Do przerwy 0:1. Adam Bahdaj

podobny sposób witał Maniuś Paragon swe dobre znajome z Górczewskiej: pannę Kazię ze sklepu MHD i panią Wawrzynek, właścicielkę wózka z owocami.

      Moja klientela nie zawodzi – myślał, obliczając szybko kasę.

      W szufladzie stolika było już chyba ponad pięćdziesiąt złotych. Wpływy kasowe zapowiadały się pomyślnie. Trapiła go jednak myśl: Co będzie, jeśli Perełka nie przyjdzie na mecz? Co chwila wychylał się spoza stolika i z niecierpliwością spoglądał na chodnik, gdzie gromadziła się coraz większa ciżba. Kilka razy przybiegał rozgorączkowany Mandżaro, dopytując się, czy nie było Perełki. Nawet gdy zjawiła się cała drużyna Huraganu z Ryśkiem Skumbrią i Królewiczem na czele, Perełki wciąż jeszcze nie było. Dopiero gdy skarbnik miał przekazać kasę swemu pomocnikowi, Frankowi Motylskiemu, wśród chłopców cisnących się na chodniku i jezdni zobaczył małego bramkarza.

      – Jesteś! – zawołał triumfalnie, gdy ten, zdyszany, zbliżył się do kasy. – Człowieku, ileśmy się tu namartwili!

      Perełka machnął ręką i dłonią otarł pot z czoła. Jego oczy błyszczały dziwnym blaskiem.

      – Popatrz, Maniuś, jaka sensacyjna wiadomość – powiedział zdyszanym głosem. Wyciągnął z kieszeni kawał zmiętej gazety, rozprostował ją w dłoniach i podsunął pod sam nos. – Czytaj! – przynaglał.

      Paragon tak był zdenerwowany, że litery skakały mu przed oczami. Zdołał jednak uchwycić spojrzeniem tytuł złożony tłustymi czcionkami: „Wielki turniej piłkarski dzikich drużyn”.

      – I co z tego? – zapytał, nie rozumiejąc, co czyta.

      – Czytaj dalej, to się przekonasz.

      Czytanie nie szło Maniusiowi zbyt składnie, ale wysilił całą uwagę, by nie zgubić ani jednego słowa. Krótki komunikat prasowy brzmiał następująco: „Redakcja »Życia Warszawy« organizuje wielki turniej »dzikich« drużyn piłkarskich. Zgłoszenia należy składać w dziale sportowym redakcji »Życia Warszawy« w godzinach 15–19, do dnia 15 bm. Dalsze szczegóły ukażą się wkrótce w stołecznej prasie”.

      Perełka trącił go łokciem.

      – Rozumiesz?

      – Nie bardzo…

      – Fujara z ciebie. Będziemy mogli grać w turnieju.

      – Z kim?

      – To się jeszcze okaże. Takie drużyny jak nasza, jak Huragan, kapujesz, wezmą udział w tym turnieju. Będą rozgrywki. Morowa rzecz, co?

      Maniusiowi dopiero teraz rozjaśniło się w głowie. W mig zrozumiał, że chodzi o rzecz niezwykle ważną. Złapał Perełkę wpół i uniósł go jak piłkę.

      – Rozumiem, rozumiem! To naprawdę fantastyczna rzecz! Musimy zaraz powiedzieć Mandżaro, a jutro walimy do „Życia” i zapisujemy się, bo może miejsca zabraknąć.