Grażyna. Адам Мицкевич

wszystkich głowę wystrzeloną niesie.

      Twarzą podobna i równa z postawy,

      Sercem też całym wydawała męża117.

      Igłę, wrzeciono, niewieście zabawy

      Gardząc118, twardego imała oręża;

      Często, myśliwa, na żmudzkim rumaku119

      W szorstkim ze skóry niedźwiedziej kirysie120

      Spiąwszy na czole białe szpony rysie,

      Pośród strzelczego hasała orszaku;

      Z pociechą121 męża nieraz w tym ubiorze

      Wracając z pola oczy myli gminne,

      Nieraz od służby zwiedzionej na dworze,

      Odbiera hołdy książęciu powinne.

      Tak zjednoczona zabawą i trudem.

      Osłoda smutku, wspólniczka wesela,

      Nie tylko łoże i serce podziela,

      Lecz myśli jego i władzę nad ludem.

      Wojny i sądy, i tajne układy,

      Częstokroć od jej zależały rady,

      Acz122 innym rzecz ta nie była świadoma:

      Bo księżna, wyższa nad żon prostych rzędy,

      Które zbyt rade, że panują doma123,

      Chciałyby z tym się popisywać wszędy124,

      Owszem, cudzemu pilnie kryła oku,

      Z jaką potęgą w sercu męża władnie125;

      Nawet baczniejsi i bliżsi jej boku

      Nieprędko mogli zbadać i niesnadnie126.

      Mimo to Rymwid mądry odgadywał,

      Gdzie mu jedyne pozostało wsparcie:

      Szedł więc i księżnej wynurzył otwarcie