Krzyk do nieba. Mons Kallentoft

Przy­po­mina sobie wszyst­kie te sytu­acje, kiedy po pijaku zosta­wiała Tove samą sobie. Tylko cudem przez te lata nie doszło do żad­nego poważ­nego wypadku. – Matka ze sprawy, którą pro­wa­dzę, prze­szła wypa­le­nie zawo­dowe. Mie­wała luki w pamięci.

      Tove wygląda na zdzi­wioną. Jakby nikt nie zwró­cił uwagi na to, co naj­bar­dziej oczy­wi­ste.

      – To dla­czego w takim razie miała chłopca pod opieką? Jak głupi muszą być ludzie, żeby ich głu­pota stała się prze­stęp­stwem? Jedno jest pewne, mamo, nie zazdrosz­czę ci roboty.

      16

      CZWAR­TEK, 7 SIERP­NIA

      Tej nocy Malin śni o Fanny Anders­son, jak trzyma przed sobą swoje dziecko, wyciąga je ku ciem­no­ści, skąd jakieś ręce łap­czy­wie się­gają po jego ciało.

      Zakrwa­wione ręce.

      Dziecko jest prze­zro­czy­ste, jakby ze szkła, szep­cze do niej we śnie:

      Dla­czego mnie nie sły­sza­łaś? Dla­czego nie przy­szłaś?

      Potem ręce chwy­tają dziecko, wyry­wają je z mat­czy­nego uści­sku i na zawsze zni­kają w czar­nej pustce. Matka odwraca się ku niej i oka­zuje się, że Malin patrzy na wła­sną twarz, na wła­sny naj­więk­szy strach, wła­sny naj­gor­szy kosz­mar. Roz­luź­nia się we śnie, a potem kosz­mar się powta­rza, tym razem to Tove krzy­czy z ciem­no­ści, to Tove ją woła:

      Przyjdź, mamo, przyjdź i mnie ura­tuj.

      Jak możesz być tak cho­ler­nie głu­pia i pić? Pić do nie­przy­tom­no­ści, kiedy jestem tak malutka, a ty jesteś ze mną sama, bo tata pra­cuje? Nie pamię­tasz, jak byłaś wsta­wiona i obu­dził cię mój krzyk, bo w zimową noc zatrza­snę­łam się na zewnątrz i nie mogłam wejść do domu?

      Mogłam zamar­z­nąć, mamo.

      A co jeśli tak się stało?

      A co jeśli umar­łam, a twoja wiara w to, że wciąż żyję, to sen we śnie, jeden z tych two­ich snów?

      Malin budzi się zlana potem o czwar­tej nad ranem.

      Pościel jest prze­mo­czona.

      Wie, że już nie zaśnie.

      Marzy o butelce whi­sky, ale w miesz­ka­niu nie ma żad­nego alko­holu.

      Wstaje.

      Idzie do pokoju Tove.

      Patrzy na swoją córkę, jak śpi pod jasno­nie­bie­ską koł­drą. Pagó­rek, będący czło­wie­kiem, klatka pier­siowa unosi się i opada, w górę i w dół.

      Malin chce poczuć jej cie­pło, ale pozwala córce spać.