• śmiertelna rodzinna bezsenność.
Wirusy to mikroskopijne organizmy, które istnieją prawie wszędzie na Ziemi. Mogą zarażać zwierzęta, rośliny, grzyby, a nawet bakterie. Potrafią działać wybiórczo na poszczególne gatunki. Wirus wywołujący chorobę u kota nie będzie czynnikiem zakaźnym w przypadku psa czy konia.
Wirusy zbudowane są z materiału genetycznego, RNA lub DNA, otoczonego białkiem, lipidem (tłuszczem) lub glikoproteiną. Nie posiadają błony komórkowej. Nie zawierają również rybosomu, więc nie mogą wytwarzać białek. To sprawia, że są całkowicie zależne od gospodarza. Dlatego są klasyfikowane jako pasożyty.
Atakują gospodarza, wnikają do wnętrza komórek. Po połączeniu się z komórką gospodarza wirus podmienia materiał genetyczny gospodarza na swój. Następuje replikacja i wirus się namnaża. Po zarażeniu komórki wirus nadal się rozmnaża, ale produkuje swoje białko i materiał genetyczny zamiast produktów wytwarzanych oryginalnie przez komórkę.
Gdy komórka umiera, uwalnia nowe wirusy, które infekują kolejne komórki.
Wirus, który replikuje się w organizmie, zaczyna oddziaływać na gospodarza. Po pewnym czasie, zwanym okresem inkubacji, mogą pojawić się pierwsze objawy zarażenia.
Nie wszystkie wirusy niszczą komórkę gospodarza. Niektóre z nich zmieniają jej funkcję. W ten sposób wirusy, takie jak wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) lub wirus Epsteina-Barra (EBV), mogą prowadzić do zmian nowotworowych przez zmuszenie komórek żywiciela do replikacji w niekontrolowany sposób.
Wirus może pozostawać przez pewien czas nieaktywny i potem ponownie się namnażać. Dlatego osoby, które wyzdrowiały należy nadal obserwować, czy objawy chorobowe nie wystąpią ponownie.
Oto zaledwie kilka przykładów infekcji i chorób wywołanych przez wirusy:
• przeziębienie,
• grypa,
• świnka,
• odra,
• polio,
• zapalenie wątroby,
• zapalenie mózgu i zapalenie opon mózgowych,
• brodawki i infekcje skóry wywołane przez wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) i wirusa opryszczki pospolitej (HSV),
• zapalenie żołądka i jelit.
Wirusy mogą rozprzestrzeniać się przez:
• dotyk;
• wymianę śliny, kaszel lub kichanie;
• kontakt seksualny;
• zanieczyszczoną żywność lub wodę;
• owady, które przenoszą je od jednej osoby do drugiej.
Niektóre wirusy mogą żyć na obiekcie przez pewien czas, więc jeśli osoba dotknie przedmiotu z wirusem na rękach, następna osoba może go przejąć, dotykając tego samego obiektu.
Leczenie
Większość infekcji wirusowych wywołuje obronną odpowiedź układu odpornościowego. Najlepszym przygotowaniem do tej obrony są szczepienia.
W leczeniu infekcji wirusowych stosuje się czasem leki przeciwwirusowe. Do ich produkcji wykorzystuje się selektywne inhibitory enzymu neuraminidazy, która odpowiada za rozpuszczanie błon komórkowych i pomaga wirusom wnikać do wnętrza komórek i rozprzestrzeniać się w tkankach. Inhibitory neuraminidazy uniemożliwiają wirusowi uwolnienie się z zakażonej komórki oraz dalszą podróż przez tkanki, co prowadzi do upośledzenia zdolności nowo powstających wirusów do infekcji dalszej części organizmu.
Pomocne w infekcjach bakteryjnych antybiotyki są w przypadku infekcji wirusowych zupełnie nieskuteczne, dlatego nie należy ich stosować, a zamiast tego skupić na łagodzeniu objawów, czekając, aż organizm sam pokona infekcję.
1. Wirusy to organizmy, które nie mogą się replikować bez komórki gospodarza.
2. Są uważane za najliczniejszy byt biologiczny na Ziemi.
3. Przy infekcjach i chorobach wirusowych nie stosuje się antybiotyków.
4. Szczepienia mogą zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusów.
GDY NATURALNA OBRONA ORGANIZMU SZWANKUJE…
U wielu osób układ odpornościowy działa prawidłowo. Może się jednak zdarzyć, że leki lub inne zaburzenia mogą spowodować jego nadaktywność lub osłabić jego działanie.
Rodzaje zaburzeń odporności:
• Pierwotne zaburzenia odporności mogą występować od urodzenia i są spowodowane brakiem komunikacji między elementami układu odpornościowego.
• Wtórne zaburzenia odporności powstają w wyniku oddziaływania na układ odpornościowy czynników środowiskowych, takich jak np. wirus HIV, ciężkie oparzenia, niedożywienie lub chemioterapia.
• Alergie i astma są z kolei wynikiem reakcji układu immunologicznego na substancje, które nie powinny być dla organizmu szkodliwe.
• Choroby autoimmunologiczne występują wtedy, gdy układ odpornościowy traktuje własne komórki i tkanki jako ciała obce i produkuje przeciwko nim przeciwciała i limfocyty T. Przykładami takich chorób są: toczeń, reumatoidalne zapalenie stawów, nieswoiste zapalenie jelit, stwardnienie rozsiane i cukrzyca typu 1.
Zaburzenia układu immunologicznego są leczone za pomocą leków, które zapobiegają objawom i powiązanym z nimi infekcjom.
Nawet jeśli Twój układ immunologiczny nie jest obciążony żadnym z powyższych zaburzeń, może nie działać prawidłowo ze względu na czynniki, które osłabiają jego reakcje. Należą do nich m.in.:
• stres,
• brak snu,
• niska aktywność ruchowa,
• zła dieta.
JAK WZMOCNIĆ ODPORNOŚĆ?
Najprostsza odpowiedź to wyeliminować lub zminimalizować wymienione wcześniej czynniki wpływające negatywnie na działanie układu immunologicznego. Co możemy w tym zakresie zrobić?
1. Zadbać o sen
Przewlekłe pozbawienie snu może obniżyć odpowiedź układu odpornościowego i krążenie białych krwinek, podczas gdy odpowiedni, głęboki sen wzmacnia pamięć układu odpornościowego o patogenach, które wcześniej napotkał. Nie dosypiając nocami, narażamy nasz system nerwowy na duże przeciążenia. Regularny deficyt snu poniżej 6 godzin na dobę prowadzi do spadku odporności.
2. Umiejętnie rozładowywać stres
Krótkotrwały stres jest pożyteczny, mobilizuje do wzmożonej aktywności, ale stres przewlekły degraduje cały organizm. Zmniejszenie stresu może również pomóc w utrzymaniu prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego. Trudno obecnie wyeliminować ten czynnik, ale można przynajmniej próbować zmniejszyć jego oddziaływanie np.: przez wykonywanie czynności, które sprawiają nam przyjemność, czy zwykły spacer. Samo wyjście na zewnątrz w słońcu może korzystnie wpłynąć na układ odpornościowy. Naukowcy odkryli, że światło słoneczne pobudza zwalczające infekcje komórki T, które