Op 27 Junie 2008, ’n Vrydag, het ek die oggend opgestaan en my dag begin beplan. Dit was die eerste dag van die Mr Price Pro-kompetisie. My vriende sou my teen tienuur kom oplaai sodat ons die dag saam by die kompetisie kon geniet. Maar daardie dag het nie naastenby soos ’n ontspanne dag op die strand geëindig nie. Teen ongeveer halfelf het my vriende my gebel en verskoning gemaak omdat hulle my nog nie kom oplaai het nie. Een van hulle het nog vir sy neefs wag. Dit het my laat besluit om solank vir Denise te bel om te hoor hoe dit met haar gaan en om oor die Sondagaand se optrede in die restaurant te gesels. Ek wou ook sommer met haar gesels oor wat ek in die volgende ses maande sou doen. Op die een of ander manier het ons oor oudisies begin praat. Denise het my vertel dat een van hulle ander studente by die Bat-sentrum is om ’n oudisie te doen vir High School Musical, ’n realiteitsprogram wat die volgende Augustus deur M-Net uitgesaai sou word. Ek het niks daarvan geweet nie en toe op hulle webwerf na inligting gaan soek. Daar het dit duidelik gestaan: “As jy wil sing, dans of toneelspeel, is hierdie geleentheid vir jou.”
’n Vlam het in my begin brand. Ek het net geweet dit was iets wat ek móés doen. Ek het nie geweet watter lied ek vir die oudisie moes sing of wat ek moes aantrek nie. Ek het my vriende ge-sms dat ek nie meer strand toe kon nie en gaan aantrek. Op pad uit het ek by my pa, wat so pas by die huis gekom het, verbygeskuur en half grappig vir hom gesê: “Sien jou later, Pa. Ek’s op pad na ’n oudisie toe.”
Gelukkig het ek betyds by die Bat-sentrum aangekom. Hulle het die oudisie oop gehou vir dié wat nog op skool was. Ek was die laaste een wat ’n inskrywingsvorm ingevul het. Hulle het my gevra om voor oudisiekamer C te gaan wag. Ek was onder die indruk dat ek iets uit ’n musiekblyspel moes sing, en het gedink “Come what may” uit Moulin Rouge sou goed werk. Omdat ek taamlik laat daar opgedaag het, het ek gou aan die beurt gekom. Ek het my lied vinnig klaar gesing, en toe sê hulle ek moet dadelik gaan na waar almal bymekaar is. Hulle moes net wag vir die lys van die vrou wat na my oudisie geluister het voordat hulle kon besluit wie deurgaan na die volgende ronde. Ek was skaars vyf minute daar toe ek hoor hoe my naam uitgeroep word. Wat ’n verrassing! Alles was vir my half onwerklik. Ek kon nie glo wat gebeur nie, maar ek was baie opgewonde. Ek was een van die 50 kandidate in Durban wat sou deurgaan na die opleidingsronde van die volgende naweek. Toe ek met die goeie nuus by die huis kom, was my gesin almal effens verward daaroor. Ek het hulle immers nie voor die tyd gesê ek gaan vir ’n oudisie nie. Hulle almal het egter besef dit was iets baie spesiaals en het my ongelooflik baie ondersteun.
Die volgende dag het ek vreeslik opgewonde by die opleidingsronde opgedaag. Ons moes ’n hiphop-dansroetine en ’n lied uit High School Musical aanleer. Toe moes ons ons oudisielied sing, hierdie keer voor die beoordelaarspaneel en ’n hele paar televisiekameras. Dit was nie meer so gemaklik en ontspanne nie. Dit het vir my gevoel of ek in ’n droom leef, want ek het nog altyd na programme soos Idols en So you think you can dance gekyk en maar net gedroom oor hoe fantasties dit moet wees om nuwe dansroetines en nuwe liedjies te leer.
Die Saterdag moes ons die dans en liedjie aanleer. Hulle het ons in groepe ingedeel en die choreograaf het vir ons die bewegings gewys. Gelukkig was my groep vol lewe en bereid om hard te werk en uit te blink. Dit was natuurlik baie belangrik in daardie kompetisie aangesien die beoordelaars sommer dadelik kon sien wie lui is en wie nie die kompetisie ernstig opneem nie. Ná ure se repeteer het ons die dag op ’n hoë noot afgesluit. Ons almal het uitgesien na die laaste dag van die opleiding en om te sien wie die top-40 sou haal.
Dit het só gewerk: Elke groep het vir die beoordelaars gedans, en daarna het elke deelnemer alleen sy of haar oudisielied gesing. Die beoordelaars het dan besluit wie is in en wie is uit. Uit, en jy gaan huis toe. In, en jy bly daar om later die middag die lied te sing wat hulle vir ons geleer het. Dit was tyd om uit te blink, en hulle het blykbaar van ons dansitem gehou. Met my lied het dit nie so goed gegaan as wat ek beplan het nie. Dit het natuurlik nie gehelp dat ek twee sleutels te laag begin het nie. Ek kon maar net hoop hulle sou iets in my raaksien. Gelukkig hét hulle, en ek is deur na die finale ronde in Durban.
