Soos honde van die hemel. Marzanne Leroux-Van der Boon

verkrummel in Ruud se arms. “Hy is al wat ek het,” huil sy. Hy hoor haar desperaat pleit. “Here God, asseblief, moenie laat hulle hom doodmaak nie. Moenie dat hy verbrand nie.”

      ’n Ambulans gil buite verby, nog een. Toe ’n brandweerwa. Anne het stil geword en weer gaan sit. Haar hande is inmekaar gevuis, haar oë toegeknyp. Sy bid onophoudelik, kan Ruud sien. Hy hurk magte­loos by haar.

      Deel van hom verlang heftig om met sy kamera op die toneel te wees. Hy sien in sy gedagtes gesigte in die lig van die vlamme. Dof­weg kan hy ’n geskree uit die township hoor. Honde wat skel blaf. Alles gedemp deur die geluid van die reën.

      Toe staan daar meteens ’n jong man in kamoefleerdrag in die deur, sonder sy pet, sy gesig blink van die reën.

      “Mevrou Krige …” Hy kyk verblind deur die skerp lig die tent in.

      “Hier.”

      Anne het regop gekom en dadelik val dit Ruud opnuut op hoe klein sy is, haar smal gesig tussen die digte hare. Haar doodsbang oë.

      “U seun is veilig. Ons het hom uitgekry. Hulle sal hom nou hierna­toe bring.”

      Oomblikke lank is net haar hygende asemhaling hoorbaar asof alles rondom stil geword het.

      “Dankie,” fluister sy. “Baie, baie dankie dat jy vir my kom sê het.”

      Ruud slaan sy arm om haar en vou haar verwronge gesig in sy baadjie toe, Maar hy hoor haar steeds onophoudelik fluister: “Dan­kie, God, Here, Jesus, dankie.”

      Toe hulle Pieter ’n halfuur later eindelik bring, is sy kalm. Hy sien daar haglik uit. Geskok en bewerig, rooi oë, roetbesmeer, bloed­streep onder sy neus, sonder sy bril en sy skoene, stink van rook. Toe hy sy ma sien, word sy donker oë vol trane. Die flits van ’n pers­kamera ont­plof spierwit oor hulle toe hy haar omhels en haar vingers in sy maer rug gryp. Hy kyk oor haar kop na Ruud wat met arms styf oor sy bors gevou teen die muur aanleun en glimlag verwese.

      “Hulle het Geoff ook betyds uitgekry,” sê hy.

      Sy ma bly hom vashou sodat hy naderhand haar arms versigtig moet losmaak. “Ek is oukei, Ma’tjie,” sê hy sag.

      “Het daar mense seergekry?” vra sy.

      “Daar is ’n swart polisieman in die hut dood. Een van dié wat ons help uitkom het.” Hy vee oor sy oë. “En ek het gehoor een van die ander polisiemanne is ook gesteek.”

      Die verslaggewers kom almal weer op ‘n streep terug, die tele­visie­span maak eindelose opnames, die kameras flits onversadig. Dit word middernag voor hulle kan huis toe gaan.

      Dié nag slaap hulle al drie in die huisie in Avonstraat.