Soos honde van die hemel. Marzanne Leroux-Van der Boon

is nie en jy kan niemand help ook nie. Het jy die kap­tein se telefoonnommer?”

      Sy skud haar kop verwese. “Ek het nie daaraan gedink om hom te vra nie.” Maar alreeds begin sy kalmer optrede haar tot bedaring bring.

      “As hy nie binnekort terugbel nie, sal ons dit wel in die hande kry. Eerste moet ons nou tot ons sinne kom.”

      Terwyl hulle die brandewyn sit en drink wat Ruud geskink het, lui die telefoon weer. Anne skrik so dat sy die helfte van die vloeistof oor haar langbroek uitstort.

      “Ek sal antwoord,” sê Ruud dadelik.

      Anne bly willoos sit. Hy kom spoedig terug om te sê dat die offisier met haar self wil praat. Dit blyk dat daar geen verdere nuus is nie, maar dat as sy sou wou, sy na die polisienoodpos buite Khayelitsha kon kom om nader te wees. Die aanbod aanvaar sy dankbaar en binne ’n halfuur is hulle op pad. Dit het donker geword en die middag se warmte het plek gemaak vir ’n ysige wind.

      Terwyl hulle ry, begin daar ’n motreëntjie uitsak en die wind jaag vaal vlae oor die N2. Dis so donker dat die motors se ligte aange­skakel is. Langs die pad is die ry op ry plakkershutte beswaarlik nog sig­baar. Digby die lughawe sien hulle die groot bedrywigheid langs die pad. Polisievoertuie, verkeersvoertuie, skarrelende mense word deur die reën sigbaar. Alles skyn te sentreer rondom ’n nat bruin leër­tent half tussen die portjackson-bosse verskans. Eenkant staan ’n Casspir en ’n ambulans.

      “Hoekom is daar ’n ambulans?” vra Anne angstig.

      “Dis maar net ’n noodmaatreël, hulle doen dit altyd,” sê Ruud en probeer sy eie paniek wegsteek. ’n Polisieoffisier kom hulle by die mo­tor ontmoet en bring hulle na die beperkte beskutting van die be­noude tent. Sy hoor nie werklik wat hy sê nie.

      Dit het harder begin reën. Die wind ruk aan die tentseile. Pers­verslaggewers verdring mekaar, maar Ruud is duidelik bekend met hulle maniere en hou hulle weg van haar. Pieter se onmiddellike hoof by die KPA kom sê ’n paar niksseggende woorde en sy knik, al het sy hom nie gehoor nie. Sy merk dat sy gesig ’n pasteiagtige kleur het en sy bewerige vingers geel gerook is.

      Pieter, dink sy, o God, Pieter!

      Maar sy sê niks. Sy trek haar jas se kraag hoog om haar gesig op en probeer uitmaak wat die polisieradio’s van tyd tot tyd kraak, maar daar is te veel geraas om iets uit te maak. Iemand bring vir haar ’n stoel, maar sy dink nie daaraan om te gaan sit nie.

      Sy onthou Pieter se moeë gesig toe hy gistermiddag sy wasgoed by haar kom haal het. Hoe hy sy bril afgehaal en oor sy oë gevryf het. Haar lyf kramp ineen.

      Sorry, Ma’tjie.

      Die trane loop oor haar gesig en sy vee dit met haar vingers weg.

      O God, moenie dat hulle hom doodmaak nie. Sy begin so bewe dat sy op haar tande moet byt.

      Aan die ander kant van die tent sit die swanger vroutjie van die ingenieur saam met haar ouers. Haar verskrikte oë probeer uit elke be­weging om haar sin maak. Soms hou sy haar maag krampagtig vas. Haar pa sweet in die koue en staan angsvallig by die tentopening en rook.

      Buite dreun die verkeer onafgebroke langs die nat N2 verby. Blou flitse van die polisievoertuie weerkaats teen die nag wat deur die oop tentflap sigbaar is. Af en toe skreeu vliegtuie wat op die lughawe langs­aan kom land of opstyg bo hulle deur die donker. ’n Helikopter flap-flap verby.

      ’n Vrou in polisieuniform kom met bekertjies sop en toebroodjies na Anne-hulle toe. Ruud eet, maar Anne sien nie daarvoor kans nie.

      “Wat gaan aan? Waarom hoor ons niks nie?” vra sy vir die jong vrou met die glansende hare. “Dit word al nag.”

