W zasadzie tak. Jacek Fedorowicz

którego zadaniem jest informowanie kto, w którym pokoju, na którym piętrze i obok której windy wchodzić po schodach, aby trafić. Jeżeli sami wiecie którędy iść, nigdy nie próbujcie minąć portiera bez słowa. Udajcie, że nie wiecie, spytajcie, a potem drżącym i cichym szeptem powiedzcie: „To ja tam pójdę, pozwoli pan?”. Portier nie tylko pozwoli, ale jeszcze – kto wie – może otworzy Wam drzwi. Bo otrzymał swoją porcję adoracji. A gdybyście go ominęli, wybiegnie za wami z krzykiem: „Dzieeee?!”, złapie za rękaw i przez dziesięć minut będzie Was wypytywał do kogo i w jakiej sprawie. Nie zdeprymuje go wcale, jeżeli odpowiecie, że macie zamiar udać się do działu technicznego w celu załatwienia konsygnacji akomodacyjnej dla infrastruktury specjalistycznej normalizacji. Kiwnie głową, że zrozumiał i dalej będzie rozważał, czy jest to sprawa wystarczająco ważna, aby Was wpuścić, czy nie. Potem dojdzie do wniosku, że lepiej nie i dopiero po Waszej pokornej prośbie pozwoli Wam na zatelefonowanie do działu technicznego, przestudiowawszy przedtem Wasz dowód osobisty i wszystkie legitymacje, jakie macie przy sobie. Całe zdarzenie zamiast jednej minuty będzie trwało dwadzieścia.

      Nie rozpatrywaliśmy jeszcze przypadków, w których władza była stroną niemającą racji obiektywnej. Nie rozpatrywaliśmy celowo, ponieważ nie jest ważne, kto ma rację obiektywną. Niepodważalne prawo mówi, przypominam, że rację ma zawsze władza i niewybaczalnym błędem byłoby udowadnianie władzy, że jest inaczej. Udowadnianie swojej racji trwa godzinami i do niczego nie prowadzi, bo władza nie dość, że nie otrzymała swojej porcji adoracji, to jeszcze została boleśnie dotknięta Waszym udowadnianiem. W takiej sytuacji władza zawsze znajdzie Wasz brak racji gdzie indziej i im dłużej będzie się doszukiwać, tym gorzej dla Was.

      Ogromnie naiwni są wszyscy ci, którzy idą do jakiegoś urzędu po stempelek czy jakieś zaświadczenie, które im się ustawowo należy, i wymagają tego stempelka czy zaświadczenia, zamiast pokornie poprosić. Urzędnik, od którego się czegoś wymaga, czuje się strącony z piedestału, pozbawiono go czegoś najdroższego: władzy. Nie ścierpi tego na pewno i stempelka nie przyłoży. Wy wtedy uniesiecie się gniewem i podniesionym głosem będziecie żądać tego, co Wam się słusznie należy. Urzędnik tylko zatrze ręce z zadowolenia, bo Wasz podniesiony głos to awantura w publicznym miejscu, a więc pełne uzasadnienie odmowy. Jeżeli będziecie żądać cicho acz kategorycznie, też nic nie wskóracie, bo urzędnik zawsze znajdzie tysiąc powodów, które usprawiedliwią odmowę. Jeżeli nawet nie znajdzie, też odmówi i gotów jest zaryzykować, że pójdziecie gdzieś na skargę. Jest rzeczą mało prawdopodobną, aby został ukarany nawet po Waszych interwencjach, w każdym razie stroną poszkodowaną będziecie zawsze Wy, bo stracicie masę czasu i nerwów.

      A to przecież takie łatwe podejść do okienka i poprosić, dając tym samym do zrozumienia, że całkowicie oddajemy swój los w ręce naszego pana i władcy.

      Jeżeli kiedyś na dworcu kolejowym usłyszycie błagalną prośbę skierowaną do kasjerki:

      wiedzcie, że to będę ja lub ktoś, kto jak ja zgłębił tajemnice rozmów z władzą i na pewno nigdy z władzą nie ma żadnych kłopotów.