Tryna du Toit-omnibus 1. Tryna du Toit

van die een uiterste na die ander. Gee haar maar ’n bietjie tyd dat sy haar uitbaljaar, die ewewig sal wel herstel word. Op die oomblik is die sproete op Maria se neusie vir my mooier as die beste stukkie werk wat sy kan inhandig.”

      Annie kan nie help om te glimlag nie. Hoe oplettend is Johan tog nie. Natuurlik het almal Maria se bloesende gesiggie opgelet, maar dit sal Johan wees wat die fyn sproetjies raaksien en dit vereenselwig met haar nuwe lewenskrag en energie.

      “As jy die meisies wil laat oefen, Annie, kan ons die seuns ’n paar maal teen hulle laat speel. Hulle is ’n bietjie ru, maar sal tog die meisies verbasend goeie oefening gee.”

      “Waarlik,” sê sy opgetoë, “dis ’n uitstekende plan. Ons het ook altyd so gemaak en ek wil juis so graag hê hulle moet as ’n span saamspeel en dan is hulle hopeloos te sterk vir die tweede span. Waar was my gedagte tog?”

      “Muisneste maak maar so,” terg hy. “Goed, ons sal dan so ’n plan maak. Nou wag, ek moet gaan. Attie staan al baie ongeduldig op my en wag.”

      Attie Botha staan so ’n entjie daarvandaan, hande in die broeksak, en kyk hoe die meisies oefen om doele te gooi, maar so elke nou en dan dwaal sy oë met ongeveinsde ongeduld na Johan, asof hy hom wil aanspoor om nou te kom sodat hulle met hul werk kan begin.

      “Nog steeds die vurigste bewonderaar van ons Springbokskoolhoof,” sê Annie, maar glimlaggend, sonder die dorinkie wat so dikwels in die verlede haar woorde aan Johan vergesel het.

      “Die eerste vriend wat ek op Saailaagte gemaak het,” antwoord hy, sy oë op haar gesig. “Alhoewel dit nie my eerste kennis was nie.” En daarmee is hy weg.

      Gaan hy my dan nooit vergewe nie? wonder sy toe sy terugstap na die oefening, en moedeloos en verlangend sug sy. Die vakansie het alles maar net erger gemaak in plaas van beter soos sy gehoop het. Want haar gedagtes het hom agtervolg na sy wêreld van berge en valleie en wingerde en see, en gedurig het sy gewonder: “Wat sou hy nou doen? Waar sou hy nou wees?” En saans was dit altyd erger, want dan kon sy hom nie eens voorstel met ’n visstok in sy hand êrens langs die strand nie.

      Dan wou sy liewer nie na haar verbeeldingsprentjies kyk nie en het sy maar haar toevlug geneem tot die een vermaaklikheid ná die ander, sodat sy saans doodmoeg in haar bed kon neerval, seker dat die slaap haar nie sou ontwyk nie.

      Haar tante, wat al so lank aangehou het dat sy moet kom kuier, het dan ook ’n sug van verligting geslaak toe hulle Annie weer op die trein gesit het en gedink: “Mag, maar so ’n Karoo-nooientjie het darem vir jou energie.” En tevrede: “Ek is darem bly dat ons haar so ’n lekker tyd kon besorg.”

      En die Karoo-nooientjie het so geduldig moontlik gesit terwyl die sogenaamde sneltrein hinkende en pinkende, op sy dooie gemak, deur die Transvaalse Hoëveld kruip, maar met elke draai van die wiele haar tog nader aan Saailaagte bring. En die hele tyd het sy gedink: “Ek verbeel maar vir my hy is so gaaf. Môre as ek hom weer sien, sal ek weet. Dan sal die verliefdheid verby wees.”

      Maar dit was nie.

      “Lekker vakansie gehou?” het hy vriendelik gesê, en toe laggend: “Ek wed ek weet hoeveel aande jy voor twaalfuur gaan slaap het, Annie.”

      “Hoeveel?”

      “Nie een nie.”

      Hyself het bruin en gesond gelyk en dit was nie nodig om te vra of hy sy vakansie geniet het nie.

      “Het jy meneer Du Pré se vis saamgebring?” het sy toe maar gevra.

      “Ja, ’n pragtige kabeljou van vier en sestig pond. En dit was nie eens die grootste vis wat ons gevang het nie. Barry het ’n steenbras uitgehaal waaroor hy vir die res van sy dae kan gesels. Hy sal seker graag vir jou vertel hoe hy gesukkel het om die boetie uit die water te kry.”

      “Ek sal graag wil hoor,” het Annie gesê. Ek is ook van plan om Barry nog ’n paar dingetjies te vra, dink sy. Ek sal net versigtig te werk moet gaan.

      As Barry moet agterkom …