Jak wam się podoba. Уильям Шекспир

twoje zbyt są kosztowne, żeby je kundlom rzucać; rzuć je raczej na mnie i ukąś mnie twoim rozumem.

      ROZALINDA

      To by musiano zamknąć obie kuzynki: jedną, że pokąsana moim rozumem, a drugą, że rozum straciła.

      CELIA

      A wszystko z przyczyny twojego ojca?

      ROZALINDA

      Nie, trochę także z przyczyny córki mojego ojca. O, jak ciernisty świat ten dnia powszedniego!

      CELIA

      To tylko łopuch rzucony na ciebie wśród świątecznej rozpusty; jeżeli bitym nie pójdziemy gościńcem, do naszych przyczepią się sukni.

      ROZALINDA

      Gdyby tylko do mojej przyczepił się sukni, nie trudno byłoby go otrząsnąć, ale ten łopuch w moim jest sercu.

      CELIA

      To go odkaszl.

      ROZALINDA

      Odkaszlałabym wprzódy życie.

      CELIA

      Trochę odwagi! Pasuj się12 z namiętnością i własnym uczuciem.

      ROZALINDA

      Moje uczucie trzyma stronę silniejszego ode mnie zapaśnika.

      CELIA

      Szczęść ci, Boże! Przyjdzie czas próby choćby i obalić się przyszło. Ale żarty na stronę, a mówmy na serio. Czy podobna, abyś tak nagle, tak namiętnie przywiązała się do najmłodszego syna Rolanda?

      ROZALINDA

      Ojciec mój, książę, kochał serdecznie jego ojca.

      CELIA

      Nie idzie za tym, żebyś serdecznie miała kochać jego syna; bo wedle takiej logiki byłoby moją powinnością nienawidzić go, bo ojciec mój ojca jego nienawidził serdecznie, ja przecie nie mam nienawiści do Orlanda.

      ROZALINDA

      O, nie! Nie miej nienawiści do niego przez miłość dla mnie.

      CELIA

      A czemu nie, proszę? Czy nie zasłużył na to?

      ROZALINDA

      Dlatego pozwól mi go kochać, a ty z twej strony kochaj go dlatego, że ja go kocham. Lecz patrz, książę nadchodzi.

      CELIA

      A oczy jego gniewem płoną.

      Wchodzą: Książę Fryderyk i Panowie.

      KSIĄŻĘ FRYDERYK

      Jeśli twe życie cenisz, mościa panno,

      Uciekaj śpiesznie.

      ROZALINDA

                                  Ja, stryju?

      KSIĄŻĘ FRYDERYK

                                  Ty sama.

      Bo gdy w dni dziesięć straż cię moja schwyta

      O mil dwadzieścia od naszej stolicy,

      Umrzesz.

      ROZALINDA

                                  Przynajmniej pozwól mi, o książę,

      Niech z sobą wiedzę winy mej zabiorę;

      Jeśli znam dobrze duszy mej skrytości,

      Znam wszystkie życzeń moich tajemnice,

      Jeśli nie marzę, jeśli nie szaleję

      (A czuję, żem jest zmysłów moich panią),

      To nigdy, stryju, nigdy nawet myślą

      Nie obraziłam twego majestatu.

      KSIĄŻĘ FRYDERYK

      To wszystkich zdrajców zwykłe oświadczenie;

      Gdyby niewinność na słów rosła gruncie,

      Wszyscy niewinni jak niewinność sama.

      Tobie dość wiedzieć: nie ufam ci więcej.

      ROZALINDA

      Twoja nieufność zdrajcą mnie nie robi.

      Na czym gruntujesz twoje podejrzenia?

      KSIĄŻĘ FRYDERYK

      Czy nie dość, żeś jest ojca twego córką?

      ROZALINDA

      Byłam nią, kiedy księstwo to posiadłeś,

      Byłam nią, kiedyś z ziemi go tej wygnał.

      Książę mój, zdrada nie spada dziedzictwem,

      A gdyby nawet ojców była spadkiem,

      Ojciec mój, książę, nigdy zdrajcą nie był.

      Nie bądź więc, błagam, w sądzie twym surowy,

      Nie bierz za zdradę mojego ubóstwa.

      CELIA

      Drogi mój książę, wysłuchaj mej prośby.

      KSIĄŻĘ FRYDERYK

      Dla ciebie tylko tu ją zatrzymałem,

      Inaczej z ojcem poszłaby się włóczyć.

      CELIA

      O jej tu pobyt nie prosiłam wtedy,

      Sam ją przez litość zatrzymałeś przy mnie.

      Naprzód, zbyt młoda, nie znałam jej ceny;

      Dziś znam ją dobrze. Jeśli jest zdrajczynią,

      I ja nią jestem, bo sen nasz jest wspólny,