In dié ronde moes ek die High School Musical-lied sing wat hulle ons geleer het. Nadat ons almal gesing het, het die beoordelaars omtrent ’n uur lank beraadslaag. Uiteindelik het ek gehoor ek het die top-40 gehaal, wat in Kaapstad sou meeding.
Die week in die Kaap was moordend, maar ek het dit reggekry om deur te dring en is aangewys as een van die top-18. Dit het beteken die oudisiefase was verby. Ons klompie sou deelneem aan die realiteitsprogram. Dit sou regstreeks opgeneem word voor ’n gehoor wat op die ou end sou bepaal waar elkeen van ons in die kompetisie eindig.
Afgesien daarvan dat daar ’n gehoor sou wees en dat dit oor situasies en mense gegaan het, het die realiteitsprogram ook in ander opsigte voldoen aan wat dit veronderstel was om te wees. My werklikheid is onder my uitgepluk, en ek het skielik met ’n stapel leë bladsye in my verhaal gesit wat vol geskryf moes word. Daar was ook die klomp verborge ideale in my – ideale waaroor ek gewonder of ek hulle ooit sou kon bereik – wat skielik almal in my hande gegee is. Die opwinding in my het verhoed dat die werklikheid van die situasie onmiddellik tot my kon deurdring. Die Here het egter gesorg dat ek nie te veel daaroor dink, begin twyfel en só die nuwe geleenthede wat oor my pad gekom het, verongeluk nie.
Een ideaal was dat ek kon uitvind hoe dit voel om onafhanklik te wees. Ek het al begin wonder op watter ouderdom ek dit sou ervaar. Ek het geweet as ek my ouerhuis verlaat, sal dit die begin van ’n nuwe fase in my lewe wees. Die opvallendste ideaal wat vervul is, was dat ek skielik elke dag kon sing – nie net by die huis nie, maar terwyl ek werk en groei na iets met vastigheid. Ek wou ook graag begin geld verdien om myself te onderhou en ’n slag my pa te help. Ek het werklik geglo dat ek deur daardie program – of ek nou sou wen of nie – ander geleenthede sou kry.
Die realiteitsprogram self het baie uitdagings gebied. My natuurlike liefde vir musiek en sang is gestimuleer deurdat ek vier jaar lank die lofsang in my pa se kerk gelei het. Dit is verder versterk deur sporadiese korporatiewe optredes en die restaurantkontrak saam met my sangafrigters, Cindy en Denise. Maar om van sing-onder-die-stort te vorder tot jou-hart-uit-sing voor vreemdelinge en TV-spanne is beslis nie so maklik soos ek gedink het dit sou wees terwyl ek na hierdie soort programme gekyk het nie. En tog, skielik kon ek elke week saam met professionele mense sing en dans en toneelspeel. Ek het elke oomblik daarvan geniet. Selfs al het ek voortdurend druk ervaar, was ek ten volle bewus van die ongelooflike ervaring wat ek opdoen en van die geleenthede wat daaruit sou kon voortvloei. Dit was dus nooit regtig vir my ’n probleem nie. Elke week het nuwe uitdagings gebring, en hoe langer ek vasgebyt het, hoe meer was daar week ná week op die spel. Maar ek het ook al hoe meer gewoond geraak aan die roetine. Al die TV-kameras het ’n mens later skoon laat tuis voel. Dit was anders as ’n paar maande vroeër, toe ons gevoel het of ons op ’n vreemde planeet beland het.
Dit het ses weke geduur om die top-18 na die top-6 te verminder. Terwyl ons besig was om nuwe liedjies en dansroetines aan te leer en voor gehore op te tree, het ek begin besef dit was die begin van groot dinge. Alles het so vinnig gebeur en steeds so onwerklik gevoel. Al wat ek geweet het, was dat ek my allerbes sou doen en werklik hard sou werk. Die res was in die hande van die beoordelaars en die publiek – en bowenal in die hande van die Here. Selfs op die laaste aand was ek nie seker wie sou wen nie. Ek het geweet daar sou beslis mense wees wat nie met die finale keuse sou saamstem nie. Dit was eers toe hulle op die punt was om die wenner aan te kondig dat ’n gevoel van vrede oor my gespoel het. Toe ek my naam hoor, was dit so onwerklik. Ek kon nie glo ek het die rol van Troy gekry nie! Ek dink nou nog terug aan hoe dankbaar ek oor hierdie rol was, en omdat my drome besig was om waar te word. Die Here het seker geglimlag, want Hy het geweet dit was nog maar net die begin vir my.
Ek en Carmen moes die week nadat ons gewen het in Johannesburg bly om beskikbaar te wees vir die pers en ander media. Stadig het dit tot my deurgedring wat met my gebeur het. Ons het ook ons nuwe agent ontmoet en ons laaste blog vir die High School Musical-webwerf geskryf. Ná daardie week is ek huis toe. ’n Plaaslike tydskrif, The Ridge, het ’n onderhoud met my gevoer. Toe ek die foto van my en my hond op die tydskrif se voorblad sien en al die koerantartikels lees, het dit