'n Hemelhoë hekkie. Douwleen Bredenhann

dat ons minstens nie ’n struikelblok ten opsigte van vrugbaarheid gehad het nie. Ek het so skuldig gevoel daaroor dat ek my summier enige verdere gevoelens van rou oor die verlore tweeling ontsê het.

      Ons het voortgegaan met ons lewens en in Desember 1982 is ons tweede dogtertjie sonder enige noemenswaardige probleme gebore. Sy was ook ’n pragtige donkerkoppie met digte swart hare en het net soos haar pa gelyk. Stephanie was ’n baie gepaste naam vir haar.

      ’n Nuwe loopbaanskuif het ons in 1983 na Kimberley geneem. Dit het goed gegaan met ons daar en vir die volgende paar jaar was ons werklik geseënd. Ons het die gelukkige eienaars van ’n gerieflike huis met ’n swembad geword, ons kinders was pragtig, slim en gesond, ek en Steph het albei goeie poste by Kimberley Stadsraad beklee en ons was aktief betrokke by ons kerk. Hoewel ek baie gelukkig was by die Stadsraad, is ek in 1986 ’n pos as lektrise aangebied by die Perseverance Onderwyskollege. Dit het beteken dat ek namiddae teen 15:00 klaar gewerk was en skoolvakansies saam met ons dogters by die huis kon wees.

      Liesl het begin skoolgaan en het haar vroeg reeds onderskei op akademiese en sportgebied. Sy het pryse ontvang aan die einde van haar gr. 1- en 2-skooljaar en in die skoolkoor gesing. Sy was ’n talentvolle atleet, tennisspeler en swemmer en besig om in ’n balletdanser van formaat te ontpop. Ons was stellig in die oë van sommige mense min of meer ’n modelgesin.

      Vir die eerste paar weke van die Desembervakansie van 1987 was ons by die Hendonpark Vakansieoord in Gordonsbaai. Daarna is ons vir Kersfees na die plaas van Dewald en Jurette Steyn naby Gerdau in Noordwes.

      Die tyd by die see was heerlik. Die weer was onverbeterlik en van Gordonsbaai se berugte Desemberwind was daar min te siene. Ons sou nooit kon raai dat dit ons heel laaste vakansie saam met Liesl sou wees nie.

      Daar het wel op ons laaste middag daar iets gebeur wat baie eienaardig was. Ek en Steph het in die motor voor ons chalet gesit en gesels oor die pas afgelope seevakansie waarna ons soveel uitgesien het. Die radio was aan op ’n sender met pragtige klassieke musiek.

      Uit die bloute het ’n verskriklike weemoed my oorval, en ek het ’n benouende drukking in my borskas ondervind. My hele lyf het hoendervleis uitgeslaan en op daardie oomblik was ek oortuig daarvan dat ek binnekort gaan sterf. Ek het na Steph gekyk en gevra dat, indien ek iets sou oorkom, daardie musiek asseblief op my begrafnis gespeel moes word. Dit was ’n byna heilige oomblik, en ons het dit nie ongemaklik probeer wegpraat of onmiddellik uit ons gedagtes gesit soos ’n mens eerder sou wou doen nie. Hy het instemmend geknik en ons het angstig in mekaar se oë gestaar.

      Die volgende dag was ek baie senuweeagtig tydens die lang rit Noordwes toe. Ek het kort-kort stilweg gebid dat ons veilig moet ry en my lewe nie iewers op daardie pad sal eindig nie. Ons het gelukkig baie voorspoedig gery en nadat ons veilig op die plaas aangekom het, het ek myself wysgemaak dat ek seker maar net uitermate gestres was oor die lang terugtog op die besige paaie. Halfverleë oor my melodramatiese optrede van die vorige dag het ek dit ferm uit my gedagtes verban.

      Ek is die tweede jongste van vier susters, waarvan Jurette die jongste sussie is. Sy het ons ander drie susters se gesinne en ons ouers vir Kersfees genooi omdat ons baie lanklaas almal bymekaar was. Dit was ’n heerlike voorreg om so saam te kon kuier. Meer as een persoon het gedurende daardie paar dae op die plaas opgemerk dat Liesl besig was om vinnig groot te word en te ontwikkel. Oor drie maande sou sy nege word; die halfpadmerk van haar kinderjare voordat sy die huis sou verlaat om te gaan studeer.

      Die oggend toe almal begin groet, het my ma op die nippertjie daarop aangedring dat ’n paar groepfoto’s geneem moes word. “Miskien is ons nooit weer almal so bymekaar nie,” het sy gesê.

      Hoe profeties sou daardie woorde skaars twee maande later blyk te wees.