– Və kifayət qədər pul yoxdursa?
– atacaq. – və yenə də rayon polisi barmağını tavana vurdu və cırtdan tərzdə masanın üstünə atılıb, həmkarının burnunun qabağında bir ayaq asdı. Ayağa qalxdı və masanı Arutundan stuluna tərəf istiqamətə keçdi. Göz yaşları axıb çıxmağa tərəf getdi.
– Niyə oturursan? gedək! – və əlini yellədi, – və sanki Sankt-Peterburq boyunca yer üzünü gəzirdi…
Qapıdakı təbaşirdən yalnız bir iz buraxaraq qalanı tərk etdilər:
«Narahat olmayın. Biz Sankt-Peterburqa təxirəsalınmaz bir tapşırıqla getdik. İncefalatın yerində qalırsınız və İzya – mənim əvəzinə.. Mən!»
Və altındakı başqa bir əlyazma əlavəsi:
«Bağışlayın, Pupsik, lazım olduğuna görə geri qayıdacağam! Flea gəzərkən. Məni gözləyin və qayıdacağam. Bəlkə biri…»
İzya notanı oxudu və vərəqdə atasının və İntsefalopatın əlyazma dəftərinə yazdı və cibində gizlətdi və yazını qapıdan sildi.
– Yaxşı, köhnə keçi, almısan. – Cib telefonumu götürüb atama SMS göndərdim. Sonra evə girib notu anasına verdi. Oxudu və əyildi.
Ona minsin. Biz onu əvəz edəcəyik. Və atanın davamı haqqında bir söz deyildi. Var?
– Əlbəttə, ana, başa düşürəm… Və gəl donuzu müdirdən götürək, ah? təklif etdi.
– Sən neynirsən? Hər şeyi nizamnamə və ədalət qaydasında etməliyik.
– Və mənə ədalətlə qışqırır?
– Direktordur. Daha yaxşı bilir. Özü də Allah qarşısında haqlı olar.
– Ofisdəki divara asılan budur?
– Demək olar ki. Onun müavini Dəmir Feliks asılıb. Tamam gedin ev tapşırığınızı yerinə yetirin.
– etdim. Ana, çayda gəzməyə gedə bilərəm?
– Gedin, ancaq yadda saxla, bala: boğul, evə gəlmə. Mən səni öldürərəm… Gördün?
– Bəli. – Izzy qışqırdı və qapı arxasında itdi…
– Uuh, – nəzarətçi, bəzi Latviya kolxozunun doğması, qonaqları içəri buraxaraq başını tərpətdi. – Vicdan yoxdur, üzün rus olmadığı və generalın formasını geyindiyi ortadadır.
– Və bunun üçün inzibati cəza var.. – Lvovdan olan serjant Golytko izah etdi.
– Budur pasportum, bir qışqırıqla, Harutun Karapetoviç və ona penta verdi. – Rus. Mən rusam, mənim!
– Mənim kimi, – əlavə etdi
– Və mən. – gözlərini yumub, nəzarətçi əlavə etdi.
– Yaxşı, yaxşısan. – Yarpaq pasportu elan etdi, – bir saniyə olsa da, – alnların altından baxdı, – sən sənətkarsan? – çox rəngli gözlərə, oxuduqdan sonra qulaqlarını aşağı saldı, yoxsa zoofil?
Ottila’nın gözləri dartıldı və o, bir qonaqlıq kimi İntsefalopata baxdı. Koral qızartdı.
– Yaxşı, dikiş, hansı mal-qara ilə anbarda, yoxsa ev mədəniyyətində? – xidmətçi pasportu Harutuna verdi.
– Mən hansı sənətkaram? Mən Leninqrad vilayətinin Sokolov axını kəndində tam işçi köməkçisi deyiləm.
– Oh, canım, burdan çıx. – növbətçi təklif etdi.
– Budur mənim şəxsiyyət vəsiqəm.
– Korporativ, deyirsən? – çavuş yanağını cırıb ağzına bir toxum qoydu. – yaxşı, sən azadsan, bu da mənimlə olacaq.
– «Mənimlə gəl» nə deməkdir? – çarpayı qəzəbləndi. – Gəl indi müdirimi çağırım? Beyninizi quracaq…
– Zəng edirsən, ora zəng et, ofisimdə, əvvəlində səni bir axtarış üçün sınayaram, bəlkə sən çeçen terrorçusan və ya valideynlərindən qaçmısan. Gəl, gedək. qulluqçu söydü və sadəcə onu silkələdi: ya kalçası ilə, ya da lüləsi ilə Ottil ona dəmir yolu qarovul otağında hücum tüfəngi ilə həvalə edildi qatar stansiyası. Ancephalopath, onun arxasınca getdi və hətta Ottila ilə atəşə getmək istədi, göründüyü kimi, Klop dərhal sütunun arxasında itdi və Klopu tanımadığını iddia etdi.
– Harutun, Isolde’yi çağır, sənədlərini gətirsin! – Klop qışqırdı.
«Və daha sürətli» deyə çavuş əlavə etdi, «əks təqdirdə o, uzun müddət bizimlə qalacaq.»
– Və nə vaxt çıxacaq? – Harutun soruşdu.
– Bir insanı necə qurmaq olar…
– Üç gün? – qoca gülümsədi.
– Və ya bəlkə üç il. – xidmətçi cavab verdi. – hakimiyyətə müqavimət göstərməzsə. – və qapını içəridən bağladı.
İncefalopat, sol əlinin barmaqları ilə nazik çənəsini qucaqladı və burnunun altına bükülərək ona və Bossuna uyğun gələn tapşırığı yerinə yetirməyə qərar verdi. Tez stansiyadan küçəyə çıxdı və dərhal dayandı.
– Mən hara gedirəm? Harutun özündən soruşdu.
– Isolde, axmaqsan. – sərt bir səslə cavab verdi.
– Yəni pul yoxdur? Nə gedəcəm?
– Və siz, sevgilinizin xatirinə, qara cipdə oturan o yağlı kişidən oğurlayın.
– Onun, üzünü döyər. Güman edilmir ki, mən pentəm?!
Harutun daxili səsi ilə məsləhətləşərkən Klop, məlumatlarını verərək, bir meymunda oturarkən tükəndi.
– Hey bum, yaxşı osurmak! – qışqırdı xidmətçi. Ottila çırpılıb gözlərini açdı. Ağzını yumdu və ağzında bir süstlük hiss etdi, tüpürcəyi dili ilə toplamağa çalışdı, amma ağzında nəm yox idi və tualet istədi.
– Həmkar, tualetdən istifadə edə bilərəmmi?
Ağsaqqallar səmimi cavab verərək: «Mümkündür», – deyə cavab verdi.
– Niyə? – Ottila əsəbiləşdi, – mən məhbusam, amma sənin vəziyyətində təmiz bir xanım var və döşəməni yumalıdır.
– Bu cür iylənən evsiz insanlardan sonra dolnyak yuymaq məcburiyyətində deyiləm. Yaxşı, bəs necə?
– Mən nöqtəni yuymayacağam! – Ümumiyyətlə Bedbug qəti şəkildə dedi.
– Yaxşı sonra şalvarınızı bağlayın. Və bir şey zəminə dəyirsə, onda bütün bölməni sevirsiniz.
– Qanuna ziddir, mənə tualet və telefon verməlisən.
– Və başqa nə borcum var? Ah? – çavuş gəldi.
Ottila heç nə demədi. Böyüdüyünü hiss edəndə hamısı eyni fikirdədir. Üstəlik, heç kim görmür.
– Yaxşı, razıyam.
– Tamam.