      “Ek weet nie, mevrou, ek weet eerlik nie. Maar u moenie bang wees nie, die mense daar weet wat hulle doen.”

      My kind, dink sy, dis my kind wat hulle daar vaskeer. Hulle gaan hom doodmaak. Paniek wil haar versmoor. Here, asseblief, Here!

      “Wil jy nie sit nie, Annie? Asseblief. Só gaan jy dit nie hou nie.”

      Sy sak op die stoel neer en druk haar gesig in sy baadjie.

      “Hulle gaan hom doodmaak, Ruud,” fluister sy. “As dit nag word, gaan hulle hulle doodmaak.”

      Hy hurk by haar. “Nee,” hy skud sy kop, “moenie dit sê nie.” Sy sien met afgryse die angs in sy gesig.

      ’n Offisier raak aan haar arm en sy ruk van skrik.

      “Mevrou, ons het nou net gehoor ’n beampte van die administrasie is toegelaat om hom by die polisie se onderhandelingspan te voeg.”

      “Wat kan hy die mense belowe?” vra sy. “Wat wil hulle in elk geval hê?”

      Hy vee senuagtig oor sy snor. “Vyftig huise wat vannag nog betrek kan word.”

      “Kry hulle dit?”

      Die man huiwer.

      “Nie?” vra Anne.

      “Mevrou, dis baie moeilik om sulke beloftes te maak. Dit skep on­middellik presedente. Al wat hulle kan belowe, is om onmiddellik aan­dag aan die situasie te gee. Miskien om die mense tydelik elders te huisves.”

      “Bloody hopeless,” sê ’n maer koerantman in ’n vuil reënjas wat staan en luister het aan ’n kollega, “they’re so drunk and worked up by now, who’s going to listen to that kind of shit?”

      “En my kind?” vra Anne vir die offisier. “Is sy lewe niks werd nie?”

      “Natuurlik, mevrou. Ons doen alles in ons vermoë. Hierdie onder­handelingspan is die beste in die land.”

      “Waarom neem dit so lank?”

      Hy trek sy skouers op. “Dit neem ongelukkig tyd.”

      “Annie?”

      Sy kyk op na Ruud wat oor haar buk.

      “Moet jy nie sy pa laat weet nie?”

      “Sy pa is in die Transvaal,” sê sy moeg, “dit sal nie help om hom op hol te jaag nie.”

      “Hy kan dit oor die agtuur-televisienuus hoor. Die verslaggewer daar sê hulle het toestemming gekry om die name van die twee mans bekend te maak. Gee vir my sy telefoonnommer. Ek sal met die polisie reël om hom te laat weet.”

      Sy soek dit moeisaam in ’n sakboekie op, gee dit vir hom, trek haar jaskraag hoër op en sluit haar oë teen die mense om haar. Toe Ruud terugkom, het sy al weer daarvan vergeet en sy vra nie of hy reg­gekom het nie.

      Sy probeer haar Pieter se jong manslyf voorstel, sy oë, sy hande. Wat sou hy al die lang, lang ure doen? Sou hy daaroor dink dat hulle hom gaan doodmaak?

      Hoe sou hulle hom doodmaak as hulle dit doen?

      Dié gedagte is so verskriklik dat sy regop kom en na haar asem hyg.

      “Ek wil na hom toe gaan,” sê sy half histeries vir Ruud.

      Hy druk haar teen hom vas, wieg haar in sy arms. “Jy kan nie, my lief, jy kan nie.”

      Die wind het reg noord gedraai en die reën kletter teen die seil. Hulle kan die motors se bande oor die teer hoor fluit.

      Meteens is daar ’n intenser gekras van radio’s, stemme wat be­vele roep, voertuie wat met slepende bande buite wegtrek. Die skrik­wekkende geloei van sirenes.

      “Wat is dit!” Anne se geskree klink bo die gedruis uit.

      “Ek weet nie!”

      Daar is ’n frenetiese uittog van verslaggewers en fotograwe. Sy gryp ’n verbyganger aan die arm. “What’s going on?”

      “They threw a torch at the bungalow where the men are,” roep hy oor sy skouer. “It caught fire.”

      “My God!” roep sy in die chaos. “Ruud!”

      Hy gryp haar vas. “Wag!” keer hy, “wag, Annie. Daar’s hordes polisie­manne