– Və burada, – işçi başını bükdü, – bir yerdə. – və çılpaq divara və ofanarelə işarə etdi: lövhədən divarda yalnız deşiklər və dişsiz bir insan burnu olan bir oğurlanmış boşqab ölçüsü olan ləkələnməmiş bir stencil var idi. Nənə infarkt pozğunluğu səbəbindən dərhal öldü. Bununla transferimiz başa çatdı. Ən yaxşısı. Üçün
Ottila başqa bir stəkan içdi və yuxuya getdi. Qaranlıqda çarpayıda xoruzlayan arvadının tərəfini qaldırmaq üçün soyundu və dırmaşdı. Hələ tərpənmirdi. Arvadının üstünə qalxdıqda və divarla arvadının arasında olanda, xoruldamaqdan və sevimli yarının dodaqlarından külək çaşmışdı. Ottila dərin bir nəfəs aldı və başından biraz daha böyük olan yuxarı sinəsini qaldırdı, başını arxasındakı arvadının yuxu pleksusuna yapışdırdı. Qulağını alt birinə qoydu və üst qulağı üst sinəsi ilə örtdü. Horlama itdi və o, bir körpə kimi isti və rahat vəziyyətdə yıxıldı.
Səhər yuxudan oyandı bir yastığa. Arvadı yoxdu. Yuyucu qabına girdi və özünü yuyub tam paltar geyindi. Güclü nöqtənin giriş qapısına girdi, sapı götürdü və… Qapı bu vəziyyətdə qapıdan açıldı və qapını sıxdı, Ottilanı Güclü nöqtənin məkanına sürükləyən sanki ağır bir hava yaratmadan sürüdü. Uçub arvad dağına çırpıldı. Döşləri olan qarın yastıldı və məntəqəni geri atdı.
– Sən neynirsən? Izoldushka!? – Tezdən təəccüblə soruşdu və bundan sonra başının arxasında yerə zərbələr vurdu.
– Ayaqlarını sil, orada yuyundum. dedi və arxasını aşağı əyərək döşəməni yumağa davam etdi. Polis, eşşəyini gəzdi, ayaqlarını sildi, dovşan qulaqları ilə başmaqlarını geydi və ofisə girdi. Əvvəlcə etdiyi şey, bir kresloya dırmaşdı, sonra masadakı telefonu gəzib kənarına çəkdi. Telefonu götürdü, masanın kənarında oturdu və qulağına qoydu. Patronun telefonunu yığdı və ayaqlarını silkələyərək səsləri sayaraq gözlədi.
– Ullah! – əlli tondan sonra telin digər tərəfində eşitdim.
– Yoldaş marşal? Bu, cənab rayon generalı Klopu çağırır.
– Ahhhh… bu sənsən? – Yoldaş Marshall narazı qaldı, – işlər yeni yerdədir? Uzun müddət zəng etmədiniz, e… uh… um, sizi yedirdiyini unutmağa başladınız.
– Xeyr, sən neynirsən, Eximendius Janis oğlu Snegiryov. Yaşlı başınızı boş yerə narahat etməyə heç bir səbəb yox idi.
– Baska, sən deyirsən, cırtdan?
– Uh… yox, bağışlayın, başınızı kəsin.
– Tamam, sonradan tabeçiliyində olanların və sahiblərinin etik davranışları barədə bunu anlayaq. Yaxşı, vacib bir şeyin var?
– Bəli!!!
– Sən nə qışqırırsan, çiyələk rus deyil?
– Bağışlayın, bəli.
– Tamam, Moskva və Rusiya qanunverici məclisinin ilk oxunuşunda qəbul edilmiş telefon danışıqlarının məqbul dərəcəsinin hədləri barədə də danışacağıq.. Bəli, Bəs Sneak Bug? Tez gəl, görüşə gecikdim.
– Dünən gecə Çağrı Mərkəzinin növbəti sayını izlədinizmi?
– Xeyr, DiViDishka var. Və nə?
– Sankt-Peterburqda Buruna bir abidə oğurlandı.
