kom sit dan weer by sy baas.
Toe die vlot se pale reggesny is, bêre Danda hulle naby die vuur, gooi ’n olieseil naby die dansende vlamme oop en kyk nog ’n keer of die rugsak met die geldbottel veilig is.
Daar is nog heelwat water in die ketel en hy sit dit op die warm as naby die vuur neer – naby genoeg om die water warm te hou en te ver om dit te laat droogkook. Toe sit hy nog twee dikkerige stompe op die vuur, rol homself in die seil toe en sleep die rugsak onder sy kop in.
Hy is moeg. Maar die