Od kultury "ja" do kultury "siebie". Roma Sendyka

doświadczenia jest – zdaniem Benjamina – bytem wyzutym z sensu, pozbawionym celu istnieniem „rozpaczliwym” (s. 55).

      Doświadczenie Poszukujących to doświadczenie tych, którzy „niczego jeszcze nie przeżyli” (s. 54) w kategoriach obowiązujących „dojrzałe” społeczności. Ten typ doświadczenia najtrafniej oddaje chyba określenie „.nieempiryczny”. Jego czasowość – inaczej niż w przypadku charakteryzowanego Präteritum (czas przeszły prosty) dorosłego – powiązana jest z tym, co dopiero nadejdzie. Jest to jakość wychylona wciąż w przyszłość, wyczekiwanie „czegoś nowego”, „czegoś wielkiego”, „prawdziwego”, „dobrego”, „pięknego”; tego, co jest „in sich selbst gegründet” – immanentne (s. 55); co warunkuje nadzieję i sens nadawany życiu oraz wolność Ducha. Tak rozumiane doświadczenie pozornie pozbawione jest więc funkcjonalnej treści jako nieempiryczne i perspektywiczne. Benjamin natychmiast reaguje, broniąc się przed możliwym zarzutem: sami – pisze – nadajemy doświadczeniu treść z naszego wnętrza. By uzyskać wstęp do jego przestrzeni, musimy bowiem przekroczyć, przezwyciężyć – paradoksalnie – samo doświadczenie.

      Tu ujawnia się pękniecie, radykalna odmienność dwóch sposobów pojmowania i realizowania kategorii doświadczenia. W tym miejscu Benjamin jeszcze wyraźnie różnicuje oba warianty, za pomocą konstrukcji zbiorowego, włączającego podmiotu „my” opowiadając się po stronie doświadczenia będącego pożądaniem jakości absolutnych. Taki wybór rzuca podmiot doświadczający w przestrzeń Unerfahrbaren