Stara baśń, tom trzeci. Józef Ignacy Kraszewski

bieliznę pomiętą i zdartą, nogi pokrwawione.

      Dobiegłszy zdyszana pod same wrota, krzyknęła:

      – Uciekajcie! uciekajcie! Jedzie, toczy się smok, gadzina! Pomorcy idą! Wrogi tuż, za mną w ślad…

      Usłyszeli wszyscy, ale nikt nie chciał uwierzyć własnym uszom i szalonej kobiecie.

      – Tuman się toczy, dymy kłębią – tętni ziemia. Uciekajcie, uciekajcie, komu życie miłe. Ludzie ratujcie się, Pomorcy idą!

      Podniosła ręce obie do góry krzycząc i upadła zmęczona.

      Stary Mirsz popatrzał w dal milczący i wpadł do chaty.

      – Kto żyw, na konie! – zawołał. – Jaruha przybiegła z wieścią, nawała Pomorców się toczy. Uciekać! Stara oszalała może, może stado owiec za Pomorców wzięła. Niech kto jedzie, podpatrzy. Tumany jakieś widać w dali.

      Popłoch padł na taneczników, jak gdy kania się nad stadem kuropatw uwiesi, ale głowom zagrzanym nie bardzo się wierzyć chciało. Mężniejsi się ku drzwiom rzucili, a dziewczęta i niewiasty do komory – krzyki zastąpiły śpiewy, głośniejsze od nich.

      Doman też wypadł z chaty, za rękę wiodąc Milę przestraszoną i płaczącą, która czoło i oczy tuląc w dłonie, wołała:

      – O doloż moja – o dolo!

      W podwórku zwijając się, wszyscy jak poszaleli wołali głosami różnymi.