– Və nə?
– Mən icazə versəniz, bu işi araşdırmaq istərdim, ey cənab Marşall.
– Daha nə burun, heç kim mənə xəbər vermədi, daha dəqiq danış. Burunları hansı abidə kəsildi?
– Yaxşı, Qoqol ilə..
– Qoqolun burnu kəsildi?
– Xeyr, Qoqolun FNL haqqında bir hekayəsi var.
– Və nə?
– Bu hekayənin şərəfinə Sankt-Peterburqda xatirə lövhəsi qoyuldu və oğurlandı. Və bunu kim etdiyini təxminən bilirəm.
– Evsiz və ya nə? Başqa heç kim. O mis. Məndən nə istəyirsən?
– Bu işlə məşğul ol, patron.
– Yəni məşğul ol, nə olub? Ancaq boş vaxtınızda.
– Ancaq mənə xərclər, səyahət xərcləri, yemək, oteldə yerləşmə, taksi gəzintiləri lazım olacaq.
– M-hə. Buna başlamaq lazım idi. Sankt-Peterburqa çatmaq üçün sadəcə dovşanı qatarla götürə bilərsiniz, Bomzhovskoe işi, buna görə otelin heç bir əlaqəsi yoxdur. Stansiyada və ya ən pis halda zirzəmidəki evsizlərdə dəyişə bilərsiniz. Onlarla birlikdə yeyəcəksiniz. Və şəhərdə və piyada Sankt-Peterburqun görməli yerləri ilə birlikdə gəzə bilərsiniz. Kottecin tikintisini bitirənə qədər büdcədə pul yoxdur. Yaxşı, məni başa düşürsən?
– Və mənim Strongpoint-in kassasından? Kolxozçuların cərimələrindən bir az bura topladım.
– Və çox?
– Bəli, ilk dəfə kifayətdir.
– Tamam. Hesabdan götürün. Problemi həll etsəniz, satış qəbzlərinin xərclərini ödəyərəm, amma yox?! Qərar vermək mənim üçün deyil, çünki pul açıqdır.
– Yaxşı, Eximendius Janis oğlu Snegiryov. Əlbətdə ki, vaxtım azdır, amma nəsə tapacağam. – Ottila telefonu yerə qoydu və masaya oturdu, qolları uzatdı.
– Budur, yeni bir iş! İndi mənim haqqımda Petrovka 38-də tapacaqlar.
Qapı çırpıldı və əsas yarısı olan Isolde Fifovnanın ölçüləri göründü.
– Yeyəcəksən? – mülayimcəsinə soruşdu, – və masanın üstünə divar qoyma, mən də sildim.
– Burada səhər yeməyim olacaq!
– BURADA nə deməkdir? Mən ofisiant kimi bir şeyim var? Mətbəxə gedin və hamı kimi yemək yeyin. Aparmayacam.
– istəyərdim, amma Marşal mənə zəng etməlidir.
– Marşal? Mən belə deyərdim. Sonra gözləyin. Oğul indi qalanı gətirəcək. Stoldan çıxın, Sherlock Holmes… Hahaha … – güldü və daxmanın ikinci yarısına girdi.
Ön küçə qapısı çırpıldı və qapının ağzında korporativ İnsefalopat göründü.
– Bir kartuş edə bilərəmmi?
– Girin və oturun… Bir işimiz var… Sabah Sankt-Peterburqa gedirik. – Ottila ayağa qalxdı, çevrildi və bir kresloda oturdu.
– Niyə?
– Qoqolun burnundan oğurlanmış abidə axtarın.
– Aaaaa … – Ensefalopat ayağına bir ayaq ataraq tabeçiliyində olanlar və qonaqlar üçün bir kresloda oturdu. – Yadımdadır, Bos…
APULAZ 2
Harutun Karapetoviç nazik və uzun görünürdü. Üzü adi bir Qafqaz idi. Saç boz, çiyinlərə qədər, saman kimi uzun. Tiechkada qonaq işçilər üçün bir